30/9/07

Hairspray


Στην Αθήνα τελειώνει σήμερα το Φεστιβάλ Κινηματογρά- φου Νύχτες Πρεμιέρας. Δεν είχα την ευκαιρία να το δω συστηματικά, αλλά δύο από τις χθεσινές προβολές, που σχεδόν τυχαία επέλεξα, με κριτήρια το χρόνο, το χώρο και τη διαθεσιμότητα των εισιτηρίων, τελικά – σε μένα τουλάχιστον – έδωσαν την ευκαιρία για συνειρμούς και κάποιες ενδιαφέρουσες προεκτάσεις.

Η πρώτη σειρά προβολών κάτω από την ενότητα Short Stories, αφορούσε βραβευμένες μικρού μήκους ταινίες διεθνούς παραγωγής. Στην πλειονότητά τους οι ταινίες αυτές είχαν πρωταγωνιστές εφήβους και αναπαριστούσαν με μεγάλη ακρίβεια τις αγωνίες και τα προβλήματά τους. (Δυστυχώς όταν ανέτρεξα στην ιστοσελίδα του Φεστιβάλ για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις ταινίες αυτές, δεν υπήρχε τίποτα, και έτσι δεν μπορώ να προτείνω που μπορεί να τις βρει κανείς).

Η βία, μέσα και έξω από το σπίτι, η έλλειψη επικοινωνίας, η βαρεμάρα, το διαδικαστικό σεξ, οι ματαιώσεις του έρωτα, η αναπαραγωγή και κατασκευή της πραγματικότητας μέσω της κάμερας του κινητού, ένας υφέρπον αλλά ορατός κυνισμός, οι ανύπαρκτες προσδοκίες, η φετιχοποίηση του στυλ και της εξωτερικής εμφάνισης, η αιχμηρή παρουσία των ζητημάτων της διαφορετικότητας, το ερημοποιημένο κοινωνικά περιβάλλον σε πόλεις και προάστεια, οι αρχές των σημερινών ενηλίκων που διαψεύδονται και ίσως και άλλα που δεν μπόρεσα να αντιληφθώ, αναδύονταν μέσα από τις μικρές καλές και κακές πράξεις των πρωταγωνιστών που θέλουν αλλά δεν ξέρουν πως να σπάσουν τα αδιέξοδά τους.

Αντίθετα στο ριμέικ της ταινίας Hairspray, όπου όλοι περάσαμε πολύ ευχάριστα, θα μπορούσε κανείς να πει ότι όλα τα παραπάνω έχουν εύκολες λύσεις. Αρκεί μια θετική διάθεση, μια πίστη και η ζωή μπορεί να τραβήξει άνετα την ανηφόρα, παρασύροντας στο διάβα της τους καλούς προς τα πάνω και τους κακούς εκτός σκηνής. Δεν ξέρω αν η αισιόδοξη οπτική της ταινίας οφείλεται στο γεγονός ότι αναφέρεται στα ‘60ς, ή μέσα στη «απλοϊκότητά» της θα μπορούσε να δώσει μερικά μηνύματα. Αισθάνθηκα όμως ότι μέσα στις υπερβολικές συμπεριφορές των πρωταγωνιστών της υπάρχει μια πρόταση για όλα τα ζοφερά θέματα που ανέφερα παραπάνω, δοσμένη με τρόπους ικανούς να την κάνουν κατανοητή στον καθένα. Ελπίζω ότι δεν ήταν η διαδοχικότητα των εντυπώσεων και η ανάγκη μου να νιώσω ότι κάπου υπάρχει φως, που μου δίνει αυτή την εντύπωση.

29/9/07

Το υπονοούμενο


Lingerie and more, μαζί με ένα καλό στα γρήγορα. Οτιδήποτε μπορεί να έχει μία μικρή ή μεγαλύτερη ή κραυγαλέα δόση σεξουαλικού μηνύματος, πουλάει. Και καλά αν τα εσώρουχα (και τα υπονοούμενα more) μπορούν να μετατρέψουν μια αθώα ερωτευμένη καρδιά σε φτερωτό, καυτό διάολο, με όλα τα συμπαρομαρτούντα. Σε αντίθετη περίπτωση υπάρχει και η παρηγοριά ενός απαστράπτοντος καθαρού αυτοκινήτου, που κοινωνικά τουλάχιστον, επιβεβαιώνει εξ ίσου τον ιδιοκτήτη και μάλιστα σε μαζικότερο επίπεδο.

