29/12/07

Rene Char

Δεν το βρήκα μεταφρασμένο, αλλά η συγκίνηση με έσπρωξε να μεταφέρω εδώ με τον τρόπο μου το Front the la rose

Παρά το ανοιχτό παράθυρο στο δωμάτιο της μακράς απουσίας, το άρωμα του ρόδου, ακόμα δένεται με την ανάσα που υπήρχε εκεί. Για άλλη μια φορά βρισκόμαστε απαίδευτοι, νεοφερμένοι, στον έρωτα. Το ρόδο! Οι τρόποι του θα μπορούσαν να σκορπίσουν ακόμα και την αναίδεια του θανάτου. Δεν υπάρχουν φράγματα στο δρόμο. Η επιθυμία είναι ζωντανή, ένας πόνος στα αιθέρια μέτωπά μας.

Κάποιος που περπατά τη γή μέσα στις βροχές της, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από τα αγκάθια σε τόπους τελειωμένους ή άφιλους. Αλλά αν σταματήσει για να μιλήσει με τον εαυτό του. Αλλοίμονο! Βρίσκοντας τα κρυμμένα αισθήματά του, ξαφνικά γίνεται στάχτη, ένας τοξότης που τον έσωσε η ομορφιά.

Σιωπηλό πουλί

Παίρνω το μήνυμα κάποιας που αποφασίζει να σιωπήσει, ενώ εγώ, για να μην πω ό,τι νιώθω, αναλώθηκα σε κοινοτοπίες-μεταμφιεσμένες αμηχανίες-. Ακολουθούν πολλές ώρες σιωπής, δεν μιλώ, δεν ακούω, σκαλίζω σχήματα και γράμματα σε λευκά χαρτιά. Χρειάζομαι σιωπή και μοναξιά για να κρατήσω από το θόρυβο ό,τι καλό (στο εύχομαι και σε σένα Irene).
Σήμερα, από τη σκονισμένη βιβλιοθήκη των καλών απαντήσεων ξεσηκώνω το απόφθεγμα του Rene Char, "Κανένα πουλί δεν έχει την καρδιά να τραγουδήσει μέσα σ' ένα θάμνο ερωτήσεων", και το καταλαβαίνω πολύ καλά αυτό το πουλάκι.

28/12/07

Στίγμα

Συγκέντρωση ύλης
μη σκοπούμενη
προϊόν ωστόσο επιθυμίας
στο χρώμα του αίματος

Τα χείλη στον καθρέφτη
τη βλέπουν να ξεθωριάζει

27/12/07

Πτήσεις

Μιλάω σε ένα φίλο, αίτημα, οδηγίες χρήσεως λεπτών φιλέτων ζωής, μιλάμε σπάνια για το βάθος, καθώς η από εφηβίας γνωριμία δικαιολογεί την επιφανειακή ελαφρότητα, ενώ ταυτόχρονα χτίζει αργά και στιβαρά το υποστήλωμα του αυτονόητα κατανοητού. Νομίζω ότι ο αέρας του φυσά το μυαλό καθώς, ως πιλότος υπερελαφρών, ξεπερνά την περιπτωσιολογία και μου λέει: "Στις πτήσεις η απογείωση είναι πάντα προαιρετική. Η προσγείωση όμως - η κάποια προσγείωση - είναι υποχρεωτική, αναπόφευκτη". Δεν έκανα κουβέντα για το "Μόνο εισερχόμενα", για την αποφευκτέα πτήση. Οταν όμως άδειασα το μυαλό μου ξαναπήγα στα αγαπημένα μου της Joni Mitchel:

A ghost of aviation
She was swallowed by the sky
Or by the sea like me she had a dream to fly
Like Icarus ascending
On beautiful foolish arms
Amelia it was just a false alarm

Maybe I've never really loved
I guess that is the truth
I've spent my whole life in clouds at icy altitude
And looking down on everything
I crashed into his arms
Amelia it was just a false alarm

25/12/07

Βγαίνω

Υπάρχει το τέλος της καθιερωμένης γιορτής και μια πολλά υποσχεθείσα και μη εισέτι διεψευσθείσα πανσέληνος, η αποκαθαρμένη σχέση αυτοκίνησης αντίθετα στο ρεύμα, αντίθετα στις αλκοτέστ παρεμβάσεις, ένα δεύτερο ζευγάρι παπούτσια, παλτό στο πίσω κάθισμα, κρατημένη θέση. Τεχνικά ανυπόστατοι δισταγμοί. Αντίσταση στο λάικα και όλο το ροκ εντ ρολ, τελικά επικράτησα. Με περιμένει η πρωινή μου θάλασσα, οπτικού τύπου χειμερινός κολυμβητής, ακόμα και μόνο γι' αυτή την πρωινή βουτιά αξίζει η βραδυνή περιπλάνηση.

24/12/07

Ευχές

Βαθιά συναισθήματα, πολλές απλές χαρές, λύπες που να αξίζουν τον κόπο, εύχομαι.

Ταξίδι τις γιορτές

Βαρετές προετοιμασίες, ίδιες, και άλλες πρωτόγνωρες, το σώμα σε διαδικασία αναίρεσης, απαλλαγής, μεταλλαγής, να γίνει κάτι για το πανηγύρι - χορό μεταμφιεσμένων αισθημάτων - ολότελα γυμνωμένο από τις συνήθεις ιδιότητές του, παιχνίδι.

Ο μετανάστης με τον πυρετό του νόστου, σχεδιάζει γρήγορα χιλιόμετρα, ξεσκονίζει ατζέντες, ξοδεύει κλήσεις, κι ύστερα δεν τον χωράει ο τόπος, οι ζωές των άλλων στενές, δικές τους, ξεδιπλώνει βήματα, γρήγορα ή αργά είναι άνευ σημασίας, βήματα σε δρόμους που αλλάζουν διαρκώς.

Κρύο, νύχτα, αναζητώ το παγκάκι κωδικός "πληγωμένες καρδιές", τη γωνιά "σε συνάντησα", το θάμνο "τελευταίο τσιγάρο και φύγαμε".

Κάποιοι παλεύουν τώρα, και παρά το προχωρημένο της ώρας, τους δικούς τους κωδικούς.

Παίρνω ταξί.
Μετράω φώτα με μισόκλειστα μάτια, μέχρι να γίνουν μια μακριά φωτεινή γραμμή, αδιάσπαστη. Ο μίτος που με κρατά σε ρότα.
Ενας σύντομος βαθύς ύπνος. Θεραπεία από την απόσταση.

21/12/07

Click it

Η Ειρήνη που την ξέρω από τότε που ήταν μικρή και πολύ παιχνιδιάρα στο Φανό, συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο. Στο Νυμφαίο τώρα ή στο www.arcturos.gr ζωντανά μέσω webcam. Αρκεί να μην το έχει ρίξει στη χειμερία της νάρκη.

Ηλιοστάσιο ΙΙ

Λίγοι του δίνουν σημασία αλλά από σήμερα μεγαλώνει η μέρα. Πριν κιόλας απολαύσουμε το σκότος, η γή φέρνει τούμπα και το φως ξαναπαίρνει το πάνω χέρι. Εποχή για ευχές λένε κάποιοι και κάποιοι άλλοι, ψαγμένοι και καλά, εποχή για αλλαγές. Εποχή για τόλμη, πότε είναι?

19/12/07

Φάνηκε τυχαίο

Κατά πως άδειασες για μια φορά
την τρέλλα σου στον ώμο μου

Και το φιλί που πάλαιψε τόσο
να μη διαρκέσει
έγινε διάφανο
Πέρασε

Τρελλό στρουμφοχωριό και χρυσόμυγες

Και εκεί που νομίζεις ότι όλα θα τελειώσουν με τα θαλασσιά στρουμφοφώτα του Λυκαβητού, ιδού το ιστορικό κεντρικό ξενοδοχείο του Συντάγματος, με σύμβουλο χριστουγεννιάτικης ατμόσφαιρας τον στυλίστα της χρυσόμυγας, που καμμία κάμερα, αλλά ούτε και το photoshop μπορούν να απεικονίσουν. Ατελείωτο γέλιο. Από τη μια η κλασική μεγαλοπρέπεια, από την άλλη η έλατο-ντισκομπάλα και το χειρότερο... Ο δήμαρχος, σε μια προσπάθεια να διαχωρίσει εαυτόν από το Αβραμοπούλειο υπερδέντρο και το ζαχαροχωριό της πίκρας, φιλοξενεί τη μέρα του Μετανάστη (κλαμμένα φωτάκια εδώ και αλλού τα stands των ΜΚΟ, χριστούλη μου τι μπέρδεμα) χωρίς βεβαίως να μας λείψει το καρουσέλ, χαμηλόμισθοι μεσόκοποι που καβαλάν τα χρυσοποίκιλτα αλογάκια, ω τι ωραίο πράγμα τα χριστούγεννα!!!!, με τις euroβλαχουρίες και τα τζιγκουμπλένια.
Κι εγώ θα περάσω αύριο αυτή την πόρτα, θα φωτιστεί το πρόσωπό μου χρυσοπράσινο, μια στιγμή θα εκφράσει το αίσθημά μου (αυτό το χρώμα το προ ενός βίαιου, ανακλαστικού και κατά γενική ομολογία αντιαισθητικού αδειάσματος του στομαχιού), θα είναι ωραία γιατί θα πούμε για άλλα νούμερα, πάσης φύσεως, πράγματα, πρόσωπα, σχέσεις, αλλά ο λόγος θα απουσιάζει πλήρως, όλα ά-λογα.

18/12/07

Τέλος χρόνου

Είναι μεσάνυχτα και η φύση αντί να ησυχάζει, ταρακουνιέται από το δυνατό αέρα. Οι γλάστρες βαρέθηκαν να αντιστέκονται και ξαπλώθηκαν. Δεν μου κολλάει ύπνος. Στο μυαλό στριφογυρίζουν αριθμοί. Συσπειρωμένοι γύρω από λογιστικά φύλλα, κάνουμε παράλληλες προσθαφαιρετικές επαληθεύσεις. Σαν να ζητούμε χρησμούς. Αριθμοί, ως τυχαίες συμπαραθέσεις συμβόλων, οράματα της Σφίγγας, υποδηλώσεις μελλοντικών πράξεων, που ευχόμαστε να επαληθευτούν. Σαν συλλογικό αστρολογικό report, μια συνισταμένη, συνιστωσών αγνώστων προθέσεων. Το αόρατο μελάνι της αντίστασής μας υπογράφει ορατές δεσμεύσεις. Ποντάρουμε έξαλλα ενώ πυκνά σύννεφα σκεπάζουν τη ρουλέτα.

Στο μεταξύ σε μια παράλληλη ζωή ανταλλάσσουμε δώρα. Multimedia ευχές απειλούν να τινάξουν στον αέρα το inbox. Κρατάω αυτήν που δόθηκε απλά, χέρι με χέρι, γραμμένη πρόχειρα σε μισό φύλλο Α4.

Εξ΄όλων των χρωμάτων έν και πάλλευκον,
το αχνάρι της μέλισσας κει που δεν
ετελειώσαμε ποτέ. Φιλιά που δόθηκαν κι
άλλα που δέν.
Χαιρέτωσαν.
Άνθ' ημών η αγάπη.


Ως το πρωί και 4 μέχρι την τελευταία άδεια του χρόνου.

17/12/07

Mόνο εισερχόμενα

Υφίσταμαι τρελλή επίθεση από νούμερα. Ολα δείχνουν ότι η μόνη καλή λύση είναι να τα ερωτευτώ, μήπως και έτσι μου αποκαλυφθεί το μυστικό της ισορροπίας τους. Στο μεταξύ, για αντίδοτο ονειρεύομαι ταξίδια. Εκφρασμένα ωστόσο με λόγια που δεν μου ανήκουν.

