31/1/08

Talking heads

Ενώ κατακλυζόμαστε από "ομιλούσες κεφαλές" που δεν λένε τίποτα, στο τέλος ενός Γενάρη, που ο καθένας μπορεί να κάνει υπέροχο για τον εαυτό του, απλά κοιτάζοντας κάπου αλλού

And she was

O κόσμος άλλαζε και αυτή ήταν ακριβώς εκεί μαζί του
Ο κόσμος άλλαζε και αυτή έπλεε πάνω από όλο αυτό.

18/1/08

Ταξίδια

Δείχναμε φωτογραφίες από τα ταξίδια μας
Και λέγαμε, εγώ ήμουν εκεί.
Εκει πού? Στη φωτογραφία?
Στη ζωή? Στη γνώση?
Στην αίσθηση?

16/1/08

Nostalgia

Και βέβαια όταν μπαίνει ο παράγων νοσταλγία, ξεπηδούν κάτι "τέρατα" - οδηγοί ζωής - σαν το τραγούδι Me and Bobby McGee, στην εκδοχή της Janis Joplin, με τον στίχο -φάρο: "Freedom's just another word for nothing left to lose"

My λάϊκα

Στο μεταξύ δεν έμεινα άμοιρη της εγχώριας μουσικής σκηνής, και σήμερα μέσα στο τρελλό παιχνίδι ήχων, εικόνων, λέξεων και αισθήσεων, ο μουσικός τυμβωρύχος προμηθευτής μου - στα πλαίσια της ειδικότητάς του να μου διοχετεύει ό,τι σπάνιο για να με εκπλήξει- , μου έστειλε την πιο trash εκδοχή τραγουδιού για το Ντεπό, την παλιά μας γειτονιά στη Θεσσαλονίκη. Ούτε λόγος ότι στην κορυφή του προσωπικού μου Top 10 σχετικά με την προαναφερθείσα περιοχή, είναι τα τραγούδια που περιλαμβάνουν τους στίχους:
"Και γω που σ' αγαπώ με το βοριά μαλώνω σ' ένα σοκάκι του Ντεπό" (Αχ ο μπαγλαμάς)
και
"Μάταια θα ψάχνεις το στρατί που πάει για το Ντεπό" (Θεσσαλονίκη)
,

αλλά καθαρά για λόγους όχι μόνο συναισθηματικούς, αλλά και γιατί αυτή η άλλοτε μαγική περιοχή της πόλης δεν μου επιτρέπει να κρατήσω για πάρτη μου αυτό το πόνημα μεταφέρω εδώ τους στίχους εισαγωγής του, ακόμα και αν το τοποθετούσα στο Νο -ν της λίστας. Αλλωστε, όπως λέω και συχνά "ποτέ μην πεις ποτέ".
"Είναι πιο κίτρινα τα φώτα στο Ντεπό
τα καλντερίμια όπως τ' άφησες βρεγμένα..."

My rock and roll

Σαν σήμερα, άκουσα στην TV, ότι έγινε κάπου στα sixty's, η πρώτη συναυλία των Beatles επί βρετανικού εδάφους. Από ό,τι θυμάμαι αυτό το τραγούδι, που μου έβαζε να ακούσω μια οικογενειακή φίλη, ήταν και η αφετηρία της τρελλής μου αγάπης για το rock and roll, η αιτία που επέμεινα - για πρώτη φορά - ότι δικαιούμαι κάτι αποκλειστικά δικό μου, μια συσκευή αναπαραγωγής ήχου - βινυλίου τότε- του πιθανώς άγνωστου πια πικ απ.
Τόσο απλοί στίχοι, σαν μάθημα ξένης γλώσσας στην πρώτη τάξη. Μήπως δεν ήτανε, άλλωστε, από όλες τις απόψεις?

Love, love me do.
You know I love you,
I'll always be true,
So please, love me do.
Whoa, love me do.

Someone to love,
Somebody new.
Someone to love,
Someone like you.