See you at the bitter end

Το ακούω και το ξανακούω. Η καλύτερη στιγμή για μένα φέτος στο Λυκαβητό, άξιζε το πεζοπόρο ανέβασμα. To Placebo που μου κάνει για κάθε αρρώστεια. Επαναφορά στα κανονικά μου. Μετά από πολλαπλές ακροάσεις για την εβδομαδιαία αποκάθαρση.

bitter end

Since we're feeling so anesthetised
In our comfort zone
Reminds me of the second time
That I followed you home

We're running out of alibi
On the second of May
Reminds me of the summer time
On this winter day

See you at the bitter end

Every step we take that's synchronized
Every broken bone
Reminds me of the second time
That I followed you home

You shower me with lullabies
As you're walking away
Reminds me that it's killing time
On this fateful day

See you at the bitter end

Everytime we're intercepted
Feels love like suicide
Slow and sad, come in silence
Arise a bitter time
(See you at the bitter end)

I love to see you run around
And I can see you now
Full to bleed, arms wide out
(See you at the bitter end)

Come on and reach in sighs
Grab the gentleness inside

Heard a cry
Six months time
(See you at the bitter end)
In six months time
prepare the end
(See you at the bitter end)

26/9/07

Δεν εξαρθρώνεται


Νυχτώνει νωρίς. Βαραίνει η καρδιά καθώς νύχτα πια αφήνω το γραφείο. Αλλά σήμερα αντιστάθηκα. Ανηφόρησα προς την Αεροπαγίτου για μια βόλτα στο Φεστιβάλ Βιβλίου. Καθαρή πρόφαση, για λίγες ανάσες, σε ένα από τα πιο όμορφα σημεία της πόλης. Πανσέληνος. Το είχα ξεχάσει. Το φεγγάρι γράφει σκούρες γραμμές στους σκοτεινούς βράχους αριστερά, δεξιά. Στο βάθος το σκληρό φως των προβολέων του Φεστιβάλ. Φάρος. Εστίαση βλέμματος. Εσπασε. Προχωρώ σαν υπνωτισμένη. Αυτά τα φώτα κάνουν στους ανθρώπους ότι και στα νυχτερινά έντομα. Προσκαλούν, τυφλώνουν, καίνε. Παίζω τα βλέφαρα. Λιγοστός κόσμος. Βαρεμάρα στα περίπτερα. Οι κυρίες αγοράζουν κυρίες. Που αναμασούν τους άχαρους έρωτές τους. Αλλες κυρίες αγοράζουν ψυχολογία, ενδυνάμωση, εσωτερισμό. Να σώσουν τους άχαρους έρωτές τους. Περισσεύει ο μεγαλέξαντρος, οι μαντείες, τα θαύματα. Σαν πάγκος στο παζάρι επαρχιακής λουτρόπολης. Κοντοστέκομαι σε ελάχιστα σημεία. Το βρήκα και το σχεδόν το άρπαξα. Αυθόρμητα, για τέσσερις μόνο γραμμές. Μούμεινε κουσούρι από παλιά, τότε που δάνεισα αυτό το βιβλίο και έγινε αγύριστο. Για να ξαναποκτήσω μαζί με τη μνήμη που ασθενεί και τη χαρά της αναζήτησης. Τη γαλήνη της απέλπιδας αναμονής.

Και τριγυρνώ μονάχος και αξεδίψαστος
απ΄το Βαρδάρι ως το Σιντριβάνι
δεν εξαρθρώνεται αυτός ο πυρετός,
δεν επανδρώνεται με άλλους η καρδιά μου.

