31/10/07

Σπυριδούλα Live -1

Ετοιμαζόμασταν για μια μεγάλη γιορτή. Για όσους έχουμε περάσει έστω και ξυστά από την 30χρονη πορεία της Σπυριδούλας. Και ξαφνικά, η βαριά φωνή του Νίκου, μας δήλωσε την χωρίς ελπίδα ανάκλησης, απουσία. Της Μελίνας, που με το μπάσο της έντυνε για χρόνια, ρυθμικά, το σχήμα, και μετά έγινε αφηγήτρια μουσικών παραμυθιών. Από αυτά που ακούν όσοι κρατούν λίγη παιδική καρδιά και εννοούν να πιστεύουν πως ό,τι και να κάνει ο δράκος, τελικά θα ζήσουν όλοι καλά και εμείς καλύτερα.

30/10/07

Kisses like rain



Eνας φίλος από τα παλιά, έσκασε μύτη σήμερα και θυμήθηκε ηρωικές αποδόσεις του Hell of a Summer των Triffids (http://www.youtube.com/watch?v=fM07JRkQSM8). Οι στίχοι αυτοί όμως σήμερα δεν με εμπνέουν και ψάχνοντας βρήκα το απολύτως αγαπημένο μου My Baby thinks, she's a train, με το ρεφρέν του να τελειώνει ως ..."she is drinking kisses like rain". Και μιας και η βροχή, που αλλού κάνει τη χάρη της και εδώ στην Αθήνα τίποτα, ξαναγύρισα στο Raining pleasure, του οποίου βρήκα video απόδοση. Από το 2006, στο Amsterdam, ασφαλώς χωρίς τον μεγάλο David McComb, που έφυγε πριν χρόνια από τροχαίο σε εθνικό δρόμο της Αυστραλίας. Τόσο μεγάλη χώρα, τόσο λίγος κόσμος και όμως μπορεί κάποιος να σε σκοτώσει στον αυτοκινητόδρομο.

28/10/07

Πέρασα τρέχοντας απ' την Τεχνόπολη

Μας συνθλίβει ο επαγγελματισμός μας. Και των άλλων. Πικρή υπενθύμιση από το Γιώργο Κωνσταντινίδη και την ομάδα του.

Τα γυμνά κόκκαλα της χαμένης μας επικοινωνίας. Σωριασμένες φωνές που δεν είπαν τίποτα. Και ακόμα χειρότερα, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για την αναπάντητη και τη σκληρή επιβολή της αναγνώρισης κλήσης.

Κάποιος ζωγραφίζει καναπέδες. Και κάποιος κουράστηκε αναζητώντας το μήνυμα. Και λογικά στρογγυλοκάθισε στο έργο. Ο καναπές έχει γίνει το σύμβολο της καθημερινότητάς μας.

Σπυριδούλα live

Λέει τόσα πολλά...

Οι στίχοι ενός νέου τραγουδιού του Κωνσταντίνου Βήτα. Το ανακάλυψε η http://matansmagic.blogspot.com και τους μεταφέρει στο
http://matansmagic.blogspot.com/2007/10/blog-post_23.html.

Και μέσα σ' όλα όταν μπαίνω εκεί μπορεί πάντα να παίζει Sometimes when I look in your eyes I swear I can see your soul/James, και θυμάμαι μαζί με έναν "τίποτα" Tim Booth το '81 στη Σέριφο, ένα 24ωρο απόλυτα αδικαιολόγητης παράνοιας, τροφή για τις τωρινές μου ασυνάρτητες γραμμές και αυτό.

