29/3/08

Σαν νά' φτιαχνες το δίχτυ ασφάλειας
Και κάποια λέει,
Αυτό περίμενες
Εσύ,
παιδί του όψιμου υψοφόβου
χαϊδολογάς τον κίνδυνο.
Σε πρόδωσαν στο ρετιρέ με τις βεράντες
Γι' αυτό πετάς τα ψηλοτάκουνα
Γι' αυτό σκοτίζεις το μυαλό σου.

26/3/08

Η μαγεία του Αdsense

To google mail υποστηρίζει Adsense. Αυτό το αυτόματο σύστημα εμφάνισης διαφημιστικών μηνυμάτων, ανάλογα υποθέτω με το περιεχόμενο του διαλεγόμενου κειμένου. Και επειδή σε ένα πλήρως αγγλόφωνο διάλογο εμφανίζεται η λέξη "maturity", βλέπω δίπλα το ύποπτο "Κατα Της Τριχοπτωσης...". Οι βάσεις δεδομένων είναι γυμνές μπροστά σε αλήθειες όπως,
η αμέσως προηγούμενη φορά μπορεί είναι καλύτερη από την πρώτη
και η επόμενη αναμένεται ακόμα καλύτερη
η παρουσία είναι αξία και όχι ταυτότητα
η αθωώτητα ωχριά μπροστά στην απόλαυση
το τσιγάρο που αξίζει δεν είναι αυτό που απαγορεύει ο μπαμπάς σου αλλά ο γιατρός σου
η κοπάνα αξίζει όταν κάπου θεωρείσαι απαραίτητος
κάθε νέα γεύση προσθέτει προσδοκίες στην επόμενη
το "σ' αγαπώ" δεν έχει σχέση με το "δικ-ός/ή μου"
το "για πάντα" μας κάνει πιο ευτυχισμένους από το "ποτέ"
υπάρχουν πάντα παλιές λέξεις για να νιώσεις καινούργια πράγματα
υπάρχουν υπερθετικοί για αρνημένες λέξεις

22/3/08

Mετανάστες







Πολυπολιτισμός. Πολυόροφες γαμήλιες τούρτες για κινέζικους γάμους διαφημίζονται σε εφημερίδες τοίχου. Ο μετανάστης ακούει, μαθαίνει, αφομοιώνει το νέο περιβάλλον γρήγορα. Θυμάμαι κάτι δικούς μας από τη Γερμανία, με νάιλον ατσαλάκωτα πουκάμισα που ερχότανε τα καλοκαίρια. Με κάτι γερμανικά που σκοτώνανε...

Mέρα ποίησης

Ρωτάει ο σερβιτόρος "ποιος".
Και λές "εκείνος".
-Πολύ ωραίο το εκείνος, λέει. Το αυτός είναι κακόηχο.
- Λες: τι όμορφη παρατήρηση, μέρα που είναι της ποίησης...
- Και μέρα του ύπνου επίσης, απαντά.
- Εννοείτε ότι η ποίηση μπορεί να μας νυστάξει?
- Ισως και να μπορεί να μας κάνει να ονειρευτούμε.
Είπε ο σερβιτόρος, Παρασκευή βράδυ, στην ταβέρνα.

20/3/08

Aνοιξιάτικη βροχή στα πόδια

Τρίτος πρωινός περίπατος σε μία εβδομάδα. Αλλαγή διαδρομής, αλλαγμένος καιρός, σκοτεινός με ψιλόβροχο. Αυτό δεν αλλάζει τη διάθεση. Τραγουδώ αυτό που χαϊδεύει, ό,τι αισθάνομαι.

...I can't eat, I can't sleep
But I just might move my feet
'Cause there's nothing like
The sound of sweet soul music
To change a young lady's mind
And there's nothing like a
Walk on down by the bayou
To leave the world behind ...

http://www.youtube.com/watch?v=xV9E65wL-bM

Βροχή ξεβροχή πάντως ο κόσμος αποπνέει άνοιξη. Δυο γυναίκες με "πόντους" στο καλσόν. Το σώμα ζητάει να ξεπεταχτεί.