Ν. Χριστιανόπουλος "Ποιήματα"

25/9/07

Προεκλογικά μπαλώματα


Στην αρχή του περασμένου καλοκαιριού οι κάτοικοι της περιοχής Βοτανικού - Ρουφ της Αθήνας, άρχισαν κινητοποιήσεις με στόχο να ανατρέψουν τα σχέδια του ΟΣΕ (και των συνεργατών του στα υπουργεία και το Δήμο Αθηναίων) για επίγειες γραμμές του Προαστιακού Σιδηρόδρομου. Ολη η υπόθεση είχε τις ρίζες της στην προολυμπιακή περίοδο, όταν το έργο, ευρισκόμενο εν καθυστερήσει, μπαλώθηκε όπως όπως με αποτέλεσμα να λειτουργήσει αποκλειστικά η γραμμή από το Σταθμό Λαρίσης ως το αεροδρόμιο. Το έργο προέβλεπε υπόγειες γραμμές σε όλο το μήκος του αστικού ιστού, αλλά το τέλος των Ολυμπιακών, έφερε και το τέλος των μεγαλεπήβολων σχεδίων. Σε αγαστή συνεργασία οι φορείς αποφάσισαν να διατηρήσουν και να επεκτείνουν το υπάρχον δίκτυο μέχρι τον Πειραιά, κλέβοντας πλάτος από τους παρακείμενους δρόμους και κλείνοντας τη γραμμή σε τσιμεντένια τείχη ύψους 6 μέτρων. Ενα τέτοιο έργο ουσιαστικά εκτός του ότι αφαιρεί σημαντικό κομμάτι από τον ελάχιστο χώρο που διαθέτει η περιοχή, αποκόπτει πλήρως το δυτικό της γραμμής τμήμα της πόλης προσφέροντας ελάχιστα σημεία εισόδου-εξόδου από τις αναπλασσώμενες και παραδιδόμενες στο real estate κύκλωμα περιοχές του Κεραμεικού και του Μεταξουργείου. Οι κάτοικοι όχι μόνο απαιτούσαν να υπογειοποιηθεί η γραμμή, αλλά επίσης και ότι στο διάστημα κατασκευής των έργων θα έπρεπε να προστατευτούν οι πολίτες που διέρχονται από ισόπεδες διαβάσεις πεζών, χωρίς σήμανση, φωτισμό και ράμπες. Και ενώ η Πολιτεία και ο Δήμος πετούσαν αετό, ήρθε το πρώτο ατύχημα για να χτυπήσει καμπανάκι. Στις 10 Ιουλίου τα μεσάνυχτα, διερχόμενο τρένο χτύπησε, ευτυχώς ελαφρά, μία κοπέλλα που διέσχιζε πεζή τις γραμμές. Παρότι οι κάτοικοι διαμαρτυρήθηκαν έντονα με δύο συγκεντρώσεις, το θέμα πέρασε στα ψιλά. Στις 12 Ιουλίου όμως η σύγκρουση του Προαστιακού με εμπορική αμαξοστοιχία, έγινε πρώτο θέμα στα κανάλια και ταρακούνησε τα κυβερνητικά γραφεία, όπου παιζόταν στα ζάρια η πιθανότητα προκήρυξης εκλογών. Μετά από λίγες μέρες, για ασαφείς λόγους, τα δρομολόγια του προαστιακού μειώθηκαν θεαματικά, ενώ άρον άρον, βελτιώθηκαν οι διαβάσεις πεζών και μπήκε σήμανση. Λίγες μέρες μετά τις εκλογές αποκαλύφθηκε το πόσο μόνιμα σκόπευαν οι ιθύνοντες να λύσουν το πρόβλημα. Στις φωτογραφίες φαίνεται πώς το χαλίκι που χρησιμοποιήθηκε για να ισοπεδώσει τη διάβαση «πατάει» πάνω σε μια ιδιότυπη κουβέρτα. Δηλαδή μόλις τελειώσει το παιχνίδι, τινάζουμε την κουβέρτα και φύγαμε.

24/9/07

Που είναι το μέλι;

Είναι η πρώτη μου μπουκιά κάθε πρωί. Μία από τις ελάχιστες καλές συνήθειες που έχω. Οχι όμως οποιοδήποτε μέλι. Η αναζήτηση του καλού, αυθεντικού μελιού μου είχε γίνει κατά καιρούς έμμονη ιδέα. Κατέληξα σε ένα μίγμα από κούμαρα και ρείκι, θεόπικρο, θολό και απίστευτα αρωματικό. Το ανακάλυψα στην κεντρική αγορά, στη Σοφοκλέους. Εκεί πολλοί διεκδικούν για λογαριασμό τους τον τίτλο του καλύτερου προμηθευτή μελιού. Και οι πελάτες είναι φανατικοί. Κάθε μετακόμιση λοιπόν του καταστήματος απαιτεί σωστή σήμανση για ενημέρωση των φανατικών πελατών.