13/1/08

Flesh and flowers

Σε πείσμα των επιταγών του life style, περιφέρουμε τη σαββατιάτικη βόλτα μας ως το βράδυ. Το κρέας της εβδομάδας μαζί με τα χάρτινα λουλούδια, καταλαμβάνουν το χώρο μπροστά στα πόδια μας, επιβάλλοντας τουλάχιστον πότε πότε να σηκωνόμαστε για ένα χορό.

Ντροπαλοί αλκοολικοί

Kάθεται στο τραπεζάκι του μπαρ απόγευμα. Μόνος. Στο τραπέζι το διακριτικό ποτήρι, τασάκι, νερό. Κάτω από το τραπέζι, το μπουκάλι, ο πάγος, το εμφιαλωμένο. Κάθε τόσο με κινήσεις που λίγοι προσέχουν το ποτήρι γεμίζει. Οι ώρες περνούν. Παρατηρώ και σε μια στιγμή απουσίας καταγράφω. Γιατί κανείς να κρύβει ότι πίνει σε ένα μπαρ? Πως να τελειώσει αυτό το μοναχικό μπουκάλι?

11/1/08

Ζωτικός χώρος ΙΙΙ

Στο Μετρό πάλι. Ωρα αιχμής. Ο συρμός γεμίζει ολοένα και περισσότερο σε κάθε στάση. Αισθάνομαι το σώμα μου περίεργα και ανακαλύπτω ότι έχω πάρει μια άβολη, αγκυλωμένη στάση, που με βοηθά να έχω όσο το δυνατόν λιγότερη επαφή με τους γύρω. Τα σώματα με φρικάρουν. Εχω μελαγχολική διάθεση. Ισως γιατί μούρχονται σκέψεις σαν ριπές.

Ζωτικός χώρος ΙΙ

Ακουσα στις ειδήσεις ότι στη Γλυφάδα, δύο άστεγοι ξυλοκόπησαν μέχρι
θανάτου έναν τρίτο, γιατί διεκδικούσε τη δική τους θέση σε ένα
υπόστεγο. Θυμήθηκα που κάποτε, χειμώνα μέσα σε ένα πάρκο στη Θεσσαλονίκη, συνάντησα ένα αγόρι που έτρεμε σε ένα παγκάκι, δεν είχε που να πάει, σαν το σπουργιτάκι τρομαγμένο ήτανε δυο μέτρα παλικάρι, και μου ζήτησε τσιγάρο, ούτε που είχε καταλάβει ότι ήμουν γυναίκα. Τι γύρευα κι εγώ νυχτιάτικα εκεί, έκανα άσκηση θάρρους, προσπαθούσα να κατακτήσω τη νύχτα! Τον πήρα σπίτι και τον κοίμησα στο πάτωμα, και άκουσα την ιστορία του, το πρωί τον κέρασα καφέ και έφυγε με το κεφάλι κάπως ψηλότερα. Μετά από κάμποσο καιρό τον είδα στην παραλία με ένα κορίτσι και έτρεξε και με αγκάλιασε και της είπε, αυτή είναι που με μάζεψε εκείνο το βράδυ που τά είχα χαμένα. Αυτά γινόταν κάποτε, που είχαμε λιγότερο φόβο, λιγότερες ανάγκες και μεγάλη καρδιά, ενώ σήμερα άστεγοι κοιμούνται έξω από τις τράπεζες και από πάνω τους υπάρχουν αφίσες που λένε "Εσύ πότε θα πάρεις το δικό σου σπίτι?"