...Αστροφεγγιά
έχεις μια αίσθηση έρωτα που με ξετρελλαίνει
κάνε αυτό το τρελλό πουλί να σταματήσει
δεν θάπρεπε νάμαι σ' αυτή την πτήση απόψε...


Οι στίχοι της J. Mitchel, η εικόνα του Αγγελου.

14/12/07

Για τα σχόλια της Αποδιοργάνωσης

Modus Vivendi

N' αφήνεσαι ράθυμα στο ρεύμα της θάλασσας, να λιμνάζεις
σε τόπους που πρόσκαιρα αγάπησες ή ν' αναλώνεσαι
διαγνώνοντας άσκοπα αθεράπευτες περιπτώσεις.

Να προσμένεις μιαν άνοιξη πως τάχα πλησιάζει
με τη νωχέλεια ηλιόλουστης μέρας που ξάφνου ναυάγησε
μες στις κατάφωτες παραθαλάσσιες κωμοπόλεις.

Να' σαι κατάμονος κι όμως κρυμμένος σε χίλιες καρδιές
να περάσεις στο αίμα αυτών που σ' αγκάλιασαν πρόσκαιρα
να πληθαίνεις.

Ν.Α. Ασλάνογλου - Δύσκολος θάνατος

12/12/07

12η Δεκεμβρίου

Κατεβαίνω τις κυλιόμενες του σταθμού και στριμώχνομαι ανάμεσα στο ετερόκληρο πλήθος, είναι 11.00 κανείς δεν πάει τέτοια ώρα στη δουλειά του. Χάρη σε μια απίστευτα ευτυχισμένη συγκυρία δεν χρειάστηκε να μπω στη σκληρή δυσκολία της μετακίνησης το πρωί, στη δυσκολία της ανάγκης, αλλά τώρα το πνεύμα της μαζικής μετακίνησης έχει παντελώς αλλάξει. Παρατηρώ ακούγοντας τους διπλανούς, φορείς εμφανώς της σύγχρονης έκφρασης του σημερινού θέματος ημερήσιας διάταξης - λέγε με ασφαλιστικό-.
Λέει ο με σκαμμένο από το μόχθο πρόσωπο: " Αυτό που ΘΑ γίνει σήμερα δεν έχει ξαναγίνει" και το βλέμμα του λάμπει. Το κεφάλι του είναι ελαφρά σηκωμένο, το βλέμμα του στοχεύει κατ' ευθείαν στο μέλλον που μάλλον δεν τον πολυ-αφορά. Και ζηλεύω αυτή την άνευ δικαιολογητικής βάσης αισιοδοξία, αυτή την απεριόριστη πίστη στο καλύτερο, αυτή την εκδηλωμένη πρόθεση συμμετοχής στο ανέφικτο. "Ευτυχώς η πλατεία επιβεβαίωσε τις προσδοκίες του", λέω, καθώς αναδύομαι από τον υπόγειο σταθμό. Και μετά, στο δυνατό φως της μαζικής μέρας, φορώ τα σκούρα μου γυαλιά, γιατί είμαι έτοιμη να δακρύσω. Με παίρνει και με σηκώνει το πλήθος και δεν αντέχω.

Αποδιοργάνωση

Διαπραγματεύομαι το ζήτημα της αποδιοργάνωσης, στο επίπεδο μιας κατάστασης που είναι σταθερή, γνωστή και ελέγξιμη αλλά όμως μπορεί σε μία στιγμή και εξ αιτίας ενός απροσδόκητου συμβάντος να αλλάξει εντελώς κατεύθυνση. Στη λογική μιας συμβατικής φυσικής το σύστημα, μετά την αρχική διαταραχή, και εφόσον δεν ξεπεραστούν κάποια όρια, τείνει τα επανέλθει στην αρχική κατάσταση, χωρίς περαιτέρω παρενέργειες, πλήν όσων τέλος πάντως συνέβησαν στη διάρκεια της διαταραχής πχ. να χάσει κάποιος το τραίνο από την διαταραγμένη κίνηση του εκκρεμούς. Ευτυχώς ωστόσο η φυσική έχει δραπετεύσει από αυτό που εγώ τουλάχιστον θυμάμαι από τα μαθητικά μου χρόνια, και έτσι επί τέλους μία διαταραχή υπόσχεται ότι μπορεί συνεχώς να αλλάζει τα δεδομένα του κόσμου (μου?), ένα χαοτικό μοντέλο που αν και δεν αποκλείει την επιστροφή στην αρχική θέση ισορροπίας, μπορεί να υποσχεθεί την πρόθεση ισορροπίας σε οποιαδήποτε πιθανή κατάσταση, αλλά πάνω από όλα απελευθερώνει τις δυνατότητες και δίνει ελπίδα σε κάθε μικρό και ανεπαίσθητο παράγοντα να αποκτήσει λόγο και επιπτώσεις –ίσως και οριστικής αλλοίωσης - στο σκοπό και το τελικό όραμα. Μια χρυσαλίδα εδώ μπορεί να γίνει η περίφημη πεταλούδα που θα προκαλέσει χιονοθύελλα στη Ν. Υόρκη. Εμένα προς το παρόν δεν με νοιάζει η Ν. Υόρκη αλλά το να μη κλείσουν οι δρόμοι τις παραμονές των Χριστουγέννων…

To fractal μια ιδέα της προσωπικής μου προσέγγισης στη μαγεία της χαοτικής διάθεσης
http://www.cs.princeton.edu/introcs/22library/flaming-fractal.jpg

9/12/07

Λαμπερά και βροχερά

Πιο λαμπερά
και από χριστουγεννιάτικα λαμπάκια,
μια ακτίνα φως στο μαύρο ουρανό
η φωτεινή δροσιά που θέλω να γευτώ,
να στη χαρίσω.

Αφιλόξενη γή

Tόσο λίγοι που νοιάζονται, τόσο πολλοί που θα πονέσουν. Η μικρή μας συνάντηση, δίπλα σε ένα δρόμο, αδιάβατο από υποψήφιους πελάτες, σε μια πλατεία που μαντρώνεται για να ετοιμαστεί για το χριστουγεννιάτικό της ψευτοχωριό της κατανάλωσης.

8/12/07

Ενας χρόνος και κάτι...

...πέρασε από τότε που άνοιξε αυτή η σελίδα και το θυμήθηκα αργά κάπως, αλλά με αφορμή το γεγονός που αποτέλεσε και το δεύτερο post στις 2/12/06. Το πάρτι χριστουγεννιάτικου στολισμού μιας φίλης, που πλέον είναι κάτι σαν θεσμός της παρέας. Δυστυχώς όμως υπάρχει και ένα μία ακόμα επανάληψη που σχολίασα στην ίδια περίοδο πέρσι, ένα άλλο προέρτιο πάρτι, εμπορικού χαρακτήρα (θα το αποφύγω φέτος), που ωστόσο μου τόνισε ότι η ζωή μας έχει πολλά επαναλαμβανόμενα μοτίβα, που αν δεν τα πάρουμε χαμπάρι εγκαίρως, γινόμαστε πιόνια τους. Είναι αυτό που μας πνίγει μερικές φορές και το αποδίδουμε με τον όρο ρουτίνα, νομίζοντας ότι αυτή περιλαμβάνει μόνο την καθημερινότητα. Υπάρχουν όμως και καταστάσεις που ενώ έχουν μεγάλη απόσταση επανάληψης, εν τέλει έχουν και μια αδυσώπητα σταθερή συχνότητα, και αυτό ώρες ώρες με κάνει να χάνω την αίσθηση του χρόνου, να νομίζω ότι η ζωή μου αποχρωματίζεται και συμπυκνώνεται στα ελάχιστα.

6/12/07

Aποχαιρετισμός (εντελώς προσωπικό)

Χαιρετώ τα έξι μέλη σου, τα τρία για το δρόμο, τα δύο με το αστείο - λόγω περίστασης- σεξουαλικό υπονοούμενο, τα δύο που θα αρνηθούν να λούσουν τα μαλλιά σου, την πίστη σου ότι τα σκαλιά δεν είναι πια το στέκι σου κι ας ανεβαίναμε κάποτε στα κάστρα σαν τα κατσίκια, εσύ πήγες εκεί πια, σαν για να τιμωρήσεις την ψυχή σου. Λέω και ψάχνω και γω να ζητήσω συγγνώμη για ό,τι είπα, αλλά το ξέρεις, εγώ αλλάζω με όλα αυτά, και από τη χθεσινή απειλή επανόδου βρίσκω:

... Οι άλλοι θα σου πούν που πήγαν
θα σου πούν και πού να πας.
Αλλά μέχρι να κουβαλήσεις εκεί το εαυτό σου
δεν θα ξέρεις ποτέ στ' αλήθεια
Αν κάποιος βρήκε τον Παράδεισο,
ή ποιός, απλά, πήγε στο διάολο...


Joni Mitchel, Amelia, Shadows and Light Live


Θα μπορούσα να κρεμάσω εδώ την κοινή μας φωτογραφία στο Σύνταγμα, ως προάγγελων του grunge, αλλά το κρατώ σαν τελευταίο όπλο. Και μιας που της Μαρίας δεν της άρεσε η ταινία, ίσως και νάχει δίκιο. Στο κάτω κάτω αυτό το τέρας ο σκηνοθέτης, κατάφερε να γοητεύσει και μία πρώην Veterinary Congress Hostess, για την οποία θα έπρεπε να είχαμε κάποια αλληλεγγύη. Για το ταγάρι, ρε γαμώτο...

5/12/07

Θα μάθω στα πόδια μου να πετάνε

Ξεκινώ από απλή επιθυμία να δοκιμαστώ, στη συμμετοχή στο περιβάλλον φωτιστικό όργιο, που εξελίσσεται γύρω από το σπίτι μου και επωφελούμενη της μάλλον ήπιας κακοκαιρίας σεργιανάω στο μπαλκόνι. Η θέα απέναντι, διαψεύδει κατηγορηματικά τα όσα περί αδυναμίας του λαού να ανταποκριθεί στις υψηλές τιμές του ρεύματος, με μόνη ένσταση την πιθανή αδυναμία των κατοίκων της μισοδιαλυμένης πολυκατοικίας, να αντιληφθούν το νόημα της φρίκης των δελτίων ειδήσεων, επειδή απλά δεν καταλαβαίνουν την γλώσσα. Εξελίσσουν τη γιορτή μέσα στην ροή μιας αδυσώπητης καθημερινότητας, ενώ τα απλωμένα ρούχα της μπουγάδας σκιάζουν την αίγλη της φωταψίας.
Ανεξαρτήτως όμως του λόγου της νοσταλγίας, ο μετανάστης -όταν και εφόσον του δίνεται η ευκαιρία- εκεί θα πάει, στον ήχο του, υπό συνθήκες μάλιστα ισχυρά empathy-τικές θα επιλέξει, αναλόγως της ιδιοσυγκρασίας του, το τραγούδι. Μακράν μπροστά η Joni Mitchel, αν και το River δεν ήταν ποτέ η βασική επιλογή μου, στο album Blue, εδώ τα λέει όλα.

River

It's coming on Christmas
They're cutting down trees
They're putting up reindeer
And singing songs of joy and peace
Oh I wish I had a river I could skate away on

But it don't snow here
It stays pretty green
I'm going to make a lot of money
Then I'm going to quit this crazy scene
Oh I wish I had a river I could skate away on

I wish I had a river so long
I would teach my feet to fly
I' ve made my baby
say good bye

Η απόλυτη στιχοποιία
http://jonimitchell.com
Aπό το ίδιο άλμπουμ που περιέχει ισχυρή δόση καλοκαιρινής Ελλάδας συνιστώ ανεπιφύλακτα:
Carey: Καλύτερο από αντιβίωση για καλοκαιρινές αγάπες
This flight tonight: Φευγάτο ταξίδι για να τον συναντήσεις
Kάπου σίγουρα βρίσκονται για να "κατέβουν".