23/9/07

Η κόλαση των ποιητών είναι η ασχήμια...


...γι' αυτό οι ποιητές χρειάζεται να οπλοφορούν. Αυτό έγραφε ο ποιητής Γ. Υφαντής πριν από αλήθεια πολλά χρόνια, εξισώνοντας κάθε είδους βασανιστήριο, με τη φρίκη του να ταξιδεύει ένας ποιητής με "υπεραστικό που διαθέτει κασετόφωνο."
Πράγματι η μετακίνηση από και προς την ελληνική επαρχία κάποτε, μπορούσε να γίνει εξαιρετικά επώδυνη, καθώς το μέσον "υπεραστικό λεωφορείο", χάρι ή εξ αιτίας της διπλής του υπόστασης -πρακτορείο επαρχίας/πρακτορείο κέντρου- έπεσε ταχύτερα θύμα του συγκερασμού που είχε σαν αποτέλεσμα το μουσικό είδος "λαϊκοδημοτικό". Εκτοτε και σταδιακά μέσα από την "πολιτ-αστική επανάσταση" που έλαβε χώρα στην ελληνική ύπαιθρο τα πράγματα ακολούθησαν την προβλεπόμενη από το σύστημα πορεία. Το υπεραστικό λεωφορείο, ως μέσον, φορέας και εν τέλει το ίδιο το μήνυμα, ελήφθη και απορροφήθηκε στην επαρχιακή ιδεοληψία και υπήρξε ο σούπερ καταλύτης για την μαζική λαϊκοδημοτική επέλαση στο σύνολο της χώρας. Στη Λειβαδιά, που βρέθηκα, το μοντέλο επιβεβαιώνει τον ποιητή, μόνο που πια δεν είναι μόνο τα κασετόφωνα, αλλά το σύνολο της καθημερινότητας που προσβάλλεται βάναυσα από την ασχήμια. Η νέα πόλη που περιβάλλει εκείνη της εποχής του κασετόφωνου, μέσα στον εργολαβικό μανιερισμό της, τόσο κραυγαλέα εξευγενισμένη, πνίγει με τα κλωνοποιημένα, πολυόροφα μπλοκ κατοικιών κάθε έννοια εντοπιότητας, κάθε ιδέα σύμπλεσης με το τοπίο, κάθε πιθανότητα να αναγνωρίσει κανείς αυτό το μέρος σαν αυτό και όχι σαν οτιδήποτε άλλο.

Μια φίλη μου αποκαλεί τις περιοχές επέκτασης της δυτικής Θεσσαλονίκης, «Τιμισοάρα», ενώ κάπου βρήκα αποκαλούμενους τους νέους οικισμούς στα ανατολικά της Καλαμαριάς ως «Επέκταση».

Κλαίμε για τις πόλεις της αντιπαροχής, και αργότερα θα κλαίμε για τις πόλεις των στεγαστικών δανείων.