Frankfurt am Main



Διασχίζοντας τη γέφυρα του Main. Μεσάνυχτα σκοτάδι, μοιρασμένες φιγούρες σε όλο το μήκος της, κρύο τσουχτερό. Σκέφτομαι, ο κόσμος αλλάζει γρήγορα, κουράζομαι να κυνηγάω την αλλαγή, έχω περπατήσει αυτή την πόλη πολλές φορές γεμάτη δύναμη και χαρά για το καινούργιο. Τώρα το καινούργιο είναι αλλόκοτο, κηδείες με βυζαντινούς ύμνους στα γερμανικά, ευαγγέλια στα νεοελληνικά, ο αποδημών φεύγει μόνος, θα απελεύσει εις στάχτη μόνος, αποστολή με courier, πίνουμε καφέ και κονιάκ, 20 άνθρωποι, στο grill/doner/cafe Koenig, όλοι αναρρωτιούνται τι έλληνες είναι αυτοί, από το πουθενά κάθονται στο πεζοδρόμιο, κάνει κρύο, 4-5 ώρες. Επικήδειες πτήσεις, ίσως ένα νέο προϊόν για την αεροπορική βιομηχανία, δεν ξέρουμε πια, πού μας αποχαιρετούν οι δικοί μας άνθρωποι, αλλά μπορούμε να πάμε εκεί ΣΗΜΕΡΑ, ένα παγκοσμιοποιημένο, αμήχανο "δεύτε τελευταίον ασπασμόν". Δύο check in, πολλαπλοί έλεγχοι, "η κυρία να βγάλει τα παπούτσια της", και ένας ξενοδόχος που ανθίσταται στον εξοβελισμό των ανθρώπινων παθών και διατηρεί σταχτοδοχεία στο σαλονάκι. Tο χάνω...

25/10/07

H φίλη της βροχής


Πως έγινε και πήγε να μας προσπεράσει. Πως και στάθηκε να μας συντροφέψει στην παρέα της βροχής. Μια φίλη της στιγμής, όπως οι ξαφνικές καταιγίδες και έγινε κομμάτι αυτής της τρελλής μας χαράς. Τόσο σπάνιο. Σε ένα έρημο δρόμο κάποια να σε ακούσει να τη φωνάζεις και να μη γυρίσει την πλάτη. Ετοιμη να συνυπάρξει, νικώντας το δισταγμό του "μη μιλάς σε αγνώστους". Η καρδιά μας, ζωντανεμένη από τη βροχή, μαζί της.

Ξανά στο παλιό post

http://hcasun.blogspot.com/2006/12/sunny-days-are-over.html

Φωλιάζει έξω το σκοτάδι.
Μην ανοίγεις το παράθυρο
μέσα λάμπει η μέρα.
Εδώ θα ζήσουμε
με τα λίγα και τα πολλά μας.
Μη χαϊδολογάς τον κίνδυνο.
Σε ξέχασε από τότε
στο ρετιρέ με τη βεράντα.
Σε γέλασε με τη στολή του έρωτα
Οπως τη φορούσε νόμιζες
ότι το καρναβάλι κρατάει για πάντα.

24/10/07

Heathrow

Η προτελευταία πτήση για Αθήνα και η τελευταία για Μόσχα. Η απόλαυση του αδειανού αεροδρομίου, η Guinness, τα κόκκινα τα μπλουζ, η αναμονή της άφιξης, πως γίνεται τρεις ολόκληρες μέρες να υπάρχουν μόνο για να γυρίσω πίσω. Πως γίνεται τόση αγωνία για την αναχώρηση τόση γαλήνη για την επιστροφή. Τόσες ελπιδοφόρες αναχωρήσεις. Ενα εκεί που θάπρεπε νάναι πουθενά. Που να το πιάσεις. Αλλά κάθε λεπτό που θέλω να μείνω, φεύγω πιο μακριά. Φόβος? Φωλιάζει παντού. Το γαμημένο εγώ ανυπότακτο. Ξυπνάει και με τρομάζει. Ζητάει κι άλλο, ενώ ξέρει ότι αυτό, θαπρεπε από καιρό νάχει τελειώσει.