Και θα επανέλθω αφού βρέθηκα εδώ...

Τόσο

Τόσο αιφνίδιο για να το αποφύγω
Τόσο δύσκολο να το λογικέψω
Πόσο οδυνηρό να το αποβάλλω
Τόσο παράλογα και όμορφα
ανθρώπινο.

Πάντα ο Αύγουστος

Σε πρόγραμμα τηλεοπτικής απεξάρτησης, χαμένη ανάμεσα σε χαρτιά και βιβλία, εστιασμένο φως, προσπάθεια και για προσωπική εστίαση στα σημαντικά. Περασμένες 11, κουδούνισμα τηλεφώνου. Βιαστικό «άνοιξε Alpha», σαν νάλεγε «ανοιξε σουσάμι», δεν ξέρω αν έπεσαν πάλι τίποτα πύργοι, πριν φωτίσει ακόμα η οθόνη, ακούω «Αύγουστο». Δεν έπεσαν οι πύργοι. Ανοιξε όμως το σουσάμι της ιστορίας μιας παλιάς παρέας, Θεσσαλονίκη, ΦΟΘΚ, Μικρό αμφιθέατρο Νομικής, η Σελήνη, το Ντορέ – «άστο μωρέ, σήμερα απέραντα φραπογαλάδικα», λέω – τα φεστιβάλ πάσης φύσεως, τα μηχανάκια μας, τα τραγούδια του Παπάζογλου, «η τρελλή και αδέσποτη». «Αύγουστος, θυμάσαι» μου λέει και εύχομαι να μπορούσα να βάλω τα κλάμματα, τόσες ώρες συνέχεια, όσες τον έχω κλάψει αυτό τον «Αύγουστο», ζεστές νύχτες του καλοκαιριού στην παραλία και παγωμένα βράδυα διασχίζοντας τα σκοτεινά πάρκα. Αλλά δεν το κάνω σήμερα. Οι ώρες απαιτούν υψηλή προσωπική εστίαση στα σημαντικά. Μου θυμίζει όμως εκείνος το Θέμο, να λέει «η χλίψη είναι το ανώτερο στάδιο της θλίψης», τότε φαινόταν πολύ αστείο, σήμερα αυτό το «χλ», μου κάνει χλεύη, κανείς μας δεν δικαιούται να χάνει χρόνο θλιμμένος.

3/12/07

Μποϊκοτάζ στο ρεύμα

Από το πρωί λαμβάνω e-mail που με προτρέπουν να συμμετέχω στο μποϊκοτάζ της ΔΕΗ στις 15/12 το μεσημέρι. ΟΚ καμμία αντίρρηση αρχικά, ο σκοπός είναι καλός και αν υπάρξει μαζική συμμετοχή, θα δώσει και ένα μήνυμα. Ποιο όμως είναι το μήνυμα? Οτι μπορούμε να αντέξουμε χωρίς ρεύμα για 15 λεπτά, μέρα μεσημέρι? Δεν νομίζω. Μήπως αξίζει να σκεφτούμε συνολικά την κατανάλωση ρεύματος στη ζωή μας και πόσο η τελευταία είναι πλήρως εξαρτημένη από αυτό, για πράγματα ασήμαντα? Παράδειγμα ο καφές. Ενας ελληνικός ψήνεται σε ένα λεπτό στο γκαζάκι. Ο γαλλικός θέλει πέντε στην καφετιέρα και μετά να κάθεται κι εκεί για να μένει ζεστός. Ο freddo, θέλει ψυγείο, πάγο, συσκευή για το χτύπημα του αφρόγαλου. Ενας χυμός πορτοκάλι απαιτεί τρία λεπτά χρήση του ηλεκτρικού λεμονοστίφτη. Ολα τα σπίτια έχουν δεκάδες πρίζες στις οποίες προσαρμόζονται άλλα τόσα πολύμπριζα. Και βέβαια ήδη έχει αρχίσει το όργιο της χριστουγεννιάτικης διακόσμησης.

Προσωπικά επιδιώκω να μην κάνω υπερκατανάλωση ρεύματος. Μειώνω τις χρήσεις που δεν είναι απαραίτητες. Πίνω ελληνικό. Στίβω τα πορτοκάλια σε παραδοσιακό στίφτη. Δεν χρησιμοποιώ ηλεκτρική οδοντόβουρτσα. Σβήνω τις συσκευές από το διακόπτη για να μην μένουν stand by. Δεν έχω αυτόματο ποτισμό για 20 γλάστρες. Δεν αφήνω στις πρίζες ξεχασμένους φορτιστές. Χρησιμοποιώ οικολογικούς λαμπτήρες. Το καλοκαίρι πλένομαι με κρύο νερό. Μπορεί να μην είναι αρκετά, αλλά είναι μια άσκηση, που ίσως αργότερα με βοηθήσει να κόψω και άλλες κακές συνήθειες.

2/12/07

Νυχτερινά

Δεν ξενυχτούν οι παιδεμένοι
Δουλεύουν νύχτα
για να ξεχνούν αυτό που τους καίει.

Διασταυρώνουν τα βλέμματα
και σβήνουν τον πόθο τους
στη χαμογελαστή συμβατικότητα.

Μη με κοιτάς στα μάτια και σύ
ρίξε κάτω τα βλέφαρα
Να τα γουστάρω έτσι πίσω απ' τη βιτρίνα
σαν σπιτικό γλυκό
σε κλειδωμένο βάζο.

Ο χειμώνας ζει, αλλά όχι εδώ

Καλημέρα στο Δεκέμβρη, παραδοσιακά πρώτο μήνα του χειμώνα, οι παραδόσεις κλονίζονται. Ξυπνώ χαράματα επειδή ο trance addict της πολυκατοικίας ξύπνησε με διάθεση εκδίκησης στις 7. Καφές, ειδήσεις. Προσπάθεια για λίγο ακόμα ύπνο, άτυχη, δεύτερος καφές. Τηλεφωνήματα. Τρίτος καφές στην αυλή του Ευαγγελισμού, καιρός, κοντομάνικο. Ψώνια φιλαρέσκειας. Ψώνια επιβίωσης. Κλασικά, γεύμα στο Νικήτα. Κλασικά καφές στο Στυλ. Η πόλη στολίζεται, νυχτώνει. Στο Στυλ. Σκοτάδι για τα καλά. Στο Στυλ. Ακυρωμένα ταξίδια. Στο Στυλ. Δηλωμένα αδιέξοδα, ακόμα στο Στυλ. Στις τσάντες, η στυλάτη φιλαρέσκεια προκαλεί τις μπλε σακούλες του κρεοπωλείου. Ελπίζω να τελειώσουμε τη βραδυά στο Ηoxton, μη μας πιάσει καμμιά διάθεση περαιτέρω περιπλάνησης. Mode εξομολογήσεων σε επιτάχυνση.

19 και σήμερα για την τελευταία άδεια της χρονιάς!

1/12/07

Μη φθινόπωρο

Τεχνικό τέλος του φετεινού φθινοπώρου, fake φθινοπώρου, το πέρασα με κοντομάνικα πάνω στο σώμα και ανοιξιάτικο τράνταγμα της καρδιάς. Μέσα σε όλα τα ανθρώπινα, μπήκα άθελα, στα πάνω πάνω, σκορπισμένη πλήρως στο εξάκλινο κλινοθέσιο, με μια ξέπνοη ανατολή να μου λέει «μαζέψου», κλεμμένος ύπνος, κλεμμένες ώρες, καταδικά μου λόγια εξομολόγηση, θέλω αλλά δεν μπορώ.

29/11/07

Αυτοκίνηση


Eνώ πιστεύουμε -χωρίς στοιχεία- ότι μπορούμε να κοροϊδεύουμε την ...κοινωνία (φωτό "παλιού" αρχείου).


15 χρόνων φορτωμένη τη γνωστή εφηβική μελαγχολία και όλο το έργο «να φύγουμε από δω, τούτος ο κόσμος δεν μας χωράει», μεσάνυχτα, με μουσική υπόκρουση ραδιοφωνάκι, κρυφοκοιτούσα από το παράθυρο τα διερχόμενα αυτοκίνητα, ελπίζοντας ότι κάποτε θα έχω το δικό μου για να φεύγω και να τριγυρνώ όποτε γουστάρω. Yστερα, πριν κλείσω τα 18 τρελλάθηκα με τις μοτοσικλέτες. Αυτό είπα θα είναι το μέσον διαφυγής για πάντα. Και μόλις τα κατάφερα απέκτησα το πρώτο μου αυτόματο μηχανάκι. Γίναμε ένα εγώ και αυτό, και το επόμενο και το επόμενο και το επόμενο. Χιλιάδες χιλιόμετρα, εύκολα, δύσκολα, χαρούμενα, λυπημένα, μόνη, μαζί, εκεί, αλλού, παντού. Μετά οι τρέλλες έγιναν επάγγελμα. Η ελευθερία, αυτοκίνητο. Τα χιλιόμετρα, μετρήσιμο μέγεθος, χαρά-λύπη, χρόνος μετακίνησης, ήρθα-φεύγω, χωράνε κι άλλοι-άσχετοι, κι άλλες αποσκευές, δεν βρίσκω πάρκινγκ, η ενόχληση θάναι προσωρινή, γρατσούνισμα στο πίσω φτερό... Οχτώ χρόνια γάμου από συμφέρον και μετά χωρισμός, πικρός, με μόνο 2 χιλιάρικα αποζημίωση. Ησύχασα. Ξαναβρήκα τα πόδια μου. Και τα μάτια μου που χαίρονται να βλέπουν αργά, να παρατηρούν.

Πρωινός καφές


Συντηρώ την επιθυμία της βόλτας προς τη δουλειά, 35 λεπτά περπάτημα στο κέντρο της πόλης, στην αρχή βρώμα και φασαρία μετά ησυχία, αυτοσυγκέντρωση. Στην καμπή αντικρύζω το βράχο καθώς σβήνει μέσα από τη λάμψη του πρωινού ήλιου και λέω «καλά είσαι εδώ», μπορείς να σηκώνεις το βλέμμα, να σηκώνεται η καρδιά, ελαφραίνουν τα πόδια, βγάζω το πανωφόρι, 16 βαθμοί και ακόμα δεν πήγε εννιά. Ξεπερνάω τη βουερή πλατεία και μπαίνω στον πεζόδρομο. Εχω βάλει στο πλάνο καφέ στην Πλάκα, γι’ αυτό και ξεκίνησα νωρίτερα. Οταν ξυπνάω νωρίς, είναι απαραίτητο να εγκαταλείψω το σπίτι γρήγορα, μόλις τελειώσει στην τηλεόραση η ανάγνωση των εφημερίδων και τα Διεθνή. Μετά αρχίζει η μιζέρια και η μέρα μου καταστρέφεται. Είμαι περήφανη για την πρόοδο μου στην τηλεοπτική αποτοξίνωση. Τα βράδια δεν την ανοίγω πια σχεδόν καθόλου. Βοηθάει και το ότι γυρνάω αργά. Δεν προλαβαίνω να βαρεθώ. Προτιμώ να μαθαίνω τις ειδήσεις από το ραδιόφωνο, ήπια χωρίς φωνές και παράθυρα. Και να τις κριτικάρω γυρνώντας στους δρόμους, μυρίζοντας τις αλλαγές, βλέποντας τις εικόνες της καθημερινότητας που μαρτυρούν πολύ περισσότερα. Πίνω καφέ στο ύπαιθρο και κάποιοι στολίζουν χριστουγεννιάτικα. 21 και σήμερα για την τελευταία άδεια της χρονιάς! Ουάου!