Υπάρχω

Για το συμβάν στο Gagarin, έστω και ετεροχρονισμένα εδώ, θα μου επιτραπεί να μην παρασυρθώ σε άσκοπες παρατηρήσεις πάνω στην αξία του μουσικού περιεχομένου, η οποία και αναμενόμενη είναι και δεδομένη αποδείχτηκε για άλλη μια φορά. Αυτό βέβαια ας μην εκλειφθεί ως άλλη μία αυτοεπιβεβαιούμενη προφητεία, από αυτές που –στην έξοδο από τη συναυλία- σε κάνουν να σκεφτείς «άλλη μία από τα ίδια». Το χειρότερο συναίσθημα στο μεγαλύτερο μέρος των συναυλιών των σύγχρονων σταρ είναι η απουσία έκπληξης, η αναγκαστική ακαδημαϊκού χαρακτήρα έκθεση του θεατή/ακροατή σε κάτι προκατασκευασμένο για επιτυχία. Αντίθετα το εκρηκτικό μίγμα της παλιοπαρέας των Σπυριδούλα, Ζιώγαλα, Πουλικάκου, Πιλαλί είναι μια πρόσκληση χωρίς υποσχέσεις, αλλά με απαίτηση για επιδραστική συμμετοχή. Το κοινό μπορεί σε οποιαδήποτε στιγμή να δημιουργήσει το χάος μιας μαχητικής πολιτικής διαδήλωσης, τη γαλήνη μιας μαζικής άσκησης γιόγκα ή το παραλήρημα ενός πολλαπλού ερωτικού ξεσπάσματος. Στο τρίωρο καταιγιστικό live, οι επί σκηνής συμμετέχοντες τα έδωσαν όλα αφού ρούφηξαν αχόρταγα μηνύματα και αίσθηση αυτούς που ανέλαβαν να γεμίσουν με τη δυναμική παρουσία τους τη σάλα. Εξω από το ανόητo κλίμα των ημερών το κοινό επέλεξε ένα χώρο και ένα μουσικό συμβάν που αποδεδειγμένα αποδοκίμαζε την επίπλαστη εξωτερική ιλαρότητα και γέμισε το χώρο με φως και σκοτάδι στις κατάλληλες αναλογίες. Με απίστευτη μαεστρία που δεν παράγεται στο εργαστήριο αλλά στην ίδια τη συνεχή τριβή με την πραγματικότητα οι Σπυροπουλαίοι και οι παλιόφιλοί τους φώτισαν άπλετα τις αγωνίες και τις ελπίδες μας και έριξαν στους πόνους μας βαθύ σκοτάδι, από κείνο που δεν σ’ αφήνει να ξεχάσεις αλλά σε βοηθά να σκύψεις στον εαυτό σου και να τον αγκαλιάσεις με αγάπη. Για όσους πιστεύουμε ότι το rock and roll έχει τη δύναμη να μας σώσει τη ζωή, στους πονηρούς καιρούς που ζούμε, η συναυλία αυτή υπήρξε εξαιρετική ευκαιρία για να αισθανθούμε ασφαλείς με την άποψή μας. Δεν θέλω άλλη απόδειξη από την μιας ώρας περπατιστή βόλτα που έκανα ολομόναχη μετά στη Λιοσίων και τα πέριξ, χωρίς φόβο αλλά γεμάτη πάθος αφού ευτυχώς ένα κομμάτι του rock παραμένει όπως ακριβώς μας είχε κάποτε υποσχεθεί.

22/9/07

Youth for human rights

Δεν ξέρω από που ξεπηδάνε συνεχώς νέες μη κυβερνητικές οργανώσεις που παλεύουν για τα δικαιώματά μας, και γενικώς γίνομαι ολοένα και πιο δύσπιστη ιδιαίτερα αν γίνεται φανερό ότι είναι σαρξ εκ της σαρκός άλλων μεγαλύτερων φορέων με σκοτεινό παρελθόν και παρόν που μάλλον θέτει σε κίνδυνο αξιοπιστίας το μέλλον τους. Στο www.youthforhumanrights.org υπάρχουν πληροφορίες για τη "Νεολαία για τα ανθρώπινα δικαιώματα". Βρήκα τα βίντεο προβολής της οργάνωσης στο youtube και ενώ είναι καλογυρισμένα και δουλεύουν καλά στο συναίσθημα, δεν ξέρω...

