31/5/08

Ανακλώμενοι

18/5/08

Μεσημέρι στο κέντρο της πόλης






Καλοκαίρι

Δεν είναι νωρίς.
Το καλοκαίρι είναι μεγάλο.

Από τη διαφήμιση του Jumbo.
Προσυπογράφω.

Λεξικά

Ανάσες
Bόρεια
Γραμματοκιβώτια
Δεμένα χέρια
Ε-σύ ε-γώ
Ζέστη
Ηχώ
Θέλω...
Ισορροπία δεν..
Καίγεται
Λάλον το σώμα
Μούδιασμα
Νανουρίζομαι μα
Ξάγρυπνη
Ονειρεύομαι
Ποτέ, ποτέ, πότε
Ροή ο χρόνος
Sozinha
Τότε
Υγρασία
Φλύαρα πουλιά
Χτύπος στα κάγκελα
Ψάχν---------------

16/5/08

Ασκήσεις δημιουργικής γραφής ΙΙΙ- Εξωγήινοι

Τεντώνει τα μπράτσα της μπροστά στη τζαμαρία με κίνδυνο να χύσει στο γυαλιστερό δάπεδο το πηχτό περιεχόμενο της κούπας που κρατά. Από τον 30ό όροφο η θέα δεν είναι τόσο πλήρης αλλά η νέα πόλη από ατσάλι και πολυμερή δεν μπορεί να κρύψει τα τεράστια εργοτάξια στο βάθος, τη γρήγορη κατάληψη της ερήμου, τα μαγνητικά βαγόνια με τις ράγες και τα έτοιμα πανέλα που περιμένουν ουρά για να τροφοδοτήσουν τα συνεργεία. Τριπλές βάρδιες δουλεύουν για να καλύψουν τις νόρμες κατασκευής. Εκατομμύρια αιτήσεις στέγασης βάζουν φωτιά στο σύστημα του Παγκόσμιου Οργανισμού Οικιστικής Αναδιάταξης. Πριν η τηλεφωνική εμφύτευση στο πίσω μέρος του αυτιού της της χαρίσει εκείνο τον επίμονα ψυχρό παλμό, η megaοθόνη της ανάβει.
- Καλή δουλειά Λώρη, ο Πρόεδρος τα κανόνισε με τους τσιμεντάδες και τους τσιμεντοφάγους, λέει η σχεδόν αφύσικα όμορφη γραμματέας επικοινωνίας του ΠΟΟΑ. Το πρόγραμμά σου για τις νέες πόλεις ξετρέλλανε τους πετρελαιάδες και τις τράπεζες. Δικό σου το τζετ και η άδεια, για να την κάνεις προσωρινά από κείνο το βρωμότοπο.

- Μπίγκο, λέει αυτή, καταπίνοντας με προσπάθεια το υπερδιεγερτικό ρόφημα που την κρατάει στα πόδια της σχεδόν δύο χρόνια τώρα.

Ο Τζίμι Τανάκα, champion των τηλεμετρήσεων, ανοίγει το πλάνο:

- Με επιτυχία στέφθηκε η συμφωνία του ΠΟΟΑ με τον εκπρόσωπο των εποίκων Ζίνοξ, λέει καθώς πίσω του τρέχουν οι εικόνες από τις αίθουσες συσκέψεων. Η παγκόσμια ομοσπονδία παραγωγών σκυροδέματος ανέλαβε προγραμματικό συμβόλαιο κάλυψης των επισιτιστικών αναγκών των εποίκων, έναντι υποχρέωσής τους να παραμείνουν στα αυστηρά καθορισμένα όρια των κατειλημένων μητροπόλεων. Προκειμένου να καλυφθούν οι άμεσες ανάγκες επισιτισμού, όλα τα διαθέσιμα αποθέματα σκυροδέματος από μη καταληφθείσες πόλεις, θα κατεδαφιστούν και θα μεταφερθούν στους χώρους υποδοχής των εποίκων.

Οι στεγαστικές ανάγκες των γηγενών θα καλυφθούν αρχικά με προσωρινά καταλύματα, ενώ με ταχείς ρυθμούς αναπτύσσονται οι νέοι οικισμοί από συνθετικά υλικά, ανθεκτικά στις ορέξεις των νέων μας συντρόφων στον πλανήτη.