Ζωτικός χώρος Ι

Παρατηρώ αποκλεισμούς. Στο Μετρό. Στην Ομόνοια μπαίνει μία πέραν
πάσης πολιτικής ορθότητας στο χαρακτηρισμό χοντρή γυναίκα. Απεριποίητη, εγκατελειμένη προσωπικά, λεκέδες στα ρούχα. Κάνει δύο βήματα, στέκεται, γραπώνεται από την κολώνα.
Κλείνει περισσότερη από τη μισή είσοδο. Ακολουθούν 4-5
αφρικανοί. Προσπαθούν να μπούν από το χώρο που περισσεύει ενώ πίσω
τους άλλοι, αγενώς βιαστικοί, σπρώχνουν. Η χοντρή δεν πηγαίνει παρά μέσα. Νιώθω ότι
φοβάται μην σπρώξει κάποιον και τον αναγκάσει να γυρίσει να τη δει στο
χάλι της. Είναι δυσκίνητη λόγω όγκου και ανύπαρκτης αυτοεκτίμησης. Οι
μαύροι από την άλλη δεν πιέζουν για να προχωρήσουν. Φοβούνται και
αυτοί γιατί ξέρουν ότι οι κινήσεις τους ελέγχονται και μπορεί να
παρεξηγηθούν. Είναι λοιπόν κάποιοι άνθρωποι, μετέωροι, που θάθελαν
πιθανόν να γίνουν αόρατοι, διαφανείς για να νιώθουν πιο άνετοι και πιο
ασφαλείς. Στην Ιαπωνία υπάρχουν ειδικοί υπάλληλοι του Μετρό που
σπρώχνουν τους επιβάτες να μπουν στους συρμούς για να κλείσουν οι
πόρτες. Ισως είναι κι αυτό μια λύση.
Εχω μελαγχολική διάθεση. Ισως επειδή βλέπω.

9/1/08

Μετρήσεις

Μετρώ λεπτά
μετρώ ώρες, μέρες
βήματα, ανάσες
ποτά
τσιγάρα
ματαιωμένες υποσχέσεις

Λεφτά
υιοθετημένα όνειρα
δωμάτια ξενοδοχείων
διόδια
πνιγμένα στον πανικό
χιλιόμετρα

Τόπους
μαλακά υφάσματα
κρύα σεντόνια
κοινές πετσέτες
βρεγμένα πόδια
δακρυσμένα μάγουλα,
κατακόκκινα

7/1/08

Here comes a sun

Ταιριαστό όσο τίποτα και ας μην έχω δει την ταινία με τα δικά μου μάτια. Παρ' όλα αυτά οι ταινίες για παιδιά - αφού φτιάχνονται από μεγάλους - συχνά καταφέρνουν να συγκινούν τους τελευταίους περισσότερο από ότι εν τέλει διασκεδάζουν τους υποτιθέμενους βασικούς αποδέκτες τους. Τουλάχιστον οι καλές από αυτές. Σε κάθε περίπτωση η επένδυση σκηνών του Bee Movie με το τραγούδι που ενέπνευσε -χάρη στο νόημά του- το όνομα αυτής της σελίδας καθιστά απαραίτητη αυτή την αναφορά εδώ Here comes a sun από τη Sheryl Crow, στο http://www.youtube.com/watch?v=W3h6FgFthC8

6/1/08

Μετασεισμικό ΙΙΙ

Στίχοι που τρων το χρόνο
Σκέψεις που σκάβουν το μέλλον
Σταθερές αναλαμπές, γνωστές
Σχόλια τηλεφωνικά

Μαλλιά ριγμένα στο μαξιλάρι
χέρι μαριονέτας
άρθρωση καραγκιόζη
στο κεφάλι σιαμέζικης γάτας

Οι γιορτές τελειώνουν

Μετασεισμικό ΙΙ

Χαμένοι για καιρό
στης σ-πείρας το λαβύρινθο
ξεχωρισμένοι, ερειστικοί
βρεθήκαμε χωρίς να ψάχνουμε ο ένας
για τον άλλο
σε μια στροφή της περιπλάνησης.

Εξαγνισμένη αναζήτηση
παρθένα αίσθηση ηδονής
από στενόχωρα σοκάκια πράξης.

Μετασεισμικό Ι

Το καράβι
που σβήνει πίσω από το βράχο
δεν σημαίνει τίποτα
Τίποτα περισσότερο από το σβήσιμο της άνοιξης
στο τέλος του καλοκαιριού
Τίποτα πιο πολύ
από μια ώρα περπάτημα στον ανήφορο του βλέμματος
Κάτι λιγότερο

Μετασεισμικό 0

Μου είπε κάποιος σήμερα. "Πως σούρθε η δόνηση νυχτιάτικα?" Σκιάχτηκε.
Εψαξα μετασεισμικά άλλων σεισμών. Αναθεώρησα κιόλας. Παρά τη φρεσκάδα.