Beloved

...«μου θύμιζε αυτοκινητάμαξα Θεσσαλονίκη – Αθήνα 16 ώρες με απαραίτητη βλάβη μεταξύ Μπράλου-Λιανοκλαδίου», και μου θύμισε το πρώτο μου ταξίδι με ταχεία δηλαδή με κάτι διαστημικό που πραγματικά θα καταργούσε τη συνήθη βλάβη. Ούτε που μου πέρασε από το μυαλό ότι αυτό σταδιακά θα σήμαινε τέρμα τα σουβλάκια, τα ρυζόγαλα και τα γιαούρτια από το παράθυρο. So what, θα πει κανείς αφού στο καπάκι σκάσανε ουισκάκια, εσπρεσάκια και τα λοιπά, αλλά όλα αυτά είναι άσχετα καθώς το πρώτο «κάτι», πάντα, δεν είναι άσχετο, υπάρχει, διαρκεί και ανακαλείται επί τούτου ως αναγκαία αναφορά, ως οδηγός ελέγχου, ένα τσίμπημα που αν το θελήσεις αποκτά δυναμική εγκεφαλικού, ξύπνα ή κοιμήσου αιώνια. Καθώς την ξανάδα, αυτή την συνταξιδιώτισσα, μονίμως τρεχαλητή και ακόμα τρεχαλητή παρότι physically partially disabled (ποτέ κανένας ελληνικός ή διεθνής όρος δεν θα μπορέσει να μεταφράσει αυτό τον πολιτικώς ορθό χαρακτηρισμό που δεν λέει τίποτα για την αιτία της disablοσύνης, καθώς αν αυτός εν τέλει γινόταν κατανοητός κάποιος θα έπρεπε βεβαίως να αντιδράσει έναντι της αιτίας, πράγμα που δεν μας συμφέρει γιατί θα μας ξεβολέψει), έτσι μού’ σκασε το τραγούδι που για κάποιο λόγο μούμεινε σαν highlight καθώς ανηφόριζα για Θεσσαλονίκη το 03 επί Aντισυνόδου. Αυτή δεν ήταν εκεί ή δεν την βρήκα. To τραγούδι μού’μεινε έστω κι αν μου κάνει κούκου κάθε φορά και για κάτι άλλο. (αν και καθαρή electronica είναι υπέροχα συναισθηματικό και στο limewire κατεβαίνει ταχύτατα, αφού το βρίσκεις σε πάνω από 100 χρήστες). Εν τέλει είναι απίθανος ο τρόπος που συμβαίνουν οι συνειρμοί, αυτό είναι αντικείμενο της ολοκαίνουργιας επιστήμης της νευρο-κάτι, αλλά εγώ αυτά δεν τα πιστεύω καθώς κανένα πείραμα ποτέ, δεν θα μπορέσει να αναπαραστήσει την εντελώς χαοτική και απροσδόκητη ανασύσταση συναισθημάτων που μπορούν να προκληθούν από και ταυτοχρόνως:

* Αιφνιδιαστική προκήρυξη εκλογών
* Μειωμένο αριθμό ημερών αδείας το καλοκαίρι
* Ελλάδα στο πύρ το εξώτερον αμέσως μετά το πέρας των διακοπών
* Φοβερό πήξιμο στη δουλειά που συνδέεται με αναγκαστική λόγω ασθένειας απουσία του αφεντικού
* Ιδέα και πράξη ετεροδημότη
* Ενα μπαρ όπου μερικοί μπερδεύονται και νομίζουν ότι η δεξίωση γίνεται για γάμο ενώ όλοι οι υπόλοιποι είναι εκεί για Το μνημόσυνο.
* Εκδηλώνεσαι ως ετεροδημότης ετεροδημότης, αφού αλλού ζείς, αλλού είναι το σπίτι σου στην ευρύτερη περιοχή της πόλης και αλλού τελικά ψηφίζεις. Δηλαδή με λίγα λόγια ενώ θα έπρεπε να μουτζώνεις τον Κακλαμάνη, γυρνάς φιλοξενούμενος ετεροδημότης σε δήμο που τον αρχηγό του τον έχεις δεί μόνο σε προεκλογική αφίσα και στο τέλος κλαις γιατί η κάλπη έβγαλε Παπαγεωργόπουλο, αλλά πια δεν νιάζεσαι αν μαζεύει τα σκουπίδια σου!

Beloved
VNV Nation

It's colder than before

The seasons took all they had come for
Now winter dances here
It seems so fitting don't you think?
To dress the ground in white and grey
It's so quiet I can hear
My thoughts touching every second
That I spent waiting for you
Circumstances affords me
No second chance to tell you
How much I've missed
My beloved do you know
When the warm wind comes again
Another year will start to pass
And please don't ask me why I'm here
Something deeper brought me
Than a need to remember
We were once young and blessed with wings
No heights could keep us from their reach
No sacred place we did not soar
Still, greater things burned within us
I don't regret the choices that I've made
I know you feel the same
My beloved do you know
How many times I stared at clouds
Thinking that I saw you there
These are feelings that do not pass so easily
I can't forget what we claimed as ours
Moments lost though time remains
I am so proud of what we were
No pain remains, no feeling
Eternity awaits
Grant me wings that I might fly
My restless soul is longing
No pain remains, no feeling
Eternity awaits
My beloved do you know
When the warm wind comes again
Another year will start to pass
And please don't ask me why I'm here
Something deeper brought me
Than a need to remember