19/3/08

Beginnings

Coming so late, you made all early
Again — all was yet to do, nothing
To say — we had said everything
Before we met, some other place.
Each meeting confirmation, each
Greeting grace. Beatitude so easy
Could not but alarm. Drawn to a
Reflection irresistibly, we
Stopped, fearing to drown.

(Ruth Vanita, ποιήτρια από την Ινδία)

Ξόδεψα

Μου ανήκει λέω
Η ανάλωση, το ξόδεμα της ύλης
Ανταμοιβή για ό,τι ξέχασα

Τώρα ξυπνάω εσένα μέσα μου
Τρία τσιγάρα δρόμο
Το γλύστριμα του φερμουάρ
Τα δάχτυλά σου στον αστράγαλο
Τη φωτισμένη επιστροφή στην πόλη.

Σφαίρα

Χωρίς αιδώ ξαποστέλνει μια σφαίρα εκεί που κάποτε βρισκόταν η καρδιά μου, την νιώθω να με διαπερνά ζεστή, να εξοστρακίζεται σ’ένα σπόνδυλο και να κατεβαίνει στο υπογάστριο, αργά σε πτώση. Παραξενεύομαι. Τι αλλόκοτη πορεία... Κατακάθεται εκεί και σκεπάζει, λιώνοντας, τα πάντα με μολύβι.
Κάθε πρωί που σηκώνομαι νιώθω το βάρος να μου κολλά τα πόδια στη γή. Κάθε πρωί τα πόδια μου γίνονται πιο κοντά, αυτό το μολυβένιο εσωτερικό εκμαγείο κατεβαίνει σταθερά προς το πάτωμα. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη, το κορμί μου μακραίνει οι αποστάσεις μεγαλώνουν, το μυαλό μου δεν το χωρά πως έχει χάσει τον έλεγχο σ’ αυτή τη ζώνη.
Συγκεντρώνομαι να στείλω πιο ισχυρά μηνύματα. Αγωνίζομαι ν’ απαλλαγώ. Τίποτα. Μολύβι, παγωμένο μολύβι, καμμιά φορά το αγγίζω εξεταστικά με την άκρη των δακτύλων.
Τα βράδυα κοιμάμαι λίγο. Ξυπνάω τα χαράματα με μια βαθιά εισπνοή, εικόνες διασχίζουν τον αέρα μπροστά μου, αεικίνητα είδωλα αισθήσεων, που με συνθλίβουν.
Εύχομαι να κάνω λάθος. Κλείνω τα μάτια και το όνειρο ζωντανεύει, θεριεύει χειρότερα.
Χαμογελώ.
Εχω αφεθεί απόλυτα στη συγκεκριμένη του φόρμα. Ηχοι διαπερνούν τους κρύους τοίχους αλλοπρόσαλλοι, μαγευτικοί, ανήκουστοι, χορεύουν μπρος μου, παρακινώντας με να αισθανθώ.
Αφουγκράζομαι. Η ζέστη ξεκινά πρώτα από τα δάχτυλα των χεριών. Αντιστρέφει το καθεστώς της απώλειας και ρουφάει αχόρταγα αυτή την αθέατη προσφορά, που προσπαθεί να με κατακλύσει. Μάταια.
Στο παράλογο θέατρο των συναντήσεων, ο φωτισμένος δρόμος, που ποτέ δεν στάθηκα, έδωσε την ψυχή μου στην έγνοια μου και με κράτησε ζεστά στο υγρό περιβάλλον του, ως την ώρα της αιχμής.
Γλύστρησα σε μιαν ανεξήγητη ηδονή, μπροστά στα έκπληκτα αρνητικά πρόσωπα, γύρισα όλη μου τη δύναμη προς τα μέσα, αθέλητα, να περισώσω τη μεταλλική μου προστασία.
Χαμογελώ ακόμα στο γνωστό μου μοτίβο, ενώ το ασύνειδο μούδιασμα βολτάρει στις φλέβες μου, φλογίζει τον πυρετό μου και με γεμίζει τρόμο.
Χαράματα και με το πρώτο συννεφιασμένο φως, κρατώ στο χέρι μου σφιχτά την ξαναγεννημένη σφαίρα, τη φιλώ και την αποθέτω μαλακά στην εταζέρα του μπάνιου. Εύχομαι να ακούσει την καλημέρα και να την πετάξει μακριά
Στο σοκάκι μετά, χίλια χρωματιστά μπαλόνια, τραβούν το σώμα μου κατά πάνω.