22/10/07

Προεκλογικά μπαλώματα 2

Στις 25/9 (και στις 10/10 με τίτλο "Συμφέροντα και Life style στον Ελαιώνα") είχα σχολιάσει τον τρόπο με τον οποίο προεκλογικά οι "υπεύθυνοι" είχαν προσπαθήσει να κουκουλώσουν το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί στις γραμμές του τρένου που διασχίζουν την περιοχή Βοτανικού, Κολωνού και πάει λέγοντας. Υστερα από κινητοποιήσεις των κατοίκων της περιοχής, και για να μην κινδυνέψει το σχέδιο μη υπογειοποίησης και εμπορικής εκμετάλλευσης των υποδομών και των οικοπέδων που έχει ο ΟΣΕ στις περιοχές του Σταθμού Λαρίσης και του Ρουφ, το υπουργείο Μεταφορών μαζί με το Δήμο, έκαναν μερικά μπαλώματα στις διαβάσεις πεζών με ψευτοκατασκευές. Χρειάστηκε μόνο μία βροχή για να δείξει ότι η τότε παρατήρησή μας είχε βάση. Το ξύλινο κατασκεύασμα όχι μόνο αποτέλεσε φράγμα στα νερά για να δημιουργηθεί μία μικρή λίμνη (δεν μπορώ να γνωρίζω πόσο επικίνδυνη είναι η συσσώρευση νερού στις σιδηροτροχιές) αλλά τελικά υποχώρησε, κάνοντας αδύνατη τη διάβαση των πεζών. Το ζήτημα του Προαστιακού και των επερχόμενων αλλαγών στη αστική γραμμή του ΟΣΕ παραμένει ζωντανό, και ας προσπάθησαν οι υπεύθυνοι να το μπαλώσουν, προεκλογικά. Τα μπαλώματα πάντα επιτελούν το σκοπό τους. Εκθέτουν αυτούς του τα κάνουνε. To βίντεο στην περιοχή του μετρό Κεραμεικού τραβήχτηκε στις 20/9 το απόγευμα κατά τη διάρκεια της καταιγίδας.

21/10/07

Raining pleasure

Από το 1990 δεν είχα νιώσει τόση αγωνία στην αναμονή μιας βροχής. Οι Triffids, αυστραλέζικη ροκ μπάντα, από το 1984 τόχαν πεί. Υπάρχει μια απαράμιλλη γλύκα κρυμμένη στην απούσα βροχή και πάντα ανατρέχω στη διατύπωσή τους, μόλις σκάσει η πρώτη σταγόνα της καταιγίδας. Οπως σήμερα, στο Γκάζι, με καφέ, μαύρο Τζόνι και μετά βρεγμένα ρούχα και γέλια και καθαρές ανάσες.

Trail through the wilderness
Dryest season known to us
Think about you all the time
Trail through the wilderness
Dryest season known to us
Dreamed I saw it all come down
Dreamed I saw my pleasure raining down
Salty lips to taste
Skin to touch
Nothings matters very much
In your arms it's a raining pleasure
I believe it's raining pleasure
Too little cash to much time to kill
Buried alive in a shack on the side of a hill
Been three weeks I can't get through
Phone is dead Baby is that you ?