27/11/07

Πολύπλοκο

Ο σκοπός της ποίησης είναι να μας θυμίζει
Πόσο δύσκολο είναι να μείνουμε o εαυτός μας
Όταν το σπίτι μας είναι ανοιχτό, δεν υπάρχουν κλειδιά στην πόρτα
Και αόρατοι επισκέπτες μπαινοβγαίνουν κατά βούληση.

Czeslaw Milosz "Ars Poetica?"

25/11/07

Κατάματα

Ολο το Σαββατοκύριακο «κωδικός ελληνικό ρεπερτόριο», χαλασμένος ώμος, χαλασμένο πλυντήριο, Νικήτας, αναβολή στα ψώνια, σώμα σε ανάταση, ανακάτεμα στα παλιά αρχεία, διάλειμμα για κοσμική γιορτή, διαλέγω προσεκτικά τις μουσικές επαναλήψεις (άλλο κόλλημα), Χαρούλα «Θέλω μεσ’ στα δυό της μάτια να κοιτάζω», Παπάζογλου «Μάτια μου», Ελευθερία «Στις άκρες απ’ τα μάτια σου» και κάπου –πάνω στο ψάξιμο- ο Μάλαμας με την υπενθυμιστική δόση (άσχετο φαίνεται) «πως νιώθουμε παράφορα πως ζούμε έτσι αδιάφορα...». Στο μεταξύ επανέρχομαι για κανονικό ψαχτήρι στο http://parathemata.blogspot.com/2007/10/1927-19102007.html και μεθυσμένη από τη συζήτηση για το βλέμμα επιλέγω το παρακάτω απόσπασμα, συνιστώντας με ζέση την ανάγνωση όλης της σελίδας...

Κοίταξέ με μόνο στα μάτια

μέτρησε τη βαθιά πληγή που ανοίγεται μέσα τους
άκου τη σιωπή που κάνει να τρίζουν τα φύλλα στις αστροφεγγιές τους
κι όταν ημερέψεις το φόβο
που σαν το παγιδευμένο αγρίμι ουρλιάζει
τότε θα καταλάβεις.

Θα δεις τι πόθοι ασφυκτιούν

το πάθος συντηρούν στις κρύπτες τους
τα ζυγιασμένα λόγια.

Θανάσης Κωσταβάρας, Διαπιστευτήρια της σιωπής

24/11/07

Παρασκευόβραδο

Κάνω skip την πολυαναμενόμενη βραδυά Puressence γιατί δεν αντέχω άλλο ένα αυτοαποκαλυπτικό India. Καταλήγω σε μερικά mohitos (banal αλλά μ' αρέσει) από νωρίς και μετά στο σπίτι για απόλυτη κάθαρση, ψάχνοντας randomly το αρχείο ΜP3's ουσίας, κωδικός ελληνικό ρεπερτόριο. Η αρχή έγινε με κορυφαίο "Σαββατόβραδο", για να καταλάβουμε ότι η ανάπτυξη μας το έκανε Παρασκευόβραδο, χωρίς στην πράξη να μπορεί να αλλάξει την επωδό του, για μια Κυριακή το βράδυ. Ωραίο. Εμεινα όμως στο "Ηλεκτρισμένα τα μάτια σου αρμενίζουνε κι όλα γυαλίζουνε", αφού πολύ λόγο κάναμε εδώ για τη γλώσσα των ματιών. Το άκουσα 10 φορές και πλέον.

22/11/07

Για να κάνετε το πορτρέτο ενός πουλιού


Zωγραφίστε πρώτα ένα κλουβί με την πόρτα ανοιχτή ... κρυφτείτε πίσω από το δέντρο χωρίς να βγάζετε τσιμουδιά χωρίς να σαλεύετε...

Πήγα να φωτογραφίσω ένα σπουργίτι που λουζόταν
Και πέταξε αφήνοντας το λεπτό, ανεπαίσθητο κύμα της απουσίας του
Ημουν σιωπηλή και ασάλευτη
Αλλά έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν θα φωτογράφιζα ένα κλουβί για το πουλί
κι έτσι αυτό πέταξε.

Τι κόλλημα ο Prevert!

Το πρωτότυπο Pour faire le portrait d’ un oiseau http://xtream.online.fr/Prevert/oiseaux.html

21/11/07

Τα γαλλικά

Δίνω το κείμενο στον επιμελητή. Πάντα ζητώ να μου εντοπίσει ατοπήματα ασήμαντα, μικρές ατέλειες, υπόλοιπα μιας γνώσης παλιάς και άχρηστης σήμερα, προίκα χωρίς αντίκρυσμα, λένε οι αργυρώνητοι κειμενογράφοι της διαφήμισης. Το κείμενο πρέπει να είναι τέλειο για τη δουλειά που κάνει. Και ύστερα ψάχνω μια τρύπα, κάτι να σκάσει, να ξαναψάξω τις γλώσσες, το αποκούμπι στις ηχηρές αδυναμίες, τι ξέρω που να μούχει πει κάτι, και ξεβράζομαι στο πιο απλό, να γράψω «σήμερα» στα γαλλικά. Aπό αφορμή τυχαία, αλλά δεν υπάρχουν συμπτώσεις, μόνο εναλλακτικές διαδρομές που δεν έχω εντοπίσει, και μια φίλη, που μούχει πει τα πάντα στη γλώσσα αυτή και τώρα λέμε, «αν το να λες χειρούργος είναι σωστό, τότε θα λέγαμε και μηχανούργος, που κλίνεται όπως και ο πανούργος». Ξεκινάμε με το φαινομενικά εφηβικό, αλλά ως αποστροφή μεγαλειώδες “ Je vous souhaite d'être follement aimée”
(http://www.desordre.net/textes/bibliotheque/breton.html) και καταλήγω μεσάνυχτα να ψάχνω τον Breton στο διαδίκτυο, και μετά τον αγαπημένο μου Prevert, πρώτη φορά στο πρωτότυπο, αν εξαιρέσω το «Petit dejeuner» του σχολικού εγχειρίδιου. Και αφού στα νιάτα μου παρέκαμψα ό,τι σ’ αυτόν δεν έβριζε την προκατάληψη, βρίσκω το L’ automne και μετά το Paris at Night (καταφύγιο λοιπόν μια άλλη γλώσσα), και αναγνωρίζω μια ψυχή, πότε στον πόλεμο και πότε στην απάνεμη πλευρά να γράφει:

Trois allumettes, une à une allumées dans la nuit
La première pour voir ton visage tout entier
La seconde pour voir tes yeux
La dernière pour voir ta bouche
et l'obscurité toute entière pour me rappeler tout cela
en te serrant dans mes bras.


Και λέω, καλό ό,τι λέει το πρόσωπο, τα μάτια, το στόμα αλλά τι γίνεται με τη σύντηξή τους μέσα στο σιωπηλό σκοτάδι?

(για όσους δεν έκαναν πιάνο και γαλλικά http://parathemata.blogspot.com/2007/06/blog-post_19.html αν και προτιμώ τη μετάφραση του Μ. Μεϊμάρη, ποιητή, ελάχιστο δείγμα του έργου του στο http://www.sarantakos.com/kibwtos/et/meimarhs_titloi.html)

20/11/07

On parle francais

L'automne
Jacques Prevert (Paroles)

Un cheval s'écroule au milieu d'une allée
Les feuilles tombent sur lui
Notre amour frissonne
Et le soleil aussi.

Χαμένο

Αγκάλιασμα.
Kαι το ξεδίπλωμά του
λειψό και φοβισμένο.
Aγχωτικό.
Kαι το φιλί,
που πέταξε.
Τόσος πόθος και έχασα το στόχο.

18/11/07

Καταιγίδα +1

Αρκεί ένα ανοιχτό παράθυρο
για να βλέπεις τον κόσμο να αλλάζει.

Κομμάτι προσωπικής αφήγησης περί ροκ εντ ρολ


Χτες καταιγίδα
Σήμερα λιακάδα και ανοιχτά παράθυρα.
Χτες τρικυμίες καρδιάς
Σήμερα πλύσιμο, σιδέρωμα, κανονικότητες.
Κούρα αποστέρησης.

Επίμονη προσμονή της καταιγίδας,
ως επίκληση ταραχής,
που σβήνει ξανά μόλις σκάσει το φως.
Ή και το αντίστροφο.
Little darling, it’s been a long cold lonely winter
Little darling it feels like years since its been here
HERE COMES A SUN, and I say, it’s allright…

Καταιγίδα

Μεσάνυχτα ενός χειμώνα ψεύτικου.
Βροχή και ζέστη και υγρά φώτα.
Δεν μπήκε.
Μετέωρα ποτήρια.

17/11/07

17 Noέμβρη

Η πλατεία είναι γεμάτη
Παγκάκια, φαστφουντάδικα, αφετηρίες
Μετανάστες, άστεγους, σκισμένες κούτες
Σύριγγες, χαμένα σώματα, άδεια μάτια
Προβολείς, κάμερες, περιπολικά
Σκουπίδια, νεκρούς θάμνους, βουβές κρήνες.
Περνάμε τρέχοντας με ένα κόμπο στο λαιμό.

Η πλατεία είναι γεμάτη
Επώνυμους, freddo, κινητά
Deals, name dropping, πολυθρόνες
Prozak, botox, άδεια μάτια
Προβολείς, κάμερες, hot spots
Κάδους ανακύκλωσης, γλάστρες, έργα τέχνης.
Περνάμε αργά με ένα κόμπο στο στομάχι.

I often dream of trains when I' m alone

Με αφορμή το σχόλιο του splogo




I often dream of trains when I'm alone
I ride on them into another zone
I dream of them constantly
Heading for paradise
Or Basingstoke
Or Reading
I often dream of trains when I'm awake
They ride along beside a frozen lake
And there in the buffet car
I wait for eternity
Or Basingstoke
Or Reading
I often dream of trains till it gets light
The summer turns to winter overnight
The leaves fall so suddenly
The sun sets at four o'clock
Exactly what
I'm dreading
I often dream of trains when I'm with you
I wonder if you dream about them too
Maybe we'll meet one night
Out in the corridor
I'm waiting for
You baby
Baby

15/11/07

Απέναντι IV

Δοκιμάζω μια έκθεση προσωπική
Παίζω στα δάκτυλα μισόλογα
Το στριπτίζ της ψυχής
σοφά επιτρεπόμενο μεσ’ στην ανωνυμία
προκαλεί μια δήλωση ταυτότητας.
Είμαι εγώ
Ζωντανή!

Τραπεζάκια με μπύρες
Το γυμνό μου στήθος,
Τότε.

Τώρα μαζεμένες λέξεις
Προσεκτικές
Πρέπει!

Απέναντι VII

Εικόνες
Εύκολες
Δεν κολακεύουν
Εγώ, εσύ, εκείνος, εκείνη
Υπογραμμίζουν την απόσταση
Απομακρυνθείτε από τους συρμούς.

13/11/07

Περισσότερο φθινόπωρο


Μάκρυνε αυτό το καλοκαίρι. Διυλίστηκε στο πρώτο ψιλόβροχο, χιλιόμετρα μακριά, κι ύστερα ξαναφάνηκε καθώς κατέβαινα – >no easy way down – με δυό ποτά, ως το Νοέμβρη, να σκαλίζω την ψυχή μου και να ψάχνω συννεφιές.
Μικρό φθινόπωρο με οδήγησε στην αίσθηση των δρόμων, με λόγια δανεικά, - έρημος – γυμνός – πόνος -, ταχύνω το βήμα γλυκά και ελευθερώνομαι. Για λίγο.
Κοιτάζοντας στον καθρέφτη είδα την αλλαγή. Το φως, η λάμψη χάθηκαν, μόνο τα μάτια μου γελούν ακόμα, καθώς τραβώ τα μαλλιά προς τα πίσω μισοσηκώνοντας τα φρύδια.
Κράτησα τα βιαστικά κουδουνίσματα του τηλεφώνου σαν εκρηκτική απόλαυση που δεν δίνεται και χάιδεψα τους ώμους μου, πριν τους σκεπάσω με το μαύρο δέρμα. Αν δεν ήταν Σάββατο θα είχα κρατήσει τις αισθήσεις μου ως το πρωί, αλλά ωστόσο καμμιά φορά βοηθάει και η τύχη, κι ανάπαυσα το σώμα μου σε μια αγκαλιά-απόσταση. Βάφτισα στο κίβδηλο χρυσάφι μου μορφές, τις βούτηξα στο έξαλλο αλκοόλ μου, τις ταξίδεψα αργά στο φαρδύ δρόμο της κανονικότητάς μου.
Επέστρεψα εσπευσμένα στη σκοτεινή μου μεριά, που φώναζε και εκλιπαρούσε μέρες τώρα να τη σεβαστώ.