4/1/08

Αλεξίπτωτο

Οι μέρες χαρακτηρίζονται από την επιστροφή στη δουλειά μετά από σύντομες διακοπές. Και η πρακτικότητα επιδιώκει να επιβληθεί γρήγορα και αποτελεσματικά στη σκέψη ενώ η ψυχή αγωνίζεται να παραμείνει στο δικό της προσωρινό έστω παράδεισο, στον ελεύθερο χωρίς περιορισμούς χρόνου/χώρου στοχασμό της. Μου είπε κάποιος το πρωί, αμέσως μετά τη χλιαρή χειραψία και τις τυποποιημένες ευχές. "Ανώμαλη προσγείωση". Και ξανασκέφτηκα το post της 27/12/07 περί πτήσεων. Και αισθάνθηκα ότι για τις περισσότερες ανώμαλες προσγειώσεις μου είχα μεγάλη ευθύνη. Γιατί κυρίως ήθελα να σώσω το σκάφος και ό,τι σήμαινε αυτό, μαζί και την πίκρα και την απογοήτευση που φαίνεται να φορτώνονται κρυφά σαν ύπουλη απειλή στη σκευοφόρο πριν την απογείωση. Οντας αρκετά έμπειροι ξεκινάμε σκεπτόμενοι ότι το αεροπλάνο μπορεί τελικά να καταρριφθεί. Και το φορτώνουμε εκ των προτέρων άτσαλα με τα βάρη αυτά. Σε κάθε ελιγμό αυτά αλλάζουν απότομα θέση, βάζουν σε κίνδυνο την ισορροπία και στο τέλος δεν αποκλείεται να γίνουν αιτία της αναγκαστικής προσγείωσης. Αν όμως δε σκοπεύεις να πάρεις το σκάφος μαζί σου σε μια κάθετη βουτιά στη θάλασσα ή τάχα μου να το σώσεις με μια ηρωική κάθοδο που θα σε κάνει ανάπηρο ήρωα, καλύτερο είναι πρώτον να ελέγχεις καλά το αμπάρι και δεύτερο να έχεις πάντα μαζί ένα αλεξίπτωτο. Ισως η χαλαρή, χωρίς προκαθορισμένο προορισμό και προσδοκίες, πτήση μαζί του, καθώς ο άνεμος καθορίζει τα πάντα και νιώθεις απίστευτα ελαφρύς, είναι πολύ πιο πλούσιο ταξίδι.

3/1/08

Οι μηχανές μου

Στο site του Κωνσταντίνου Β διαβάζω εδώ και μερικές μέρες ένα μικρό του ποίημα
http://kb.themovement.gr/index.php?name=News&file=article&sid=709.

Το βράδυ όταν μένω μόνος, μιλάω με του υπολογιστές
Τους λέω 0 και μου απαντάνε 1
...
Σε αυτόν ακουμπάς τις σκέψεις σου, μοιράζεσαι το άγχος σου
Και του εκμυστηρεύεσαι άθελα σου, όλα σου τα πάθη
...
Πόσες γλώσσες προγραμματισμού να συγγράψω για να έρθω πιο κοντά σου
Πόσα τσιπάκια και καλώδια να αλλάξω, πλαστικές προεκτάσεις
Θα έδινα όλη μου την ζωή για ένα Backspace και το ξέρεις
Μα θαρρώ ότι ακόμα έχω περίσσιο θάρρος και σου πατάω Enter


Ζηλεύω τον απλό τρόπο που εκφράζει κάτι που εδώ και καιρό με βασανίζει για τις σχέσεις μου με τις μηχανές.
Kαθώς περνούν οι μέρες, μου φαίνεται ότι κατάφερα να τις αγαπώ. Γιατί μπορώ να πω πως είναι πια φορές που κρατώ σφιχτά το κινητό μου μέσα στην τσέπη του παλτού μου, παρακαλώντας να χτυπήσει και να μεταφέρει τη δόνηση στην παλάμη μου. Είτε άλλες που πατώ το send/receive τόσο απαλά που νομίζω ότι το κλικ το κάνει τελικά η καρδιά μου.