18/10/07

Boha και δυσωδία




Λέγαμε με φίλους ότι η βρώμα της Αθήνας (της Ελλάδας γενικότερα) είναι ανυπόφορη και αυτό οδηγεί τους ανθρώπους σε ακραίες συμπεριφορές. Είπαμε να κάνουμε μία προσπάθεια να δημοσιοποιήσουμε και εμείς το θέμα αλλά οι αγνές προθέσεις δεν μπορούν πάντα να συμβαδίσουν με τη σκληρή καθημερινότητά μας. Η βρώμα παραμένει. Ωστόσο στην καθημερινή μου περιπλάνηση τυχαίνει να βλέπω και να κάνω περίεργους συνειρμούς σε σχέση με την παθογένεια της βρώμας στην Ελλάδα. Η Πλάκα στην Αθήνα είναι αναμφίβολα από τις καθαρότερες περιοχές της πόλης ιδιαίτερα νωρίς το πρωί, την ώρα που ανοίγουν τα μαγαζιά. Οι ιδιοκτήτες των μαγαζιών ξέρουν ότι περιμένουν τουρίστες-πελάτες, και φροντίζουν μόνοι για την καθαριότητα των στενότατων πεζοδρομίων και του οδοστρώματος καθώς προσέχουν που θα πατήσουν τα ποδαράκια των πελατακίων. Και οι κάτοικοι όμως προσπαθούν να κρατήσουν το κομμάτι του δρόμου που τους αναλογεί καθαρό, αφού η διατήρησης της αξίας των ακινήτων τους βασίζεται ακριβώς στην ιδιαιτερότητα της περιοχής. Ποια είναι δύο από τα πιο βρώμικα σημεία της Πλάκας? Εκεί που το ιδιωτικό συμφέρον δεν επεμβαίνει. Μπροστά από το κτήριο του ιστορικου 74ου δημοτικού σχολείου και από αυτό της 1ης εφορίας βυζαντικών αρχαιοτήτων. Δεν χρειάζονται φωτογραφίες των καθαρών περιοχών. Αρκούν αυτές της bohas. 1,2 για το σχολείου με τα ζουμιά των σκουπιδιών και τις κουτσουλιές των πουλιών και 3 για το βυζαντινό πνεύμα.

Yeah the bloggers







Για το καλοσώρισμα του φίλου μου του Γιαννούτσου στη blogοσφαιρα. Είχαμε καλό "καμαρίνι" εξ ού και το kamarinia.blogspot.com? Από τις συνάξεις στου Μιχάλη για πίτσα (και τα ψωμάκιαααα), το συνεργείο του σιφώνη, το "πάμε Παρασσίου", τον Broofά, τον Κουτσούμπα, τη φίλη μας που παντρεύεται τώρα τον συμπρωταγωνιστή της (Espresso), τον αλλεργιογόνο Χουρχούρη, το Τζακ, την γκόμενα-τηλεόραση, τώρα και στο Δίκτυο.

15/10/07

Δράση για το περιβάλλον


Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, στο προολυμπιακό Πεκίνο. Να αφυπνιστούμε...

14/10/07

Εδώ θ΄αφήσουμε την ήσυχη καρδιά μας
Για το καλό μας
θα την κοπανήσουμε
με μόνη συντροφιά
το πρόχειρο της τελευταίας τάξης του λυκείου
Με τις φαντασιωμένες αποδράσεις
τα ματωμένα σύμβολα
τους απομονωμένους στίχους
και τη βαθιά εφηβική μελαγχολία.
Χωρίς τη μουσική μας "μαγική μαστίχα"