12/11/07

It takes a lot to laugh it takes a train to cry

Με φτιάχνει η κατάσταση των τραίνων (με α και ι απαραίτητα όσο διατηρούν την ελληνικότητα της φιλοσοφίας λειτουργίας τους). Μια μέρα πλήρους εκπλήρωσης των προσδοκιών, μια νύχτα παγωνιάς, που ωστόσο αποζημιώνεται με την ελευθερία να καπνίζεις όσο θέλεις στο σκοτεινό διάδρομο. Ενας επιβάτης διαμαρτύρεται από την ώρα που μπήκε. Τον πειράζει αφάνταστα που οι νέες κλινάμαξες μπήκαν στο δρομολόγιο της Βουλγαρίας. Ποιος του το φανέρωσε άραγε? Εγώ έχω τα δικά μου. Ενα καράβι δουλειές που περιμένουν, ενώ θα φθάσω ξεπαγιασμένη και ξάγρυπνη. Γλύφω καραμέλες μέντας. Πολύ τσιγάρο, δεν μπορώ να αναπνεύσω. Οχι μόνο από αυτό. Είναι ώρες ώρες και το πνίξιμο της καρδιάς. Μαγικό τραίνο σε χειμερινό δρομολόγιο, άλλοτε φαντασία, όραμα, ταξίδια που ονειρευτήκαμε, μπλουζ ρυθμοί, σήμερα βιαστικά τριήμερα. Πάντα στο τάκα τάκα των γραμμών ανασύρεται από τη μνήμη λίγος Dylan, "Χρειάζονται πολλά για να γελάσεις αλλά μόνο ένα τραίνο για να βάλεις τα κλάματα".

Well, I ride on a mailtrain, babe,
Can't buy a thrill.
Well, I've been up all night, baby,
Leanin' on the window sill.
Well, if I die
On top of the hill
And if I don't make it,
You know my baby will.

Now the wintertime is coming,
The windows are filled with frost.
I went to tell everybody,
But I could not get across.
Well, I wanna be your lover, babe,
I don't wanna be your boss.
Don't say I never warned you
When your train gets lost.

Σα μια προσπάθεια ακύρωσης του στίχου, δεν έχω χάσει ποτέ τραίνο. Ούτε άλλο δρομολόγιο. Θαρρείς και ο πόλεμος στην κυριολεξία, μπορεί να κάνει κάτι, για να στηρίξει λάθος επιλογές. Kαι αντί να κάνω το χρόνο εραστή, τον έκανα αφεντικό. Ψηφίζω ανεπιφύλακτα Θεσσαλονίκη-Αθήνα 16 ώρες. Να προλαβαίνεις να σκεφτείς, μήπως την κάνεις για επιστροφή, από κανένα ορεινό μονοπάτι, όταν η μηχανή τα παίζει και επίκειται καθυστέρηση. Να έχεις επιλογές.

4/11/07

Φθινοπωρινό never delivered

Είναι αυτή η ροή σου μέσα μου, που με κάνει να αντιστέκομαι τόσο πολύ, μα τα λόγια είναι φτώχεια, είναι η αίσθησή σου, η τρελλή σου αίσθηση, ένας άτονος υπόηχος που χτυπά κατ' ευθείαν στο άλλο μισό του εγκεφάλου μου και κατατρώει την πραγματικότητά μου, στο άπιαστό σου όνειρο.
Βρέχει σήμερα, αστράφτει και βρέχει, το απόγευμά μου δοσμένο στον "υγρό ουρανό", μισή στον ύπνο, μισή στον ξύπνο, τα μέλη μου αργοκίνητα και μια φωνή στο τηλέφωνο σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω καλά και beep beep - το μήνυμα - beep beep. Μήπως δεν το ήξερα? Ηθελα να δω πως σημειώνεται μια απουσία με υψηλή τεχνολογία.
Τα τρένα αρχίζουν χειμερινά δρομολόγια... Τα τρένα αρχίζουν χειμερινά δρομολόγια...
Ενα αεροπλάνο προσγειώνεται με κραδασμούς, μέσα από τα σύννεφα. Δεν βλέπω τίποτα άλλο παρά σύννεφα και στο walkman μια μουσική, και να η πόλη. Κάθε γωνιά και μαρτυρία. Αρχίζω χειμερινά δρομολόγια. Ενας έρωτας στο ημιυπόγειο. Κάποιος μετρά τις μέρες για το άλλο καλοκαίρι. Μα εγώ την αγαπώ αυτή τη βροχή, λίγο κρύο να μου κοκκινίσει τα μάγουλα, κι ύστερα ξέρω καλά πόσο με αλλάζει ο καιρός, τον άλλο Ιούλιο μπορεί να έχω μαύρα μάτια.
Αν μπορούσαμε να κοιτάζουμε τη θάλασσα, γκρίζα και ταραγμένη, αυτήν που τόσο γλυκά μας τάιζε την αίσθηση στο κατακαλόκαιρο, να βυθίσουμε τη ματιά μας μέσα της και να ρουφήξουμε πίσω το αίμα που αφήσαμε εκεί κάτω, αυτό θάταν αρκετό. Κλείνουμε τα παράθυρα, μιας και νυχτώνει νωρίς και αφηνόμαστε στις εικόνες. Πάει πολύς καιρός που τα ντοκουμέντα μου είναι αφηρημένα. Δεν έχουν τίποτα να πουν από μόνα τους. Το μυαλό μου ξαναπλάθει από αυτά μια κίνηση.

3/11/07

Ο Μπάμπης ο Φλου

Δεν είναι και το καλύτερό μου, αλλά μου αρέσει η ιδέα ότι ένας Μπάμπης κατάφερε να γίνει θρύλος και όλη η αίθουσα να τραγουδάει το όνομά του. Εγώ κολλάω με το "Μούπες θα φύγω", ΟΚ σωστό και στην ώρα του, αλλά κανείς δεν με είχε προετοιμάσει για Dead Flowers (μέρα που ήτανε), ούτε για τον καυγά που χρειάστηκε να μαζέψω, ούτε για το μάθημα Σοφίας που έκατσε μετά από μερικές ευγενικές σπρωξιές, ούτε καν ότι στο Κύτταρο, μπορείς να πιείς επί τέλους καθαρά ποτά. Για να ζήσεις μια συναυλία της Σπυριδούλας, δεν χρειάζεται απαραίτητα το τελευταίο μου δεκαήμερο, αλλά ό,τι μπορείς να εκλάβεις ως έρωτα είναι αρκετό. Κατάλυση των αποστάσεων, ναι, των ασφαλών γραμμών, ΟΚ, κάθε αληθινό ροκ συμβάν, είναι -για μένα- μια δόση επιβεβαίωσης, στο γενικό μου motto, "το ροκ μου έσωσε τη ζωή". Και ακόμα πιο πολύ, για τις μικρές εξομολογήσεις, αυτών που κατάλαβαν ότι δεν τους πίστεψα για φίλους, αλλά να πως τα φέρνει η ζωή, να με πιστέψουν αυτοί...

1/11/07

Μια προσωπική προσέγγιση στο διαφορετικό



Καινούργια στη γειτονιά μου πριν 4 χρόνια είχα κάνει μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση. Τη μάντρα με τις μαύρες γάτες και τη μάντρα με τις άσπρες γάτες. Η πρώτη, με πρόσοψη σε κεντρικότατο δρόμο και περικλεισμένη από τους τοίχους πολυκατοικιών, υπήρξε μάλλον παλιό πάρκινγκ, που διέκοψε τη λειτουργία του. Στη μάντρα αυτή είχα δεί, ότι κατοικούσε μια αποικία κατάμαυρες γάτες. Στην απέναντι μεριά του δρόμου, με μόνη την παρεμβολή ενός τρίγωνου πρασίνου και ενός σοκακιού με ελάχιστη κίνηση, ήταν η μάντρα με τις άσπρες γάτες, σε μια υπαίθρια έκθεση μεταχειρισμένων φορτηγών. Στην αρχή μου φάνηκε ένα χαριτωμένο θέαμα. Σταδιακά όμως άρχισα να παρατηρώ τη συμπεριφορά αυτών των χαριτωμένων ζωντανών. Στην πρώτη, οι γάτες μη έχοντας ελπίδα να διαφύγουν λόγω της πυκνής κίνησης του δρόμου έξω από το καταφύγιό τους, βασιζόταν για τη διατροφή τους στις φροντίδες των ιδιοκτητών των παρακείμενων καταστημάτων (όπως φαίνεται και στη φωτογραφία από τα πολλά πλαστικά πιατάκια). Αντίθετα οι άσπρες γάτες, παρ' ότι δεν έλεγαν όχι στη φροντίδα του ιδιοκτήτη της μάντρας, είχαν θεαθεί και στον κάδο απορριμμάτων του σοκακιού ή κατά τη διάρκεια χαλαρών περιπάτων με ερωτική διάθεση στο παρκάκι. Το φετινό καυτό καλοκαίρι είχε περιορίσει αισθητά τη συχνότητα της διάβασής μου από τη συγκεκριμένη διαδρομή, άρα και τις σχετικές με τις δύο φυλές των γάτων, παρατηρήσεις. Πρόσφατα όμως η θέα της προστατευμένης άνετης απομόνωσης των μαύρων γάτων με έκανε να ερευνήσω την τύχη των άσπρων, από την άλλη μεριά του δρόμου. Πέρασα τουλάχιστον 10 μέρες μέχρι να ανακαλύψω την -μάλλον- τελευταία άσπρη γάτα, ενώ τη μάντρα με την διέξοδο στον κόσμο έχουν αρχίσει ήδη να κατακλύζουν ασπρόμαυρα και πολύχρωμα γατιά. Και αναρρωτήθηκα. Τι αξίζει άραγε? Να περνάς καλά με θέα τρεις θεόρατους, απροσπέλαστους τοίχους, ένα κάγκελο και την πυκνή, απειλητική κυκλοφορία τρεφόμενη από τα αποφάγια των γειτόνων ή να αποκτήσεις την έστω μικρή ελευθερία να πηδάς τη μάντρα, να σκάβεις τα σκουπίδια για μια έξτρα λιχουδιά και να συναντάς τον πλάνητα εραστή σου, πάνω στο φρεσκοποτισμένο γρασίδι? Το μελαγχολικό βλέμμα της τελευταίας άσπρης γάτας μου λέει, ότι και αυτή είναι έτοιμη να αφήσει το ήρεμο σκιερό της καταφύγιο κάτω από τις ρόδες του φορτηγού και να βγεί στη γύρα.

31/10/07

Σπυριδούλα Live -1

Ετοιμαζόμασταν για μια μεγάλη γιορτή. Για όσους έχουμε περάσει έστω και ξυστά από την 30χρονη πορεία της Σπυριδούλας. Και ξαφνικά, η βαριά φωνή του Νίκου, μας δήλωσε την χωρίς ελπίδα ανάκλησης, απουσία. Της Μελίνας, που με το μπάσο της έντυνε για χρόνια, ρυθμικά, το σχήμα, και μετά έγινε αφηγήτρια μουσικών παραμυθιών. Από αυτά που ακούν όσοι κρατούν λίγη παιδική καρδιά και εννοούν να πιστεύουν πως ό,τι και να κάνει ο δράκος, τελικά θα ζήσουν όλοι καλά και εμείς καλύτερα.

