29/11/07

Αυτοκίνηση


Eνώ πιστεύουμε -χωρίς στοιχεία- ότι μπορούμε να κοροϊδεύουμε την ...κοινωνία (φωτό "παλιού" αρχείου).


15 χρόνων φορτωμένη τη γνωστή εφηβική μελαγχολία και όλο το έργο «να φύγουμε από δω, τούτος ο κόσμος δεν μας χωράει», μεσάνυχτα, με μουσική υπόκρουση ραδιοφωνάκι, κρυφοκοιτούσα από το παράθυρο τα διερχόμενα αυτοκίνητα, ελπίζοντας ότι κάποτε θα έχω το δικό μου για να φεύγω και να τριγυρνώ όποτε γουστάρω. Yστερα, πριν κλείσω τα 18 τρελλάθηκα με τις μοτοσικλέτες. Αυτό είπα θα είναι το μέσον διαφυγής για πάντα. Και μόλις τα κατάφερα απέκτησα το πρώτο μου αυτόματο μηχανάκι. Γίναμε ένα εγώ και αυτό, και το επόμενο και το επόμενο και το επόμενο. Χιλιάδες χιλιόμετρα, εύκολα, δύσκολα, χαρούμενα, λυπημένα, μόνη, μαζί, εκεί, αλλού, παντού. Μετά οι τρέλλες έγιναν επάγγελμα. Η ελευθερία, αυτοκίνητο. Τα χιλιόμετρα, μετρήσιμο μέγεθος, χαρά-λύπη, χρόνος μετακίνησης, ήρθα-φεύγω, χωράνε κι άλλοι-άσχετοι, κι άλλες αποσκευές, δεν βρίσκω πάρκινγκ, η ενόχληση θάναι προσωρινή, γρατσούνισμα στο πίσω φτερό... Οχτώ χρόνια γάμου από συμφέρον και μετά χωρισμός, πικρός, με μόνο 2 χιλιάρικα αποζημίωση. Ησύχασα. Ξαναβρήκα τα πόδια μου. Και τα μάτια μου που χαίρονται να βλέπουν αργά, να παρατηρούν.

Πρωινός καφές


Συντηρώ την επιθυμία της βόλτας προς τη δουλειά, 35 λεπτά περπάτημα στο κέντρο της πόλης, στην αρχή βρώμα και φασαρία μετά ησυχία, αυτοσυγκέντρωση. Στην καμπή αντικρύζω το βράχο καθώς σβήνει μέσα από τη λάμψη του πρωινού ήλιου και λέω «καλά είσαι εδώ», μπορείς να σηκώνεις το βλέμμα, να σηκώνεται η καρδιά, ελαφραίνουν τα πόδια, βγάζω το πανωφόρι, 16 βαθμοί και ακόμα δεν πήγε εννιά. Ξεπερνάω τη βουερή πλατεία και μπαίνω στον πεζόδρομο. Εχω βάλει στο πλάνο καφέ στην Πλάκα, γι’ αυτό και ξεκίνησα νωρίτερα. Οταν ξυπνάω νωρίς, είναι απαραίτητο να εγκαταλείψω το σπίτι γρήγορα, μόλις τελειώσει στην τηλεόραση η ανάγνωση των εφημερίδων και τα Διεθνή. Μετά αρχίζει η μιζέρια και η μέρα μου καταστρέφεται. Είμαι περήφανη για την πρόοδο μου στην τηλεοπτική αποτοξίνωση. Τα βράδια δεν την ανοίγω πια σχεδόν καθόλου. Βοηθάει και το ότι γυρνάω αργά. Δεν προλαβαίνω να βαρεθώ. Προτιμώ να μαθαίνω τις ειδήσεις από το ραδιόφωνο, ήπια χωρίς φωνές και παράθυρα. Και να τις κριτικάρω γυρνώντας στους δρόμους, μυρίζοντας τις αλλαγές, βλέποντας τις εικόνες της καθημερινότητας που μαρτυρούν πολύ περισσότερα. Πίνω καφέ στο ύπαιθρο και κάποιοι στολίζουν χριστουγεννιάτικα. 21 και σήμερα για την τελευταία άδεια της χρονιάς! Ουάου!