Μόνοι
με το μούδιασμα στα πόδια
χαμηλά για το δρόμο
και πιο πάνω για τον έρωτα

Tα μικρά συμφέροντα

Τόσος πολύς λόγος το καλοκαίρι για την Πάρνηθα, για το οικοσύστημα, για την προστασία του. Τόσα δάκρυα, τόση περίσσια υποκρισία στα Μέσα. Τόση συμπαράσταση, τόσες υποψίες για τα μεγάλα συμφέροντα. Γι αυτά τα μεγάλα συμφέροντα, στήνονται θέατρα δορυφορικής παρακολούθησης, κάθε λογής παρατηρητήρια, πάνελ, διακηρύξεις. Στο μεταξύ τα μικρά, μικρούτσικα συμφέροντα, στήνουν χορό. Σήμερα βγήκε στην επιφάνεια το ζήτημα της λαθροθηρείας των ελαφιών της Πάρνηθας. Κυνηγημένα τα ζώα, άλλαξαν στέκια, βγήκαν πιο έξω από τον παλιό, ψευτοπροστατευμένο χώρο τους για να επιβιώσουν. Και γίνονται βορά στα σκάγια των «μικρών» ανθρώπων, που αποσκοπούν σε τι άλλο; Σε ένα «μικρό» κέρδος. Πεταμένα κεφάλια ζώων μαρτυρούν πως οι λαθροκυνηγοί τα σκοτώνουν και τα τεμαχίζουν επί τόπου, για να μεταφέρουν ευκολότερα τη λεία τους. Και ύστερα έρχονται σε επαφή με τους απαιτητικούς πελάτες που πληρώνουν όσο-όσο για να γευτούν το άγριο (από όλες τις πλευρές) γεύμα τους. Μικροί και λίγοι και οι τελευταίοι, αλλά με ακριβά γούστα και τρόπους να τα πληρώνουν, δεν αποκλείεται να στέλνουν, δακρύζοντας, επιταγές στους τηλεμαραθώνιους. Ας μη γελιόμαστε. Τα μεγάλα συμφέροντα, είναι πολλά-πολλά μαζί μικρά συμφέροντα. Πολλές-πολλές μικρές μαιζονετούλες, πολλά-πολλά μικρά αυτοκινητάκια, πολλά-πολλά ακόμα μικρότερα κινητά τηλέφωνα, LCD τηλεοράσεις, σακούλες σκουπιδιών, ενθύμια μαύρες πέτρες της Σαντορίνης. Αδειάζουμε τον κόσμο μας από ζωή και ησυχάζουμε τη συνείδησή μας με μικρά (που δεν κρύβουν το φθόνο τους) τς, τς, στα μούτρα των «μεγάλων συμφερόντων».

12/10/07

Ο δρόμος μιλάει*





Η Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό της Αθήνας, πολλά υποσχόμενος πεζόδρομος προ ετών, επί ανάπλασης, βαριανασαίνει. Κυριακή του Οκτώβρη, αργά το μεσημέρι, 30 βαθμοί, υγρασία που πνίγει. Ο δρόμος μιλάει, από τους τοίχους του.

* Αφιερωμένο στον Οθέλο, το λαμπραντόρ που πήγε άδοξα στην πλατεία Αυδή, μαζί με μερικούς της τακτικής του παρέας. Δεν ανεχόμαστε πια ο ένας τον άλλο.

10/10/07

Συμφέροντα και Life style στον Ελαιώνα

Ξεκίνησε πριν 2-3 μέρες το νέο blog elaionas.wordpress.com, αλλά οι προσπάθεις της Επιτροπής Πολιτών για την διάσωση του Ελαιώνα, έχουν βάθος στο χρόνο και εντείνονται αυτές τις μέρες καθώς κρίνεται για άλλη μια φορά (παρ’ όλες τις τελεσιδικίες των τελευταίων 15 χρόνων) η διάσωση αυτού του τόσο ζωτικού για την επιβίωση των κατοίκων της Αθήνας, χώρου. Υποψήφιο, με πολλές πιθανότητες, θύμα του real estate και ο πολύπαθος Ελαιώνας, ετοιμάζεται να «διαπλεύσει την Αχερουσία της μοίρας του», συμπαρασύροντας μαζί του τη μοίρα των κατοίκων των συνοικιών που τον περιβάλλουν. Χωρίς πράσινο, με ογκώδη κτίρια και εμπορικά κέντρα, πόλος έλξης αυτοκινήτων, ο Ελαιώνας θα μετατραπεί σε ένα ακόμα fun park, εάν οι αποφάσεις υπουργείων και Δήμου (υπό την αιγίδα των οικονομικών συμφερόντων) δεν ανατραπούν.

Μαζί με το Ελληνικό είναι αυτή τη στιγμή οι δύο μεγάλες περιοχές, στις οποίες τα όνειρα των κατοίκων της Αθήνας για λίγο οξυγόνο, γίνονται κομματάκια.