30/10/07

Kisses like rain



Eνας φίλος από τα παλιά, έσκασε μύτη σήμερα και θυμήθηκε ηρωικές αποδόσεις του Hell of a Summer των Triffids (http://www.youtube.com/watch?v=fM07JRkQSM8). Οι στίχοι αυτοί όμως σήμερα δεν με εμπνέουν και ψάχνοντας βρήκα το απολύτως αγαπημένο μου My Baby thinks, she's a train, με το ρεφρέν του να τελειώνει ως ..."she is drinking kisses like rain". Και μιας και η βροχή, που αλλού κάνει τη χάρη της και εδώ στην Αθήνα τίποτα, ξαναγύρισα στο Raining pleasure, του οποίου βρήκα video απόδοση. Από το 2006, στο Amsterdam, ασφαλώς χωρίς τον μεγάλο David McComb, που έφυγε πριν χρόνια από τροχαίο σε εθνικό δρόμο της Αυστραλίας. Τόσο μεγάλη χώρα, τόσο λίγος κόσμος και όμως μπορεί κάποιος να σε σκοτώσει στον αυτοκινητόδρομο.

28/10/07

Πέρασα τρέχοντας απ' την Τεχνόπολη

Μας συνθλίβει ο επαγγελματισμός μας. Και των άλλων. Πικρή υπενθύμιση από το Γιώργο Κωνσταντινίδη και την ομάδα του.

Τα γυμνά κόκκαλα της χαμένης μας επικοινωνίας. Σωριασμένες φωνές που δεν είπαν τίποτα. Και ακόμα χειρότερα, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για την αναπάντητη και τη σκληρή επιβολή της αναγνώρισης κλήσης.

Κάποιος ζωγραφίζει καναπέδες. Και κάποιος κουράστηκε αναζητώντας το μήνυμα. Και λογικά στρογγυλοκάθισε στο έργο. Ο καναπές έχει γίνει το σύμβολο της καθημερινότητάς μας.

Σπυριδούλα live

Λέει τόσα πολλά...

Οι στίχοι ενός νέου τραγουδιού του Κωνσταντίνου Βήτα. Το ανακάλυψε η http://matansmagic.blogspot.com και τους μεταφέρει στο
http://matansmagic.blogspot.com/2007/10/blog-post_23.html.

Και μέσα σ' όλα όταν μπαίνω εκεί μπορεί πάντα να παίζει Sometimes when I look in your eyes I swear I can see your soul/James, και θυμάμαι μαζί με έναν "τίποτα" Tim Booth το '81 στη Σέριφο, ένα 24ωρο απόλυτα αδικαιολόγητης παράνοιας, τροφή για τις τωρινές μου ασυνάρτητες γραμμές και αυτό.

Frankfurt am Main



Διασχίζοντας τη γέφυρα του Main. Μεσάνυχτα σκοτάδι, μοιρασμένες φιγούρες σε όλο το μήκος της, κρύο τσουχτερό. Σκέφτομαι, ο κόσμος αλλάζει γρήγορα, κουράζομαι να κυνηγάω την αλλαγή, έχω περπατήσει αυτή την πόλη πολλές φορές γεμάτη δύναμη και χαρά για το καινούργιο. Τώρα το καινούργιο είναι αλλόκοτο, κηδείες με βυζαντινούς ύμνους στα γερμανικά, ευαγγέλια στα νεοελληνικά, ο αποδημών φεύγει μόνος, θα απελεύσει εις στάχτη μόνος, αποστολή με courier, πίνουμε καφέ και κονιάκ, 20 άνθρωποι, στο grill/doner/cafe Koenig, όλοι αναρρωτιούνται τι έλληνες είναι αυτοί, από το πουθενά κάθονται στο πεζοδρόμιο, κάνει κρύο, 4-5 ώρες. Επικήδειες πτήσεις, ίσως ένα νέο προϊόν για την αεροπορική βιομηχανία, δεν ξέρουμε πια, πού μας αποχαιρετούν οι δικοί μας άνθρωποι, αλλά μπορούμε να πάμε εκεί ΣΗΜΕΡΑ, ένα παγκοσμιοποιημένο, αμήχανο "δεύτε τελευταίον ασπασμόν". Δύο check in, πολλαπλοί έλεγχοι, "η κυρία να βγάλει τα παπούτσια της", και ένας ξενοδόχος που ανθίσταται στον εξοβελισμό των ανθρώπινων παθών και διατηρεί σταχτοδοχεία στο σαλονάκι. Tο χάνω...

25/10/07

H φίλη της βροχής


Πως έγινε και πήγε να μας προσπεράσει. Πως και στάθηκε να μας συντροφέψει στην παρέα της βροχής. Μια φίλη της στιγμής, όπως οι ξαφνικές καταιγίδες και έγινε κομμάτι αυτής της τρελλής μας χαράς. Τόσο σπάνιο. Σε ένα έρημο δρόμο κάποια να σε ακούσει να τη φωνάζεις και να μη γυρίσει την πλάτη. Ετοιμη να συνυπάρξει, νικώντας το δισταγμό του "μη μιλάς σε αγνώστους". Η καρδιά μας, ζωντανεμένη από τη βροχή, μαζί της.

Ξανά στο παλιό post

http://hcasun.blogspot.com/2006/12/sunny-days-are-over.html

Φωλιάζει έξω το σκοτάδι.
Μην ανοίγεις το παράθυρο
μέσα λάμπει η μέρα.
Εδώ θα ζήσουμε
με τα λίγα και τα πολλά μας.
Μη χαϊδολογάς τον κίνδυνο.
Σε ξέχασε από τότε
στο ρετιρέ με τη βεράντα.
Σε γέλασε με τη στολή του έρωτα
Οπως τη φορούσε νόμιζες
ότι το καρναβάλι κρατάει για πάντα.

24/10/07

Heathrow

Η προτελευταία πτήση για Αθήνα και η τελευταία για Μόσχα. Η απόλαυση του αδειανού αεροδρομίου, η Guinness, τα κόκκινα τα μπλουζ, η αναμονή της άφιξης, πως γίνεται τρεις ολόκληρες μέρες να υπάρχουν μόνο για να γυρίσω πίσω. Πως γίνεται τόση αγωνία για την αναχώρηση τόση γαλήνη για την επιστροφή. Τόσες ελπιδοφόρες αναχωρήσεις. Ενα εκεί που θάπρεπε νάναι πουθενά. Που να το πιάσεις. Αλλά κάθε λεπτό που θέλω να μείνω, φεύγω πιο μακριά. Φόβος? Φωλιάζει παντού. Το γαμημένο εγώ ανυπότακτο. Ξυπνάει και με τρομάζει. Ζητάει κι άλλο, ενώ ξέρει ότι αυτό, θαπρεπε από καιρό νάχει τελειώσει.

22/10/07

Προεκλογικά μπαλώματα 2

Στις 25/9 (και στις 10/10 με τίτλο "Συμφέροντα και Life style στον Ελαιώνα") είχα σχολιάσει τον τρόπο με τον οποίο προεκλογικά οι "υπεύθυνοι" είχαν προσπαθήσει να κουκουλώσουν το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί στις γραμμές του τρένου που διασχίζουν την περιοχή Βοτανικού, Κολωνού και πάει λέγοντας. Υστερα από κινητοποιήσεις των κατοίκων της περιοχής, και για να μην κινδυνέψει το σχέδιο μη υπογειοποίησης και εμπορικής εκμετάλλευσης των υποδομών και των οικοπέδων που έχει ο ΟΣΕ στις περιοχές του Σταθμού Λαρίσης και του Ρουφ, το υπουργείο Μεταφορών μαζί με το Δήμο, έκαναν μερικά μπαλώματα στις διαβάσεις πεζών με ψευτοκατασκευές. Χρειάστηκε μόνο μία βροχή για να δείξει ότι η τότε παρατήρησή μας είχε βάση. Το ξύλινο κατασκεύασμα όχι μόνο αποτέλεσε φράγμα στα νερά για να δημιουργηθεί μία μικρή λίμνη (δεν μπορώ να γνωρίζω πόσο επικίνδυνη είναι η συσσώρευση νερού στις σιδηροτροχιές) αλλά τελικά υποχώρησε, κάνοντας αδύνατη τη διάβαση των πεζών. Το ζήτημα του Προαστιακού και των επερχόμενων αλλαγών στη αστική γραμμή του ΟΣΕ παραμένει ζωντανό, και ας προσπάθησαν οι υπεύθυνοι να το μπαλώσουν, προεκλογικά. Τα μπαλώματα πάντα επιτελούν το σκοπό τους. Εκθέτουν αυτούς του τα κάνουνε. To βίντεο στην περιοχή του μετρό Κεραμεικού τραβήχτηκε στις 20/9 το απόγευμα κατά τη διάρκεια της καταιγίδας.

21/10/07

Raining pleasure

Από το 1990 δεν είχα νιώσει τόση αγωνία στην αναμονή μιας βροχής. Οι Triffids, αυστραλέζικη ροκ μπάντα, από το 1984 τόχαν πεί. Υπάρχει μια απαράμιλλη γλύκα κρυμμένη στην απούσα βροχή και πάντα ανατρέχω στη διατύπωσή τους, μόλις σκάσει η πρώτη σταγόνα της καταιγίδας. Οπως σήμερα, στο Γκάζι, με καφέ, μαύρο Τζόνι και μετά βρεγμένα ρούχα και γέλια και καθαρές ανάσες.

Trail through the wilderness
Dryest season known to us
Think about you all the time
Trail through the wilderness
Dryest season known to us
Dreamed I saw it all come down
Dreamed I saw my pleasure raining down
Salty lips to taste
Skin to touch
Nothings matters very much
In your arms it's a raining pleasure
I believe it's raining pleasure
Too little cash to much time to kill
Buried alive in a shack on the side of a hill
Been three weeks I can't get through
Phone is dead Baby is that you ?

18/10/07

Boha και δυσωδία




Λέγαμε με φίλους ότι η βρώμα της Αθήνας (της Ελλάδας γενικότερα) είναι ανυπόφορη και αυτό οδηγεί τους ανθρώπους σε ακραίες συμπεριφορές. Είπαμε να κάνουμε μία προσπάθεια να δημοσιοποιήσουμε και εμείς το θέμα αλλά οι αγνές προθέσεις δεν μπορούν πάντα να συμβαδίσουν με τη σκληρή καθημερινότητά μας. Η βρώμα παραμένει. Ωστόσο στην καθημερινή μου περιπλάνηση τυχαίνει να βλέπω και να κάνω περίεργους συνειρμούς σε σχέση με την παθογένεια της βρώμας στην Ελλάδα. Η Πλάκα στην Αθήνα είναι αναμφίβολα από τις καθαρότερες περιοχές της πόλης ιδιαίτερα νωρίς το πρωί, την ώρα που ανοίγουν τα μαγαζιά. Οι ιδιοκτήτες των μαγαζιών ξέρουν ότι περιμένουν τουρίστες-πελάτες, και φροντίζουν μόνοι για την καθαριότητα των στενότατων πεζοδρομίων και του οδοστρώματος καθώς προσέχουν που θα πατήσουν τα ποδαράκια των πελατακίων. Και οι κάτοικοι όμως προσπαθούν να κρατήσουν το κομμάτι του δρόμου που τους αναλογεί καθαρό, αφού η διατήρησης της αξίας των ακινήτων τους βασίζεται ακριβώς στην ιδιαιτερότητα της περιοχής. Ποια είναι δύο από τα πιο βρώμικα σημεία της Πλάκας? Εκεί που το ιδιωτικό συμφέρον δεν επεμβαίνει. Μπροστά από το κτήριο του ιστορικου 74ου δημοτικού σχολείου και από αυτό της 1ης εφορίας βυζαντικών αρχαιοτήτων. Δεν χρειάζονται φωτογραφίες των καθαρών περιοχών. Αρκούν αυτές της bohas. 1,2 για το σχολείου με τα ζουμιά των σκουπιδιών και τις κουτσουλιές των πουλιών και 3 για το βυζαντινό πνεύμα.