Πλάνα από την νέα πόλη και τα εργοτάξια που με επιμέλεια χτίζει εδώ και καιρό η Λώρη στην έρημο των Εμιράτων.

- Οι δικαιούχοι των νέων κατοικιών θα λαμβάνουν μακροπρόσθεσμα δάνεια χαμηλού ρίσκου, όπως δήλωσε εκπρόσωπος διεθνούς κονσόρτσιουμ τραπεζών.

Ο παλαίμαχος τηλεστάρ Μίκι Σαντιάγκο αναλαμβάνει δράση στην οθόνη. Η Λώρη και η ομάδα Σχεδιασμού, Ανάπτυξης και Προβολής του έργου της Αναδιάταξης έχουν γράψει λέξη προς λέξη το σενάριο που εκφωνεί.

- Ολοι γνωρίζουμε ότι 52 μήνες πριν, λέει με το γνωστό πειστικό του στυλ, μια ανεξήγητη αρχικά επιδημία χτύπησε τις πόλεις μας. Πανίσχυρα κτίρια από μπετόν άρχισαν να λιώνουν και να εξαφανίζονται τρομοκρατώντας τους ενοίκους και δημιουργώντας στρατιές απελπισμένων αστέγων.

Τα πλάνα δείχνουν μισοφαγωμένες πόλεις και ουρές αυτοκινήτων που μποτιλιάρουν τους δρόμους.

- Ευτυχώς οι επιστήμονές μας σύντομα κατάφεραν να εντοπίσουν την αιτία της καταστροφής, τους μικροσκοπικούς αλλά αδηφάγους εξωγήινους αποίκους Ζίνοξ, που βρήκαν το βασικό υλικό κατασκευής των πόλεών μας εξαιρετικά γευστικό.

- Την κρίση αντιμετώπισαν ταχύτατα οι εκπρόσωποι των G16, που άμεσα προέβησαν σε διαπραγματεύσεις με τους εποίκους.

- Απόγνωση επικράτησε στις μεγάλες μητροπόλεις, ρεκόρ χτύπησαν οι τιμές πέτρινων κατοικιών σε ορεινά χωριά αλλά τους άστεγους πολίτες δεν αφήσαν ασυγκίνητους ακόμα και τα ξυλόσπιτα, οι αχυροκαλύβες. Κάτοχοι οικημάτων στις παραγκουπόλεις κατηγορήθηκαν για κερδοσκοπία και φυλακίστηκαν, ενώ οι κατοικίες τους κατασχέθηκαν και διατέθηκαν σε ευυπόληπτα θύματα των καταστροφών.

Στην οθόνη τα βρώμικα σοκάκια της φαβέλας μοιάζουν παράδεισος μπροστά στο δάσος γυμνών ατσαλοδοκών του έρημου κεντρικού Σάο Πάολο.

Η υγρή μυρωδιά του δάσους χαϊδεύει τις αισθήσεις της Λώρη. Βγαίνει από το Jeep και διασχίζει την αυλή του πέτρινου γηροκομείου, προς τη γνωστή αλέα.

- Εγώ, εγώ με τη μικρή μου Λώρη έχουμε γκρεμίσει μίλια φράχτη από μπετόν, λέει εκείνη σ’ ένα περίγυρο με άδεια βλέματα, αναπηρικά καρότσια και κουβέρτες ποδιών. Τότε παλιά στο Πόρτλαντ, με τους συντρόφους παίρναμε τα σφυριά και καθαρίζαμε το τοπίο απ΄το τσιμέντο. Είχαμε δράση τότε και κότσια, δεν αστειευόμασταν. Και η Λώρη ορκιζόταν τότε, με το χέρι στην καρδιά, να μη αφήσει να χτιστεί ούτε τετραγωνικό τσιμέντου...

- Η Λώρη, η Λώρη μου, χτίζει τώρα τις νέες πόλεις χωρίς ίχνος μπετόν. Η κόρη μου κράτησε το λόγο της...

