Το ασανσέρ

O κος Διευθυντής. Περνάει το κατώφλι κάνει ένα βήμα και αμέσως μεταβολή. Πατάει 2-3 φορές νευρικά το κουμπί. Υστερα στέκεται αγέρωχος κοιτώντας ψηλά στην πόρτα. Συνήθως είναι μόνος. Ποιος γουστάρει να ξεκινήσει τη μέρα του περνώντας έστω και δευτερόλεπτα κάτω από τη μύτη του διευθυντή. Πότε πότε σκάει κανένας νέος, κακομοίρης, μπουκάρει απρόσεχτα μαζί του. Μόλις καταλάβει που βρίσκεται φοράει εκείνο το γλιστερό χαμόγελο. Μετά προσπαθεί άτσαλα να στρώσει τη γραβάτα του, να στρώσει τον κρεμασμένο ώμο του σακακιού του. Εχω δει κάποιους μάλιστα να βάζουν αμήχανα το χέρι στην τσέπη. Μετά στα γρήγορα το βγάζουν, μη και του περάσει από το μυαλό ότι μπαίνουν για δουλειά στο χαλαρό.
Οταν πρωτοήρθα στο πόστο αυτό, τους ζήλευα τους γραβατωμένους που μπαινοβγαίνουν στο πολυτελές ασανσέρ. Τώρα συνήθισα να τους βλέπω στην μικρή ασπρόμαυρη οθόνη του συστήματος ασφάλειας. Δεν ξέρω από που έρχονται, που είναι το γραφείο τους, που πάνε το βράδυ φεύγοντας - πιο συχνά με τους ώμους πεσμένους-. Πότε πότε κανένας ξεμοναχιασμένος σκύβει προς τον καθρέφτη και βγάζει τη γλώσσα του, ξεστομίζοντας μια βρισιά.
Από τη θέση μου δεν ακούω, μόνο βλέπω. Κινήσεις, ματιές, στάσεις. Μαθαίνω να διαβάζω τους μικρούς αμήχανους χαιρετισμούς, υπολογίζω τις ιεραρχίες από το πόσο κυρτώνει κανείς τη μέση του για να δηλώσει μία καλημέρα.
Μ' αρέσει τελικά αυτή η δουλειά. Κάθομαι βέβαια συνέχεια σε μια καρέκλα μπροστά στην οθόνη. Γύρω μου δεν συμβαίνει τίποτα. Αλλοι δυο τρεις σαν και μένα βλέπουν αμίλητοι σε άλλες οθόνες. Ποτέ δεν χρειάστηκε να πατήσω το κουμπί για κίνδυνο ή κάποια ανωμαλία. Ολα στο ασανσέρ της ευθύνης μου τρέχουν κανονικά.
Είχα βύσμα για τη θέση αυτή. Κανονικό πρωινό ωράριο, σίγουρος μισθός και κανένας πάνω από το κεφάλι μου, όσο εγώ έχω τα μάτια πάνω στην οθόνη. Αν θέλω να πάω για κατούρημα, απλά ειδοποιώ και το ασανσέρ μου ακινητοποιείται. Φυσικά πρέπει να κάνω γρήγορα.
Γι' αυτό και σήμερα, όταν ο επόπτης βάρδιας, μεσημεριάτικα μου ζήτησα να μείνω υπερωρία ξεβολεύτηκα. ΟΚ, είπα ανόρεχτα, αλλά και τι νάκανα.
Αποχαιρέτησα νοητά και τον τελευταίο καθυστερημένο υπάλληλο. Απλωσα τα πόδια μου και περίμενα να περάσει η ώρα κοιτώντας τον ακίνητο, αδειανό θάλαμο.
Υστερα μπήκε μέσα εκείνο το τσουλάκι, με τον κουβά και τη σφουγγαρίστρα. Πάτησε ένα κουμπί και το ασανσέρ άρχισε να κινείται. Μετά, στη μέση δύο ορόφων πάτησε το Stop απροσδόκητα. Καμώθηκε πως σκύβει στον κουβά της και στύλωσε φάτσα κάρτα τα πισινά της μπροστά στην κάμερα.
Την άτιμη, σκέφτηκα. Ξέρει ότι τη βλέπω. Τέτοιο κουνιστό σφουγγάρισμα δεν είχα ξαναδεί. Στο μεταξύ αυτή δώστου και σφουγγάριζε χαρίζοντάς μου τη θέα της.
Αρχισα να ζορίζομαι αλλά δεν ήξερα και τι να κάνω. Δεν ήταν δα και κάτι φοβερό, για να πατήσω το κουμπί κινδύνου. Στο κάτω-κάτω το διασκέδαζα. Τόσο καιρό σ' αυτή τη δουλειά της κλειδαρότρυπας, πρώτη φορά έβλεπα κάτι που με ξεσήκωνε.
Και ενώ ευχαριστούσα το θεό και την εταιρία που είχε ένα τόσο μεγάλο ασανσέρ για σφουγγάρισμα, αυτή ξαφνικά γύρισε. Kοίταξε με αυθάδεια, έβγαλε προκλητικά μια τσίχλα από το στόμα της και την κόλλησε στην κάμερα.
Μη, μη, πήγα να φωνάξω καθώς η οθόνη μου μαύριζε. Το ήξερα ότι δε θα άκουγε. Η πράξη της ισοδυναμούσε με δολιοφθορά. Σκέφτηκα να πατήσω το κουμπί κινδύνου, σίγουρα κάτι έπρεπε να κάνω, αλλά εκείνη η γλύκα ανάμεσα στα πόδια μου με σταμάτησε. Σε λίγα δευτερόλεπτα η οθόνη ξαναφωτίστηκε. Ισα που την είδα να βγαίνει από το ασανσέρ.
Το άλλο πρωί ένας συνάδελφος με άγγιξε ελαφρά στην πλάτη.
Χτύπησες απογευματινή υπερωρία? είπε.
Κοίτα μην κολλήσεις σ’ αυτή τη βάρδια, φιλαράκι. Πολύ σκληρή βάρδια. Οχτώ ώρες να βλέπεις ένα άδειο ασανσέρ δεν παίζεται. Οι πιο πολλοί τρελαίνονται και την κοπανάνε.