Yeah the bloggers







Για το καλοσώρισμα του φίλου μου του Γιαννούτσου στη blogοσφαιρα. Είχαμε καλό "καμαρίνι" εξ ού και το kamarinia.blogspot.com? Από τις συνάξεις στου Μιχάλη για πίτσα (και τα ψωμάκιαααα), το συνεργείο του σιφώνη, το "πάμε Παρασσίου", τον Broofά, τον Κουτσούμπα, τη φίλη μας που παντρεύεται τώρα τον συμπρωταγωνιστή της (Espresso), τον αλλεργιογόνο Χουρχούρη, το Τζακ, την γκόμενα-τηλεόραση, τώρα και στο Δίκτυο.

15/10/07

Δράση για το περιβάλλον


Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, στο προολυμπιακό Πεκίνο. Να αφυπνιστούμε...

14/10/07

Εδώ θ΄αφήσουμε την ήσυχη καρδιά μας
Για το καλό μας
θα την κοπανήσουμε
με μόνη συντροφιά
το πρόχειρο της τελευταίας τάξης του λυκείου
Με τις φαντασιωμένες αποδράσεις
τα ματωμένα σύμβολα
τους απομονωμένους στίχους
και τη βαθιά εφηβική μελαγχολία.
Χωρίς τη μουσική μας "μαγική μαστίχα"

Μόνοι
με το μούδιασμα στα πόδια
χαμηλά για το δρόμο
και πιο πάνω για τον έρωτα

Tα μικρά συμφέροντα

Τόσος πολύς λόγος το καλοκαίρι για την Πάρνηθα, για το οικοσύστημα, για την προστασία του. Τόσα δάκρυα, τόση περίσσια υποκρισία στα Μέσα. Τόση συμπαράσταση, τόσες υποψίες για τα μεγάλα συμφέροντα. Γι αυτά τα μεγάλα συμφέροντα, στήνονται θέατρα δορυφορικής παρακολούθησης, κάθε λογής παρατηρητήρια, πάνελ, διακηρύξεις. Στο μεταξύ τα μικρά, μικρούτσικα συμφέροντα, στήνουν χορό. Σήμερα βγήκε στην επιφάνεια το ζήτημα της λαθροθηρείας των ελαφιών της Πάρνηθας. Κυνηγημένα τα ζώα, άλλαξαν στέκια, βγήκαν πιο έξω από τον παλιό, ψευτοπροστατευμένο χώρο τους για να επιβιώσουν. Και γίνονται βορά στα σκάγια των «μικρών» ανθρώπων, που αποσκοπούν σε τι άλλο; Σε ένα «μικρό» κέρδος. Πεταμένα κεφάλια ζώων μαρτυρούν πως οι λαθροκυνηγοί τα σκοτώνουν και τα τεμαχίζουν επί τόπου, για να μεταφέρουν ευκολότερα τη λεία τους. Και ύστερα έρχονται σε επαφή με τους απαιτητικούς πελάτες που πληρώνουν όσο-όσο για να γευτούν το άγριο (από όλες τις πλευρές) γεύμα τους. Μικροί και λίγοι και οι τελευταίοι, αλλά με ακριβά γούστα και τρόπους να τα πληρώνουν, δεν αποκλείεται να στέλνουν, δακρύζοντας, επιταγές στους τηλεμαραθώνιους. Ας μη γελιόμαστε. Τα μεγάλα συμφέροντα, είναι πολλά-πολλά μαζί μικρά συμφέροντα. Πολλές-πολλές μικρές μαιζονετούλες, πολλά-πολλά μικρά αυτοκινητάκια, πολλά-πολλά ακόμα μικρότερα κινητά τηλέφωνα, LCD τηλεοράσεις, σακούλες σκουπιδιών, ενθύμια μαύρες πέτρες της Σαντορίνης. Αδειάζουμε τον κόσμο μας από ζωή και ησυχάζουμε τη συνείδησή μας με μικρά (που δεν κρύβουν το φθόνο τους) τς, τς, στα μούτρα των «μεγάλων συμφερόντων».

12/10/07

Ο δρόμος μιλάει*





Η Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό της Αθήνας, πολλά υποσχόμενος πεζόδρομος προ ετών, επί ανάπλασης, βαριανασαίνει. Κυριακή του Οκτώβρη, αργά το μεσημέρι, 30 βαθμοί, υγρασία που πνίγει. Ο δρόμος μιλάει, από τους τοίχους του.

* Αφιερωμένο στον Οθέλο, το λαμπραντόρ που πήγε άδοξα στην πλατεία Αυδή, μαζί με μερικούς της τακτικής του παρέας. Δεν ανεχόμαστε πια ο ένας τον άλλο.

10/10/07

Συμφέροντα και Life style στον Ελαιώνα

Ξεκίνησε πριν 2-3 μέρες το νέο blog elaionas.wordpress.com, αλλά οι προσπάθεις της Επιτροπής Πολιτών για την διάσωση του Ελαιώνα, έχουν βάθος στο χρόνο και εντείνονται αυτές τις μέρες καθώς κρίνεται για άλλη μια φορά (παρ’ όλες τις τελεσιδικίες των τελευταίων 15 χρόνων) η διάσωση αυτού του τόσο ζωτικού για την επιβίωση των κατοίκων της Αθήνας, χώρου. Υποψήφιο, με πολλές πιθανότητες, θύμα του real estate και ο πολύπαθος Ελαιώνας, ετοιμάζεται να «διαπλεύσει την Αχερουσία της μοίρας του», συμπαρασύροντας μαζί του τη μοίρα των κατοίκων των συνοικιών που τον περιβάλλουν. Χωρίς πράσινο, με ογκώδη κτίρια και εμπορικά κέντρα, πόλος έλξης αυτοκινήτων, ο Ελαιώνας θα μετατραπεί σε ένα ακόμα fun park, εάν οι αποφάσεις υπουργείων και Δήμου (υπό την αιγίδα των οικονομικών συμφερόντων) δεν ανατραπούν.

Μαζί με το Ελληνικό είναι αυτή τη στιγμή οι δύο μεγάλες περιοχές, στις οποίες τα όνειρα των κατοίκων της Αθήνας για λίγο οξυγόνο, γίνονται κομματάκια.

Ωστόσο μαζί με τα δύο μεγάλα αυτά θέματα, φαίνεται ότι το σύστημα συμφερόντων του real estate προσπαθεί στη ζούλα να προωθήσει και άλλα, μισοτελειωμένα ή από αυτά που λόγω απρόβλεπτων συνθηκών, έχουν χαλάσει στην πορεία.

Πρόκειται από τη μια για την περίφημη ανάπλαση του ιστορικού κέντρου και από την άλλη με το θέμα του Προαστιακού και της βελτίωσης του σιδηροδρομικού δικτύου εντός της Αθήνας. Στην πρώτη περίπτωση φαίνεται ότι το έργο, αν και καλοσχεδιασμένο καμμιά 15 χρόνια πριν, δεν τους βγήκε τελικά. Το κέντρο, παρ’ ότι προσέλκυσε αρχικά ένα μεγάλο αριθμό νέων κατοίκων και ζωντάνεψε με εμπορικές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες στο τέλος υπέκυψε στο ζωντανό ρυθμό της απάνθρωπης μεγαλούπολης. Ξαναβρέθηκαν εκεί όλοι αυτοί που οι επίπλαστες αναπλάσεις είχαν εξαφανίσει με επιχειρήσεις «αρετής» της κακιάς ώρας και τώρα βάζουν σε κίνδυνο τις επενδύσεις «φούσκες» των νεο-μεσιτών και των πελατών τους. Τώρα απαιτείται μια νέα εκστρατεία κάθαρσης και το σύστημα φαίνεται ότι διαθέτει τα κανάλια για να κινήσει τα νήματα. Στην free press εφημερίδα Lifo δημοσιεύτηκε την περασμένη εβδομάδα σχετικό άρθρο, στο οποίο η συντάκτης, ούτε λίγο ούτε πολύ διαμαρτυρόταν γιατί το σχεδιαζόμενο μαγικό Soho της Αθήνας, μαζί με τα πανάκριβα loft και τις bar-o-σουβλακο-μεζεδο-σούσι καταστάσεις δεν αποδίδει τα αναμενόμενα. Η παρουσία των μεταναστών, των ουσιοεθισμένων, των άστεγων και άλλων ΦΤΩΧΩΝ, ανατρέπει τα σχέδια όσων είχα ανακαλύψει εκεί το δικό τους Ελντοράντο. Τι χρειάζεται; Να ξαναρχίσει η ανάπλαση. Να μη χαθούν οι αξίες που αποκτήθηκαν στο τζάμπα, όταν αυτή η περιοχή είχε λόγω και πάλι απάνθρωπων συνθηκών ζωής αφεθεί (επίτηδες) στη μοίρα της.

Στο ίδιο ύφος της lifσταλάτης προσέγγισης της πολεοδομίας, άλλος συντάκτης της ίδιας εφημερίδας 2 βδομάδες πριν, έσταζε μέλι περιγράφοντας πόσο όμορφη θα γίνει η Αθήνα όταν θα τη διασχίζει κάθε 3 λεπτά ο ταχύτατος προαστειακός, και όταν θα υψωθούν 6μετρα τείχη από μπετόν για να τον προστατέψουν, και όταν η επέκτασή του θα εξαφανίσει την μικρή πράσινη λωρίδα της Κωνσταντινουπόλεως, μαζί με τον παρακείμενο δρόμο και άλλα τέτοια. Οχι φυσικά ο συντάκτης δεν ανέφερε αυτές τις λεπτομέρειες. Αυτόν τον ενδιαφέρει πόσο γρήγορα θα πάρουν αξία τα ακίνητα στην περιοχή, Ρουφ, Βοτανικός, Γκάζι που τώρα παίρνει τα πάνω της. Στην περιοχή αυτή κατά το συντάκτη, ετοιμάζεται ο νέος παράδεισος της life style κατοίκησης, εκεί πρέπει να πάνε να ζήσουνε όλα τα άσχετα ψώνια που ξημεροβραδιάζονται μελετώντας με την ίδια επιμέλεια τον κατάλογο του ΙΚΕΑ και τις κριτικές για το Destroy Athens. Λίγο παρακάτω από αυτό το σημείο – μόλις μία στάση του Μετρό – είναι ο Ελαιώνας. Εκεί οι μπουλντόζες έχουν πιάσει δουλειά. Ξηλώνουν τα παραπήγματα των Ρομά, ψιλολαδώνουν τους μικροβιοτέχνες για να την κοπανήσουν μια ώρα αρχύτερα, απειλούν κρυφά και «ψήνουν» φανερά. Λίγο πιο κάτω προς του Ρέντη, για άλλη μια φορά καταγγέλθηκαν επιθέσεις σε σπίτια μεταναστών από οργανωμένες συμμορίες. Ετοιμάζεται και κει κάποιου είδους εκκαθάριση, σύντομα - όπως και για όποιο κενό χώρο με εμπορεύσιμη αξία- θα μάθουμε για ένα άλλο «fuck» park, για έναν ακόμα κλειστό παράδεισο ψευδαισθήσεων, ενώ απ’ έξω ο κόσμος θα καίγεται.