Ασκήσεις δημιουργικής γραφής ΙΙ- Μύγες

Photo: http://www.micreon.de/
Στον ήλιο του μεσημεριού το πλακόστρωτο έβραζε. Η σκιά της ψάθας στο καφενείο του μπαρμπα Λεωνίδα, δεν έκανε τη ζέστη πιο ανεκτή. Αντίθετα. Μια βαριά υγρασία μας έπνιγε και το αλάτι που δεν στέγνωνε ακριβώς πάνω στα σώματά μας αύξανε τη δυσφορία με μπόλικη φαγούρα.
Ετσι κι αλλιώς όμως, άλλο καταφύγιο δεν υπήρχε σε κείνο τον γυμνό τόπο, που λατρεύαμε για τις αποδράσεις μας.
Χρόνια τώρα το είχαμε σαν σπίτι μας τα καλοκαιριάτικα μεσημέρια. Οταν μαζευόμασταν από τη θάλασσα, για να μην καούμε.
Ο Μπαρμπα Λεωνίδας, γελαστός άνθρωπος, θυμόσοφος, μπάρμπας θαρρείς από πάντα, με τα μεζεδάκια, τα ουζάκια, τις σπιτικές λεμονάδες και τις ατέλειωτες ιστορίες του, ήταν το επίκεντρο.
Στην κουζίνα η γυναίκα του – χάθηκε πριν δυο χρόνια – μαγείρευε, έπλενε, συγύριζε με ένα τραγούδι πάντα στα χείλη.
Κι όταν ο άντρας της ξεχνιόταν έξω, πάνω από κανένα ποτηράκι, έβγαινε στην πόρτα σκουπίζοντας τα χέρια της στην ποδιά και φώναζε:
- Αντε μάτια μου. Μάτια μου λιγώθηκαν οι άνθρωποι. Δος τους να φάνε και να πιούνε, καρδιά μου.
Τού’χε μεγάλη αγάπη η Μαρίκα και αυτός άλλωστε, γι’ αυτό παράτησε τη θάλασσα πρωτόμπαρκος, γιατί αυτή πλάνταζε από το καημό της, φοβόταν ότι θα τον χάσει. Και ας είχε μεγαλώσει με το όνειρο να φύγει μια μέρα, να δει τον κόσμο, να ζήσει – λέει – ελεύθερος, αυτός και τα κύματα και όλο καινούργιες θάλασσες, καινούργιοι άνθρωποι, καινούργια σχέδια να βγάλει λεφτά και ύστερα να πάρει τη Μαρίκα στην πόλη, να ζήσουνε σαν άνθρωποι.
Γύρισε και έφτιαξε μαζί της το καφενείο, δίπλα στη θάλασσα που λάτρευε. Μάζευε τους περαστικούς, τους φίλευε, άκουγε τις ιστορίες τους ξανά και ξανά και μετά έπλεκε τις δικές του, καινούργιες, με μπόλικη φαντασία, πόσες ιστορίες να βγάλει πια εκείνο το νησάκι στην άκρη του κόσμου.
Γι αυτό και μας, μας συμπαθούσε. Γιατί τώρα πια οι ντόπιοι είχαν λιγοστέψει και μεις του είμασταν τα μάτια του στο μεγάλο κόσμο. Και όταν μας έβλεπε, έσκαγε εκείνο το χοντρό γέλιο και έλεγε:
- Καλώς του μορφωμένους. Που σας γεμίζουν στα σχολειά τα κεφάλια σκατά, αλλά από ζωή τίποτα. Για πέστε μου λοιπόν καλόπαιδα ποια είναι η μεγαλύτερη ευτυχία του ανθρώπου. Το μάθατε αυτό ε; Το μάθατε; Και γελούσε.
Ντροπαλός με τις γυναίκες ο μπαρμπα Λεωνίδας, ποτέ δεν είπε δυνατά την απάντηση. Μόνο στο αυτί του Μάκη, που ήταν το πειραχτήρι της παρέας, ψιθύρισε.
- Τράβα πες τους ότι είναι το χέσιμο. Ο δυσκοίλιος ο άνθρωπος είναι πάντα δυστυχισμένος.
Και γελούσε, γελούσε με την καρδιά του.
Kαι που έχασε τη Μαρίκα ο μπαρμπα Λεωνίδας, δεν άλλαξε.
- Εζησα καλά, έλεγε, κι όταν ερθει η ώρα μου θα πάω να τη βρω.
Μόνο που πιο συχνά θυμόταν τότε που ξεκίνησε να φύγει. Το μικρό του ταξίδι προς την ελευθερία, τα κλαμένα γράμματα της Μαρίκας και πόσο πάλεψε με τον εαυτό του για να πάρει την απόφαση. Και έλεγε αυτές τις ιστορίες και όλο και κάτι καινούργιο έβαζε μέσα, πότε μια καταιγίδα στον Ατλαντικό, πότε ένα γράμμα που δεν μπόρεσε να στείλει, πότε ένα δυσκοίλιο μάγειρα που όλο τους τάιζε λάχανο για να ανοίγει το έντερό τους.
Και έτσι μια μέρα ο Μάκης, το πειραχτήρι της παρέας, τόλμησε να ρωτήσει:
- Και δεν το μετάνιωσες ποτέ μπαρμπα Λεωνίδα, που έτσι για μια γυναίκα σκλαβώθηκες εδώ πέρα?
Αλλο που δεν ήθελε εκείνος. Πήγε στην κουζίνα και έφερε το μπουκάλι με τη σιροπιασμένη λεμονάδα. Σέρβιρε στα ποτήρια, έβαλε και μπόλικο παγωμένο νερό και μετά άφησε το μπουκάλι ανοιχτό πάνω στο πεζούλι, κάτω από τον ήλιο. Σε λίγο μύγες ήρθαν, βούτηξαν με λαχτάρα μέσα στο μπουκάλι και άρχισαν να ρουφούν τη ζάχαρη. Ο μπαρμπα Λεωνίδας σηκώθηκε αργά και έκλεισε το μπουκάλι με το φελλό. Σε λίγο άλλες μύγες βολτάριζαν πάνω στη γυάλινη επιφάνεια. Eψαχναν τρόπο να μπουν μέσα. Nα πάρουν κι αυτές μέρος στο τσιμπούσι.
- Τις βλέπεις, τις βλέπεις τις τρελές; είπε.
- Αυτές που είναι απ έξω, καίγονται να μπούν μέσα να γλυκαθούνε. Οι άλλες που χόρτασαν όμως χτυπούν το κεφάλι τους στο γυαλί για να βγούνε. Βγάλε άκρη. Ενα γυαλί είναι ο κόσμος αγόρι μου, ένα γυαλί.