21/9/07

Τα κατάφερα

Ολα τα πειράματα μπορεί να έχουν καλό ή κακό τέλος. Απορώ αν κανένας μπορεί πραγματικά να δει αυτό το 3λεπτο βίντεο. Τέλος πάντων. Είναι θέμα δοκιμής και πιθανής πλάνης, αλλά στο τέλος θα το βρω το κόλπο. Πάντως εγώ με σύνδεση που φθάνει τα 54 mbps βαρέθηκα να το περιμένω. Το αρχείο είναι 35Μ, ξέρει κανείς πως θα το μειώσω? Βρήκα κάτι χρήσιμο. Εάν έχεις adsl και δεν βιάζεσαι μπορείς να πατήσεις το Play να κάνεις στο μεταξύ κάτι άλλο, καφέ, βόλτες, κλπ και αυτό κάποτε θα κάνει το buffering. Υστερα με την ησυχία σου το βλέπεις.

It takes two to tango και more για τσάμικο


Ξεκίνησε σαν μια πλάκα προσωπικής εκπαίδευσης, σαν να λέμε,
μην ξεμείνεις ηλεκτρονικά illiterate που μου είπε κάποιος για να δικαιολογηθεί
που καταχρηστικά έκανε χρήση της ηλεκτρονικής μου διεύθυνσης. (Ο τελευταίος είχε κάθε λόγο να παραμείνει έτσι αφού η στήλη του σε ημερήσια εφημερίδα, έχει αρκετή ανταπόκριση ώστε να υπάρχει κάποιος τρίτος που διαχειρίζεται τo δημοσιοποιημένο e-mail address του, εκμεταλλευόμενος για εμπορικούς λόγους τις διευθύνσεις όσους προσπάθησαν να επικοινωνήσουν με αυτό τον τόσο άμεσο, σε σημείο παρορμητικότητας, τρόπο). Παρένθεση τέλος. Εν πάσει περιπτώσει θεωρώ ότι το διαδίκτυο πάνω από όλα είναι ένα μέσο για επικοινωνία, με όλα τα ελαττώματά του (να μην ξεχνάω ότι η γιαγιά μου αρνιόταν να μιλήσει στο μηχάνημα του Σατανά/τηλέφωνο) – Oχι λόξες τύπου δεν θα μείνω πίσω, θα είμαι ευέλικτη, adaptable, πρέπει για να παραμείνω employable, κολοκύθια. Ανέβηκα στο τρένο νωρίς και όταν πια έπηξε κατέβηκα διακριτικά γιατί μου θύμιζε αυτοκινητάμαξα Θεσσαλονίκη – Αθήνα 16 ώρες με απαραίτητη βλάβη μεταξύ Μπράλου-Λιανοκλαδίου.
Περίμενα και μετά είπα ώρα για το ποιοτικό άλμα, δηλαδή μη βασανιστείς όταν όλοι ψάχνονται, πάρτο έτοιμο, αλλά τελικά αν δεν είσαι πρωτοπόρος μπορεί να γίνεις και τεμπέλης, για να μην πω λαμόγιο. Ευτυχώς νομίζω παγιδεύτηκα στην πρώτη κατηγορία, έτσι κι αλλιώς περιβάλλον επικοινωνίας δεν έφτιαξα (βλέπε αρχή της παραγράφου), δεν μπορείς να λές στους φίλους σου τηλεφωνικά «Εκανα blog μπες να δεις» όταν το μόνο που κάνουν στο Δίκτυο είναι να διακινούν spam του κ... μεταφορικά και κυριολεκτικά μετά συγχωρήσεως. Χρειάστηκα λοιπόν μια σφαλιάρα, μια τυχαία συνάντηση, κάποιους έτσι της αυτοκινητάμαξας που ωστόσο ακόμα τολμούν να ρωτούν τον ελεγκτή «ρε παιδιά πότε θα φύγουμε», και να πω, «στο καλό σου πες το και αν ακουστεί ακούστηκε». Ενα συρτάρι παλιά ποιήματα δεν τα διάβασε κανένας και σε χάλασε που δεν χρειάζεσαι πια συρτάρια, αλλά μπορείς να τα πετάξεις όλα στο Δίκτυο?