Ωστόσο μαζί με τα δύο μεγάλα αυτά θέματα, φαίνεται ότι το σύστημα συμφερόντων του real estate προσπαθεί στη ζούλα να προωθήσει και άλλα, μισοτελειωμένα ή από αυτά που λόγω απρόβλεπτων συνθηκών, έχουν χαλάσει στην πορεία.

Πρόκειται από τη μια για την περίφημη ανάπλαση του ιστορικού κέντρου και από την άλλη με το θέμα του Προαστιακού και της βελτίωσης του σιδηροδρομικού δικτύου εντός της Αθήνας. Στην πρώτη περίπτωση φαίνεται ότι το έργο, αν και καλοσχεδιασμένο καμμιά 15 χρόνια πριν, δεν τους βγήκε τελικά. Το κέντρο, παρ’ ότι προσέλκυσε αρχικά ένα μεγάλο αριθμό νέων κατοίκων και ζωντάνεψε με εμπορικές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες στο τέλος υπέκυψε στο ζωντανό ρυθμό της απάνθρωπης μεγαλούπολης. Ξαναβρέθηκαν εκεί όλοι αυτοί που οι επίπλαστες αναπλάσεις είχαν εξαφανίσει με επιχειρήσεις «αρετής» της κακιάς ώρας και τώρα βάζουν σε κίνδυνο τις επενδύσεις «φούσκες» των νεο-μεσιτών και των πελατών τους. Τώρα απαιτείται μια νέα εκστρατεία κάθαρσης και το σύστημα φαίνεται ότι διαθέτει τα κανάλια για να κινήσει τα νήματα. Στην free press εφημερίδα Lifo δημοσιεύτηκε την περασμένη εβδομάδα σχετικό άρθρο, στο οποίο η συντάκτης, ούτε λίγο ούτε πολύ διαμαρτυρόταν γιατί το σχεδιαζόμενο μαγικό Soho της Αθήνας, μαζί με τα πανάκριβα loft και τις bar-o-σουβλακο-μεζεδο-σούσι καταστάσεις δεν αποδίδει τα αναμενόμενα. Η παρουσία των μεταναστών, των ουσιοεθισμένων, των άστεγων και άλλων ΦΤΩΧΩΝ, ανατρέπει τα σχέδια όσων είχα ανακαλύψει εκεί το δικό τους Ελντοράντο. Τι χρειάζεται; Να ξαναρχίσει η ανάπλαση. Να μη χαθούν οι αξίες που αποκτήθηκαν στο τζάμπα, όταν αυτή η περιοχή είχε λόγω και πάλι απάνθρωπων συνθηκών ζωής αφεθεί (επίτηδες) στη μοίρα της.

Στο ίδιο ύφος της lifσταλάτης προσέγγισης της πολεοδομίας, άλλος συντάκτης της ίδιας εφημερίδας 2 βδομάδες πριν, έσταζε μέλι περιγράφοντας πόσο όμορφη θα γίνει η Αθήνα όταν θα τη διασχίζει κάθε 3 λεπτά ο ταχύτατος προαστειακός, και όταν θα υψωθούν 6μετρα τείχη από μπετόν για να τον προστατέψουν, και όταν η επέκτασή του θα εξαφανίσει την μικρή πράσινη λωρίδα της Κωνσταντινουπόλεως, μαζί με τον παρακείμενο δρόμο και άλλα τέτοια. Οχι φυσικά ο συντάκτης δεν ανέφερε αυτές τις λεπτομέρειες. Αυτόν τον ενδιαφέρει πόσο γρήγορα θα πάρουν αξία τα ακίνητα στην περιοχή, Ρουφ, Βοτανικός, Γκάζι που τώρα παίρνει τα πάνω της. Στην περιοχή αυτή κατά το συντάκτη, ετοιμάζεται ο νέος παράδεισος της life style κατοίκησης, εκεί πρέπει να πάνε να ζήσουνε όλα τα άσχετα ψώνια που ξημεροβραδιάζονται μελετώντας με την ίδια επιμέλεια τον κατάλογο του ΙΚΕΑ και τις κριτικές για το Destroy Athens. Λίγο παρακάτω από αυτό το σημείο – μόλις μία στάση του Μετρό – είναι ο Ελαιώνας. Εκεί οι μπουλντόζες έχουν πιάσει δουλειά. Ξηλώνουν τα παραπήγματα των Ρομά, ψιλολαδώνουν τους μικροβιοτέχνες για να την κοπανήσουν μια ώρα αρχύτερα, απειλούν κρυφά και «ψήνουν» φανερά. Λίγο πιο κάτω προς του Ρέντη, για άλλη μια φορά καταγγέλθηκαν επιθέσεις σε σπίτια μεταναστών από οργανωμένες συμμορίες. Ετοιμάζεται και κει κάποιου είδους εκκαθάριση, σύντομα - όπως και για όποιο κενό χώρο με εμπορεύσιμη αξία- θα μάθουμε για ένα άλλο «fuck» park, για έναν ακόμα κλειστό παράδεισο ψευδαισθήσεων, ενώ απ’ έξω ο κόσμος θα καίγεται.