Ασκήσεις δημιουργικής γραφής Ι - Σφάχτης

Ξυπνώ πάλι αξημέρωτα. Με ένα σφάχτη αριστερά στη μέση. Ανοίγω τηλεόραση. Βάζω καφέ. Στο νεροχύτη άπλυτα πιάτα. Ο σφάχτης δυναμώνει. Τα πλένω, γέρνοντας ελαφρά.

Εσύ πάντα ξυπνούσες πρωί. Για να γεμίσεις τρέχοντας τον καθαρό νεροχύτη άπλυτα πιάτα. Για λίγο. Απλυτα, πλύσιμο και ξανά από την αρχή. Με ένα τσιγάρο στην άκρη των χειλιών.

Ανοίγω την ατζέντα. Μια γουλιά καφέ, τσιγάρο για να οργανώσω τις δουλειές της μέρας. Η καθημερινή μου εκκρεμότητα.

- Σήμερα θα πάω και θα τους πω, τέλος. Η μου τα δίνετε ή φεύγω.

Φουντώνω. Νέα κρίση του σφάχτη.

- Αυτή η δουλειά με στέλνει. Πρέπει οπωσδήποτε να κάνω κάτι. Αλλά πάντα βρίσκουν τρόπο να με τουμπάρουν. Πρέπει να ζητήσω, όχι, καλύτερα να απαιτήσω, να εκβιάσω. Είναι άδικο να με πηδάνε για μερικά φιλικά χτυπήματα στην πλάτη.

Εσύ σ’ αυτά βέβαια ήσουν μανούλα. Εσύ ήξερες πως να χτυπάς γλυκά την πλάτη στα καλά σου τα παιδιά.

Στις σημειώσεις μου. Εκτός του όλου τακτικού πηδήματος, σήμερα πάλι προβλέπεται και ένα τρίωρο εκπαίδευσης.