Ετσι διαλέγω:

Θέλω να στο διαβάσω αυτό το ποίημα
Τότε που οι παγίδες θάχουν κλείσει όλες
Τότε που πια δεν θα φοβόμαστε πίσω από τις γρίλιες
Την αγένεια της ανοιχτής πόρτας
Τότε που σε απόσταση θα στέλνουμε τα μυστικά μας
Για να μη μας φτάσουν ποτέ





Σηκώνουν σκόνη

Διάβασα στο diexodos.blogspot.com το post της Στέλλας Παπαδοπούλου, που γράφτηκε πριν της εκλογές: "Η αλήθεια είναι ότι τώρα παρά ποτέ είναι ευνοϊκά τα πράγματα για τα μικρά κόμματα να κάνουν πιο αισθητή την παρουσία τους στην κοινωνία. Να ακουστούν με συγκεκριμένες προτάσεις που δεν θα μπορεί να αγνοήσει η κυβέρνηση. Χρειαζόμαστε ένα καλό αντιστάθμισμα σ’ αυτήν την απόλυτη εξουσία που ασκείται και που έχει χάσει κάθε ίχνος σοβαρότητας και σεβασμού. Ε, λοιπόν, για ακόμη μια φορά αυτό τον Σεπτέμβρη, θα έχουμε την ευκαιρία να δείξουμε με την ψήφο μας τις απαιτήσεις μας και τα συναισθήματα μας για τα δυο αυτά γέρικα λιοντάρια. Τελικά θα τα καταφέρουμε να ξεγυμνωθούν επιτέλους μπροστά στους πολίτες αυτής της χώρας; Ή θα εμπεδώσουμε πλέον, ότι ο κρατικός μας μηχανισμός τρέφεται μόνο από τον πόθο της εξουσίας και της διαπλοκής; Να πάρουμε κι εμείς τα μέτρα μας βρε αδερφέ!"


Κρατάω την τελευταία παράγραφο-παρότρυνση, που όπως έδειξε το αποτέλεσμα των εκλογών έπιασε τόπο. Ισως μάλιστα έπιασε τόσο τόπο που το σύστημα -τρέφεται μόνο από τον πόθο της εξουσίας και της διαπλοκής- δεν μπορεί να το χωνέψει. Πριν καλά-καλά «πατήσει» το τελικό αποτέλεσμα ξέσπασε ο «σκυλοκαυγάς» ανάμεσα στους χαμένους για τη διεκδίκηση του τσιφλικιού της «δημοκρατικής αριστεράς», και τα κανάλια βρήκαν θέμα μέγα και έκαναν κυριολεκτικά γαργάρα το μήνυμα που έδωσαν οι εκλογές. Με «ουδέν σχόλιον» κυριολεκτικά ξεπέρασαν το θέμα σπεύδοντας να δώσουν στα δελτία και τις ενημερωτικές εκπομπές το ύφος των μεσημεριανάδικων και το ξεκατίνιασμα πήγε σύννεφο. Στον αντίποδα η νέα Κυβέρνηση έστηνε το μαγαζί στα γρήγορα – με ολίγη από κατανόηση της δυσαρέσκειας του λαού- μπας και ενώ στο ΠΑΣΟΚ επιχειρείται κατάληψη της εξουσίας με γιουρούσια προλάβει να περάσει στο απαρατήρητο καμμιά πονηρή ντροπολογία.
Χρειαζόμαστε ένα καλό αντιστάθμισμα σ’ αυτήν την απόλυτη εξουσία που ασκείται και που έχει χάσει κάθε ίχνος σοβαρότητας και σεβασμού.
Διάβασα το σχόλιο καθώς το απόλυτος πασοκικός μαϊντανός του διημέρου επαναλάμβανε τα ίδια αστεία σε ακόμα ένα πάνελ, ενώ όλοι οι παρευρισκόμενοι προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να τον τσιγκλίσουν για περισσότερο χαβαλέ. Κανένα ίχνος σοβαρότητας και σεβασμού. Γι αυτό να πάρουμε οπωσδήποτε τα μέτρα μας!