Κορφές με άλλες κορφές συνάπτοντας
ας μην φτιάξω μόνο μία ατραπό του λόγου.
(Εμπεδοκλής)

18/3/08

Wonderful life

Αρνούμενη πεισματικά να περάσω μιάμισι ώρα μποτιλιαρισμένη σε κάποιο ΙΧ, λόγω της απεργίας στο Μετρό, αποφασίζω για άλλη μια φορά σε 5 μέρες, να χρησιμοποιήσω αυτό το χρόνο για πρωινή βόλτα σε μία από τις ωραιότερες και σε κάποιες από τις χειρότερες διαδρομές της Αθήνας.

Οι μυρωδιές στο άλσος του βράχου υπερισχύουν ή ενισχύουν αυτό που μένει σαν αίσθηση στο ξύπνημα του σύντομου πρωινού μου ονείρου;
Παχουλοί γυμνοσάλιαγκες κινούνται νωχελικά προς το νοτισμένο χορτάρι. Τι έκαναν όλοι τη νύχτα πάνω στις υγρές πλάκες; Μερικοί από αυτούς είναι κιόλας νεκροί.
It's a wonderful life... Το ίδιο τραγούδι σε πέντε συνεχόμενα καφέ. Μια μυστική συμφωνία, μελωδικό βγάλσιμο της γλώσσας σε μια πόλη πνιγμένη στα αυτοκίνητα και τα σκουπίδια;

14/3/08

Σκυλίσια ζωή



Οι σταθμοί του μετρό και άλλα πολύκοσμα σημεία είναι στέκια αδέσποτων, που χάρη στη μη πλήρως διεστραμμένη από τον πολιτισμό φύση τους, συνεχίζουν να απολαμβάνουν τις στιγμές.

Ανθισμένα δέντρα

Μοσχοβόλησε Ανοιξη στην πόλη...
Φευγαλέα έστω• σαν κορίτσι αέρας που στρίβει σε μια γωνία και χάνεται...
Μια αύρα στο χρυσό φως του απομεσήμερου
όταν η ανάσα σου δεν κρυώνει πια και το στήθος πίσω απ' το πουκάμισο θέλει να ανασάνει με μια διάθεση την οποίαν αδιαφορεί να προσδιορίσει... (Ποιητικός Στάθης στην Ελευθεροτυπία)

http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/id=93988104

Χρώμα

Οταν έξω το γκρίζο αντιστέκεται και στον πιο λαμπρό ήλιο, κάποιος σκεπάζει τις νύχτες του με το πιο ζεστό φως του φάσματος.

Μουσείο

Bλέμματα θαυμασμού επιτρέπεται να ανταλλάσσονται μόνο στην γραμμή Μουσείο – Ακρόπολη. Από οποιαδήποτε άλλη πλευρά τα κομμάτια θέας προκαλούν θλίψη.

Σκουπίδια

Μεταξύ δύο δρόμων ταχείας κυκλοφορίας, το κατάλυμα ενός ανθρώπου, στη βιαστική ματιά, συγχέεται με τους σωρούς των σκουπιδιών. Οταν οι τελευταίοι μαζευτούν ίσως οι περαστικοί, παρατηρήσουν ότι αυτός ο «όγκος» περιέχει μια ζωή.

Μάρκετινγκ

Η συντριπτική επικράτηση της πορτοκαλί σακούλας στους ξεχειλισμένους κάδους, ως στοιχείο προβολής του προτιμώμενου σούπερ μάρκετ της γειτονιάς.

5/3/08

Συνομιλία μουγκή*

Ανάπαυλα ματιών, μια απελευθερωτική σιωπή, μέσα σε ένα καταιγισμό σωμάτων

*Το Νο 20 της συλλογής χαρακτικών Suite 347 του Picassο. Στο Τελλόγλειο της Θεσσαλονίκης