Στις επιχειρήσεις πρόσφατα έχουν φάει ένα κόλλημα με την εκπαίδευση. Και ειδικά με την εκπαίδευση στα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη. Βρισίδια, απειλές, κλωτσίδια απαγορεύονται. Πειθώ, συναίνεση, φιλικά χτυπήματα στην πλάτη. Προς Θεού όχι κρίσεις.

Θα έκανες μεγάλη καριέρα εσύ. Με τέτοια πείρα στα φιλικά χτυπήματα. Με τέτοιες πειστικές ντρίπλες σε κάθε απόπειρα απαίτησης. Με το όραμα του μέλλοντος που απαιτεί θυσίες. Πρωινά ξυπνήματα, διάβασμα, δουλειές, τάξη και προπάντων όχι παράλογες απαιτήσεις. Τα λογικά σου τα παιδιά.

- Το όραμα, έλεγε προχθές ο εκπαιδευτής. Δώστε στους υφισταμένους ένα όραμα και πείστε τους ότι τους αφορά. Εμπλέξτε τους.

Και όλοι κουνούσαν το κεφάλι. Από μέσα τους.

Και μένα με βασάνιζε ο σφάχτης αριστερά. Καθώς γλυκά τα αραιά μαλλιά του πληθαίναν στο χρώμα σου και στα σουφρωμένα του χείλη, έσκαγε απροσδόκητα ένα αναμμένο τσιγάρο.

Το όραμα έχει γίνει η λέξη-πιπίλα. Προσπαθώ να βολέψω το σφάχτη μου στον καναπέ. Και να προσδιορίσω την αιτία και την προέλευσή του.

Μιλούσαν χθες, τρώγοντας, για το όραμα. Είναι κι αυτοί πηγμένοι, συγκρατημένα αλλόφρονες. Με τους γκουρού, τα γυμναστήρια, τους ψυχολόγους και τους προσωπικούς συμβούλους, τα παυσίπονα και τα αγχολυτικά τους. Ζωή χωρίς όραμα, έλεγαν, και αντάλλασαν απόψεις και τεχνικές οδηγίες. Η Μαρία, η Λίζα, ο Γιάννης, ο Μάνος. Τα έκαναν θάλασσα σε όλα. Προσωπικά, φιλικά, επαγγελματικά. Τώρα τυλίγουν το κουβάρι προς τα πίσω για να βρούν την άκρη. Υποτίθεται.

- Δεν τρως. Που τρέχει το μυαλό σου, μου πετάει η Λίζα. Θέλω να τους πω ότι έχω χορτάσει βλακείες αλλά το μούδιασμα εκεί αριστερά, προμηνύει σφάχτη και σωπαίνω.

Εσύ πάντα έλεγες ότι η σιωπή είναι χρυσός και ότι κρατάμε τις κρίσεις για τον εαυτό μας.

Τόχουν συνήθεια να προσπαθούν να βάλουν όλη την ομήγυρη στον παιχνίδι της κουβέντας. Είναι και αυτό μια τεχνική για τη συναίνεση. Το κάνουν ασυναίσθητα, μετά από τόσα και τόσα εκπαιδευτικά σεμινάρια. Αλλωστε οι σιωπηλοί τύποι τους ανησυχούν. Λίγο κρασί ακόμα όμως και θα με ξεχάσουν πάλι.

- Και σύ τι κάνεις με την ημικρανία; Κόψε τα φάρμακα που σε τρελλαίνουν. Θα σου συστήσω ένα χειροπράκτη να σε φέρει στα ίσα σου, επιμένει ο Μάνος για τη Λίζα.

- Τόψαξες από αλλού? Που σε χτυπάει? Αριστερά ή δεξιά? Συμπλήρωσε η Μαρία. Ελα στη γιόγκα. Ο γκουρού μου λέει ότι η θέση του πόνου, προδίδει κόμπους, τραύματα πνιγμένα.

Το άκουσες αυτό και μου τράβηξες τη σουβλιά ή ήταν η ιδέα μου? Στο κάτω κάτω, άκουσα μόνον. Και τάχουμε συμφωνήσει. Αυτά είναι βλακείες, φαντασιοπληξίες.

Πλένω το φλυτζάνι του καφέ και αδειάζω το τασάκι πριν φύγω. Βράζω και ο πόνος γίνεται αφόρητος.