11 Οκτωβρίου, 7:30 μ.μ. ημέρα Πέμπτη στο Αιγάλεω, Σύσκεψη με θέμα: Εμπορικοαθλητικό κέντρο στον Ελαιώνα. (Γήπεδο ΠΑΟ – Vovoupoli). Η Επιτροπή Πολιτών για την διάσωση του Ελαιώνα, διοργανώνει σύσκεψη για ενημέρωση και συντονισμό δράσης στα γραφεία του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης (δασκάλων), στη συμβολή των οδών Ρήγα Φεραίου και Π.Π. Γερμανών.

Δελτίο καιρού



Με μια ισχνή υπόσχεση για λίγες βροχές που δεν έρχονται κλείνει το δελτίο καιρού για την περιοχή της Αττικής. Ενα πεντάμηνο σχεδόν συνεχούς καλοκαιρίας που καταλήγει στο συναίσθημα "τον κακό μας τον καιρό". Τα λουλούδια ξανανθίζουν αλλά δεν μπορούν να κρύψουν τη βρώμα παντού, τη βαριά μυρωδιά της πόλης, την πιο βαριά διάθεση των ανθρώπων. Μ' αυτό τον καιρό που δυσκολεύει την ανάσα, άνθρωποι γίνονται ικανοί για τα χειρότερα. Μηδενίζονται οι ανοχές, τα δόντια σφίγγονται και τρίζουν. Φαίνεται να μη μας χωράει ο τόπος. Αλλά και που να πάμε?

5/10/07

Απουσία

Μου λείπεις.
Γιατί όσα συμβαίνουν τώρα
δεν μπορούν να γίνουν ποίηση
Σπάνε σε κομματάκια τα μυστικά
Τα σημειώματα ξεσκίζονται
Τα πρέπει καίνε.

Και είναι των άλλων αυτά τα πρέπει
Οχι τα δικά μας.

4/10/07

Honky Tonk

Γιατί δεν ήρθες να με βρεις;
Για σένα έκανα εκείνο το ταξίδι
Μήπως και σε ξανά' βρω κάπου
μονάχο
ευάλωτο
γυμνό
να λούζεσαι στο ξένο φως
που δεν σε ξέρει
δεν με ξέρει
Ετσι για νάχουμε κάτι να λέμε
πως κάναμε τον πόθο να πετάξει.

Γη του Πυρός

Oύτε κουρασμένοι χάρτες
ούτε φρέσκος αέρας στα πανιά.

Κλειστά δωμάτια μας περίμεναν
μα εμείς
παγιδευτήκαμε στην αγορά.