11 Οκτωβρίου, 7:30 μ.μ. ημέρα Πέμπτη στο Αιγάλεω, Σύσκεψη με θέμα: Εμπορικοαθλητικό κέντρο στον Ελαιώνα. (Γήπεδο ΠΑΟ – Vovoupoli). Η Επιτροπή Πολιτών για την διάσωση του Ελαιώνα, διοργανώνει σύσκεψη για ενημέρωση και συντονισμό δράσης στα γραφεία του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης (δασκάλων), στη συμβολή των οδών Ρήγα Φεραίου και Π.Π. Γερμανών.

Δελτίο καιρού



Με μια ισχνή υπόσχεση για λίγες βροχές που δεν έρχονται κλείνει το δελτίο καιρού για την περιοχή της Αττικής. Ενα πεντάμηνο σχεδόν συνεχούς καλοκαιρίας που καταλήγει στο συναίσθημα "τον κακό μας τον καιρό". Τα λουλούδια ξανανθίζουν αλλά δεν μπορούν να κρύψουν τη βρώμα παντού, τη βαριά μυρωδιά της πόλης, την πιο βαριά διάθεση των ανθρώπων. Μ' αυτό τον καιρό που δυσκολεύει την ανάσα, άνθρωποι γίνονται ικανοί για τα χειρότερα. Μηδενίζονται οι ανοχές, τα δόντια σφίγγονται και τρίζουν. Φαίνεται να μη μας χωράει ο τόπος. Αλλά και που να πάμε?

5/10/07

Απουσία

Μου λείπεις.
Γιατί όσα συμβαίνουν τώρα
δεν μπορούν να γίνουν ποίηση
Σπάνε σε κομματάκια τα μυστικά
Τα σημειώματα ξεσκίζονται
Τα πρέπει καίνε.

Και είναι των άλλων αυτά τα πρέπει
Οχι τα δικά μας.

4/10/07

Honky Tonk

Γιατί δεν ήρθες να με βρεις;
Για σένα έκανα εκείνο το ταξίδι
Μήπως και σε ξανά' βρω κάπου
μονάχο
ευάλωτο
γυμνό
να λούζεσαι στο ξένο φως
που δεν σε ξέρει
δεν με ξέρει
Ετσι για νάχουμε κάτι να λέμε
πως κάναμε τον πόθο να πετάξει.

Γη του Πυρός

Oύτε κουρασμένοι χάρτες
ούτε φρέσκος αέρας στα πανιά.

Κλειστά δωμάτια μας περίμεναν
μα εμείς
παγιδευτήκαμε στην αγορά.

Αφού μας τέλειωσε το μάγεμα των λέξεων
νομίζαμε πως κάναμε δική μας την αλήθεια
κι έτσι
ρημάξαμε το ξελόγιασμα
κι έμεινε καθένας μοναχός στη δική του νύχτα

2/10/07

Να ξεμπερδεύουμε με αυτή τη χρονιά


Περπάτησα πριν μερικές μέρες στους έρημους δρόμους της παλιάς αγοράς. Οταν τα μαγαζιά κλείνουν, τα στενά πεζοδρόμια γεμίζουν σκουπίδια, συσκευασίες συνήθως που θα μπορούσαν να τροφοδοτήσουν τεράστια εργοστάσια ανακύκλωσης αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου, εδώ. Εχω μανία με τα σκουπίδια, τα παρακολουθώ σαν σήματα ιστορίας, σαν ενδείξεις κοινωνικής αλλαγής, σαν έκφραση της ψυχανωμαλίας μας. Αποκτούμε, αποκτούμε και μετά πετάμε, πετάμε για να μπορέσουμε να ξαναποκτήσουμε. Μέσα λοιπόν σ’ αυτό το σκουπιδαριό, ξεχώρισε μπροστά μου ένας πολύχρωμος πλαστικοποιημένος τάκος, κάτι φανερά καινούργιο και αχρησιμοποίητο και πλησίασα. Ηταν τα απούλητα ημερολόγια της χρονιάς που διανύουμε, αυτά τα παλιομοδίτικα με τα αποσπώμενα φύλλα που συνήθως επικολλούνται σε χαρτόνια με τα οικόσημα συλλόγων, μεταξύ των οποίων παλιότερα των πιο «δημοφιλή» (ως εύκολα να διατεθούν επί πληρωμή χωρίς αντίρρηση) ήταν αυτά των σωμάτων ασφαλείας ή κάποιων άλλων με στενές σχέσης στις ασφάλειες πάσης φύσεως.
Τρεις μήνες λοιπόν πριν το τέλος της χρονιάς, δικαίως ο σοφός έμπορος ξεφορτώθηκε το ξεπερασμένο εμπόρευμα, φαντάζομαι για να στοκάρει το καινούργιο. Οπως όμως τα είδα, δεν άντεξα στον πειρασμό να σκίσω το νάιλον και να πάρω ένα. Τα φύλλα αυτού του ημερολογίου, έμειναν ιστορικά για τα τετράστιχα που είχαν τυπωμένα στην πίσω πλευρά τους, τα οποία είχα την εντύπωση ότι δεν διακρινόταν για την ποιητικότητά τους. Μια αμυδρή εικόνα στο μυαλό μου, μάλλον είχαν το χαρακτήρα λοταρίας. Μια κυρά σήκωνε το πρωί το μαγικό χαρτάκι να αλλάξει τη μέρα και διάβαζε το πίσω ποιηματάκι σαν χρησμό, σαν μυστικό μήνυμα για τη ζωή της. Κάτι σαν, που σήμερα μπορείς να λαμβάνεις κάθε πρωί το προσωπικό σου ωροσκόπιο στο e-mail σου. Θα διαλέξω μερικά να βάζω εδώ σαν ξόρκι. Αν τουλάχιστον πετυχαίνουν μια στοιχειώδη ομοιοκαταληξία και να βγάζουν ένα νόημα. Η τα ακριβώς αντίθετα.

Οπως αυτό:
Να τα χαρώ τα μάτια σου που παίζουν και γελούνε
Και το ζητούνε το φιλί μα δεν το μαρτυρούνε.


Και μιας και η σαιζόν τελειώνει θα τελειώσω και με την αγαπημένη μου pop επιτυχία του τελευταίου 12μηνου. Ολοι ήξεραν ότι πέθαινα για το Tonight, αλλά ύστερα ήρθε ο Χατζηγιάννης. Και είπα να ξεκόψω. Οπως λέει και τραγούδι, το παραχαμογέλασε και μας σκότωσε: Oh tonight you killed me with your smile so beautiful and wild so beautiful and wild.

30/9/07

Hairspray


Στην Αθήνα τελειώνει σήμερα το Φεστιβάλ Κινηματογρά- φου Νύχτες Πρεμιέρας. Δεν είχα την ευκαιρία να το δω συστηματικά, αλλά δύο από τις χθεσινές προβολές, που σχεδόν τυχαία επέλεξα, με κριτήρια το χρόνο, το χώρο και τη διαθεσιμότητα των εισιτηρίων, τελικά – σε μένα τουλάχιστον – έδωσαν την ευκαιρία για συνειρμούς και κάποιες ενδιαφέρουσες προεκτάσεις.

Η πρώτη σειρά προβολών κάτω από την ενότητα Short Stories, αφορούσε βραβευμένες μικρού μήκους ταινίες διεθνούς παραγωγής. Στην πλειονότητά τους οι ταινίες αυτές είχαν πρωταγωνιστές εφήβους και αναπαριστούσαν με μεγάλη ακρίβεια τις αγωνίες και τα προβλήματά τους. (Δυστυχώς όταν ανέτρεξα στην ιστοσελίδα του Φεστιβάλ για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις ταινίες αυτές, δεν υπήρχε τίποτα, και έτσι δεν μπορώ να προτείνω που μπορεί να τις βρει κανείς).

Η βία, μέσα και έξω από το σπίτι, η έλλειψη επικοινωνίας, η βαρεμάρα, το διαδικαστικό σεξ, οι ματαιώσεις του έρωτα, η αναπαραγωγή και κατασκευή της πραγματικότητας μέσω της κάμερας του κινητού, ένας υφέρπον αλλά ορατός κυνισμός, οι ανύπαρκτες προσδοκίες, η φετιχοποίηση του στυλ και της εξωτερικής εμφάνισης, η αιχμηρή παρουσία των ζητημάτων της διαφορετικότητας, το ερημοποιημένο κοινωνικά περιβάλλον σε πόλεις και προάστεια, οι αρχές των σημερινών ενηλίκων που διαψεύδονται και ίσως και άλλα που δεν μπόρεσα να αντιληφθώ, αναδύονταν μέσα από τις μικρές καλές και κακές πράξεις των πρωταγωνιστών που θέλουν αλλά δεν ξέρουν πως να σπάσουν τα αδιέξοδά τους.

Αντίθετα στο ριμέικ της ταινίας Hairspray, όπου όλοι περάσαμε πολύ ευχάριστα, θα μπορούσε κανείς να πει ότι όλα τα παραπάνω έχουν εύκολες λύσεις. Αρκεί μια θετική διάθεση, μια πίστη και η ζωή μπορεί να τραβήξει άνετα την ανηφόρα, παρασύροντας στο διάβα της τους καλούς προς τα πάνω και τους κακούς εκτός σκηνής. Δεν ξέρω αν η αισιόδοξη οπτική της ταινίας οφείλεται στο γεγονός ότι αναφέρεται στα ‘60ς, ή μέσα στη «απλοϊκότητά» της θα μπορούσε να δώσει μερικά μηνύματα. Αισθάνθηκα όμως ότι μέσα στις υπερβολικές συμπεριφορές των πρωταγωνιστών της υπάρχει μια πρόταση για όλα τα ζοφερά θέματα που ανέφερα παραπάνω, δοσμένη με τρόπους ικανούς να την κάνουν κατανοητή στον καθένα. Ελπίζω ότι δεν ήταν η διαδοχικότητα των εντυπώσεων και η ανάγκη μου να νιώσω ότι κάπου υπάρχει φως, που μου δίνει αυτή την εντύπωση.

29/9/07

Το υπονοούμενο


Lingerie and more, μαζί με ένα καλό στα γρήγορα. Οτιδήποτε μπορεί να έχει μία μικρή ή μεγαλύτερη ή κραυγαλέα δόση σεξουαλικού μηνύματος, πουλάει. Και καλά αν τα εσώρουχα (και τα υπονοούμενα more) μπορούν να μετατρέψουν μια αθώα ερωτευμένη καρδιά σε φτερωτό, καυτό διάολο, με όλα τα συμπαρομαρτούντα. Σε αντίθετη περίπτωση υπάρχει και η παρηγοριά ενός απαστράπτοντος καθαρού αυτοκινήτου, που κοινωνικά τουλάχιστον, επιβεβαιώνει εξ ίσου τον ιδιοκτήτη και μάλιστα σε μαζικότερο επίπεδο.

See you at the bitter end

Το ακούω και το ξανακούω. Η καλύτερη στιγμή για μένα φέτος στο Λυκαβητό, άξιζε το πεζοπόρο ανέβασμα. To Placebo που μου κάνει για κάθε αρρώστεια. Επαναφορά στα κανονικά μου. Μετά από πολλαπλές ακροάσεις για την εβδομαδιαία αποκάθαρση.

bitter end

Since we're feeling so anesthetised
In our comfort zone
Reminds me of the second time
That I followed you home

We're running out of alibi
On the second of May
Reminds me of the summer time
On this winter day

See you at the bitter end

Every step we take that's synchronized
Every broken bone
Reminds me of the second time
That I followed you home

You shower me with lullabies
As you're walking away
Reminds me that it's killing time
On this fateful day

See you at the bitter end

Everytime we're intercepted
Feels love like suicide
Slow and sad, come in silence
Arise a bitter time
(See you at the bitter end)

I love to see you run around
And I can see you now
Full to bleed, arms wide out
(See you at the bitter end)

Come on and reach in sighs
Grab the gentleness inside

Heard a cry
Six months time
(See you at the bitter end)
In six months time
prepare the end
(See you at the bitter end)