- Και να ξέρεις, του λέω, πως τέρμα τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη. Βαράω την πόρτα. Ο,τι θέλει ας κάνει πια. Μου αρκεί που πέταξε μακριά αυτός ο σφάχτης.

13/5/08

Recover

Oι μνήμες μου αναπλασμένες κατά βούληση
Μερικές από συνήθεια αποκλειόμενες
Αγνοούμενες άλλες υπό συνθήκες
Κάποτε ατάκτως εξωθούνται
εν βρασμώ
απαιτώντας τη ζωή τους.

7/5/08

Πρωινό

Στις οθόνες των ματιών χαμόμηλα
Και για τις λέξεις βάδισμα
στο χάραμα
στην ψυχρή πνοή
που πυκνώνει στάλες
Που στεγνώνει δάκρυα

4/5/08

Συνήθειες IV

Στις μεγάλες αργίες γυρνάω στην πόλη μου. Είναι μια συνήθεια αλλά για μένα και αλλαγή. Αλλάζω καθώς αφήνω τις δικές μου συνήθειες για να μπω στις συνήθειες των άλλων. Αλλά οι συνήθειες των άλλων δεν με περιλαμβάνουν. Μοιραζόμαστε απλά, και πότε πότε απολαμβάνουμε, αποσπασματικούς αιφνιδιασμούς. Οι άλλοι τόποι είναι οι τόποι των άλλων. Οι συνήθειες μπορούν να αλλάζουν, οπουδήποτε εκδηλώνονται, ωστόσο.



Lene Lovich - Home
Home is where the heart is, home is so remote
Home is just emotion sticking in my throat
Home is hard to swallow, home is like a rock
Home is good clean living, home is - I forgot
Let's go to your place
Home is so suspicious, home is close control
Home is will you miss us, home is, I don't know
Let's go to your place
Home is aggravation, home is so much fuss
Home is mind your business, thank you very much
Let's go to your place

Συνήθειες ΙΙΙ

Στην υπέροχη ταινία "Themroc" του Claude Faraldo, δύο φίλοι συναντιούνται κάθε πρωί την ίδια ώρα, στο ίδιο σημείο οδηγώντας, με τα ποδήλατά τους παράλληλα, προς τη δουλειά. Ενα πρωί ο ένας εκ των δύο δεν έρχεται. Ο δεύτερος στρίβοντας για να ακολουθήσει τη γνωστή πορεία χάνει εντελώς άτσαλα την ισορροπία του και κουτρουβαλιάζεται. Η συνήθεια εδραιώνεται ανεπαίσθητα, αποκοιμίζοντας την οδυνηρή ανάγκη μας για περισσότερη ζωή.
http://en.wikipedia.org/wiki/Themroc

Συνήθειες ΙΙ

Θυμάμαι μια ταινία. Ενας ιδιωτικός ντετέκτιβ κάνει έρευνα στον τόπο του εγκλήματος. Εχει ξανάρθει εδώ πολλές φορές χωρίς να βρει στοιχεία. Τώρα μονολογεί. "Δεν ψάχνω τίποτα. Η πιθανότητα να βρεθεί κάτι σημαντικό είναι μεγαλύτερη αν δεν ψάχνεις κάτι συγκεκριμένο."
Η συνήθεια καταπίνει ενδεχόμενα.

Συνήθειες Ι

Τακτοποιώ συρτάρια. Και πετάω πράγματα. Και πάντα αναρρωτιέμαι γιατί μερικά από αυτά δεν είχαν πεταχτεί σε προηγούμενο συμμάζεμα. Είναι μια καλή συνήθεια να τακτοποιώ συρτάρια. Διαλέγω τι κρατάω και τι πετάω κάθε φορά. Κάποτε όμως πρέπει να τσεκάρω και τη συνήθεια να τακτοποιώ συρτάρια. Μπορεί να μη χρειάζομαι καθόλου συρτάρια?

3/5/08

Μάιος πια

Υγρή -ακόμα-
σε άνθη διψασμένα απέναντι
Μοιράζω ξύδια και νερό
σε άπιοτα ποτήρια

Νόστιμη παγίδα, αισχύνομαι
Με καίει ένα σημάδι
ένα tatoo αληθινό
Μαζί