Αφού μας τέλειωσε το μάγεμα των λέξεων
νομίζαμε πως κάναμε δική μας την αλήθεια
κι έτσι
ρημάξαμε το ξελόγιασμα
κι έμεινε καθένας μοναχός στη δική του νύχτα

2/10/07

Να ξεμπερδεύουμε με αυτή τη χρονιά


Περπάτησα πριν μερικές μέρες στους έρημους δρόμους της παλιάς αγοράς. Οταν τα μαγαζιά κλείνουν, τα στενά πεζοδρόμια γεμίζουν σκουπίδια, συσκευασίες συνήθως που θα μπορούσαν να τροφοδοτήσουν τεράστια εργοστάσια ανακύκλωσης αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου, εδώ. Εχω μανία με τα σκουπίδια, τα παρακολουθώ σαν σήματα ιστορίας, σαν ενδείξεις κοινωνικής αλλαγής, σαν έκφραση της ψυχανωμαλίας μας. Αποκτούμε, αποκτούμε και μετά πετάμε, πετάμε για να μπορέσουμε να ξαναποκτήσουμε. Μέσα λοιπόν σ’ αυτό το σκουπιδαριό, ξεχώρισε μπροστά μου ένας πολύχρωμος πλαστικοποιημένος τάκος, κάτι φανερά καινούργιο και αχρησιμοποίητο και πλησίασα. Ηταν τα απούλητα ημερολόγια της χρονιάς που διανύουμε, αυτά τα παλιομοδίτικα με τα αποσπώμενα φύλλα που συνήθως επικολλούνται σε χαρτόνια με τα οικόσημα συλλόγων, μεταξύ των οποίων παλιότερα των πιο «δημοφιλή» (ως εύκολα να διατεθούν επί πληρωμή χωρίς αντίρρηση) ήταν αυτά των σωμάτων ασφαλείας ή κάποιων άλλων με στενές σχέσης στις ασφάλειες πάσης φύσεως.
Τρεις μήνες λοιπόν πριν το τέλος της χρονιάς, δικαίως ο σοφός έμπορος ξεφορτώθηκε το ξεπερασμένο εμπόρευμα, φαντάζομαι για να στοκάρει το καινούργιο. Οπως όμως τα είδα, δεν άντεξα στον πειρασμό να σκίσω το νάιλον και να πάρω ένα. Τα φύλλα αυτού του ημερολογίου, έμειναν ιστορικά για τα τετράστιχα που είχαν τυπωμένα στην πίσω πλευρά τους, τα οποία είχα την εντύπωση ότι δεν διακρινόταν για την ποιητικότητά τους. Μια αμυδρή εικόνα στο μυαλό μου, μάλλον είχαν το χαρακτήρα λοταρίας. Μια κυρά σήκωνε το πρωί το μαγικό χαρτάκι να αλλάξει τη μέρα και διάβαζε το πίσω ποιηματάκι σαν χρησμό, σαν μυστικό μήνυμα για τη ζωή της. Κάτι σαν, που σήμερα μπορείς να λαμβάνεις κάθε πρωί το προσωπικό σου ωροσκόπιο στο e-mail σου. Θα διαλέξω μερικά να βάζω εδώ σαν ξόρκι. Αν τουλάχιστον πετυχαίνουν μια στοιχειώδη ομοιοκαταληξία και να βγάζουν ένα νόημα. Η τα ακριβώς αντίθετα.

Οπως αυτό:
Να τα χαρώ τα μάτια σου που παίζουν και γελούνε
Και το ζητούνε το φιλί μα δεν το μαρτυρούνε.


Και μιας και η σαιζόν τελειώνει θα τελειώσω και με την αγαπημένη μου pop επιτυχία του τελευταίου 12μηνου. Ολοι ήξεραν ότι πέθαινα για το Tonight, αλλά ύστερα ήρθε ο Χατζηγιάννης. Και είπα να ξεκόψω. Οπως λέει και τραγούδι, το παραχαμογέλασε και μας σκότωσε: Oh tonight you killed me with your smile so beautiful and wild so beautiful and wild.