27/11/07

Πολύπλοκο

Ο σκοπός της ποίησης είναι να μας θυμίζει
Πόσο δύσκολο είναι να μείνουμε o εαυτός μας
Όταν το σπίτι μας είναι ανοιχτό, δεν υπάρχουν κλειδιά στην πόρτα
Και αόρατοι επισκέπτες μπαινοβγαίνουν κατά βούληση.

Czeslaw Milosz "Ars Poetica?"

25/11/07

Κατάματα

Ολο το Σαββατοκύριακο «κωδικός ελληνικό ρεπερτόριο», χαλασμένος ώμος, χαλασμένο πλυντήριο, Νικήτας, αναβολή στα ψώνια, σώμα σε ανάταση, ανακάτεμα στα παλιά αρχεία, διάλειμμα για κοσμική γιορτή, διαλέγω προσεκτικά τις μουσικές επαναλήψεις (άλλο κόλλημα), Χαρούλα «Θέλω μεσ’ στα δυό της μάτια να κοιτάζω», Παπάζογλου «Μάτια μου», Ελευθερία «Στις άκρες απ’ τα μάτια σου» και κάπου –πάνω στο ψάξιμο- ο Μάλαμας με την υπενθυμιστική δόση (άσχετο φαίνεται) «πως νιώθουμε παράφορα πως ζούμε έτσι αδιάφορα...». Στο μεταξύ επανέρχομαι για κανονικό ψαχτήρι στο http://parathemata.blogspot.com/2007/10/1927-19102007.html και μεθυσμένη από τη συζήτηση για το βλέμμα επιλέγω το παρακάτω απόσπασμα, συνιστώντας με ζέση την ανάγνωση όλης της σελίδας...

Κοίταξέ με μόνο στα μάτια

μέτρησε τη βαθιά πληγή που ανοίγεται μέσα τους
άκου τη σιωπή που κάνει να τρίζουν τα φύλλα στις αστροφεγγιές τους
κι όταν ημερέψεις το φόβο
που σαν το παγιδευμένο αγρίμι ουρλιάζει
τότε θα καταλάβεις.

Θα δεις τι πόθοι ασφυκτιούν

το πάθος συντηρούν στις κρύπτες τους
τα ζυγιασμένα λόγια.

Θανάσης Κωσταβάρας, Διαπιστευτήρια της σιωπής

24/11/07

Παρασκευόβραδο

Κάνω skip την πολυαναμενόμενη βραδυά Puressence γιατί δεν αντέχω άλλο ένα αυτοαποκαλυπτικό India. Καταλήγω σε μερικά mohitos (banal αλλά μ' αρέσει) από νωρίς και μετά στο σπίτι για απόλυτη κάθαρση, ψάχνοντας randomly το αρχείο ΜP3's ουσίας, κωδικός ελληνικό ρεπερτόριο. Η αρχή έγινε με κορυφαίο "Σαββατόβραδο", για να καταλάβουμε ότι η ανάπτυξη μας το έκανε Παρασκευόβραδο, χωρίς στην πράξη να μπορεί να αλλάξει την επωδό του, για μια Κυριακή το βράδυ. Ωραίο. Εμεινα όμως στο "Ηλεκτρισμένα τα μάτια σου αρμενίζουνε κι όλα γυαλίζουνε", αφού πολύ λόγο κάναμε εδώ για τη γλώσσα των ματιών. Το άκουσα 10 φορές και πλέον.

22/11/07

Για να κάνετε το πορτρέτο ενός πουλιού


Zωγραφίστε πρώτα ένα κλουβί με την πόρτα ανοιχτή ... κρυφτείτε πίσω από το δέντρο χωρίς να βγάζετε τσιμουδιά χωρίς να σαλεύετε...

Πήγα να φωτογραφίσω ένα σπουργίτι που λουζόταν
Και πέταξε αφήνοντας το λεπτό, ανεπαίσθητο κύμα της απουσίας του
Ημουν σιωπηλή και ασάλευτη
Αλλά έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν θα φωτογράφιζα ένα κλουβί για το πουλί
κι έτσι αυτό πέταξε.

Τι κόλλημα ο Prevert!

Το πρωτότυπο Pour faire le portrait d’ un oiseau http://xtream.online.fr/Prevert/oiseaux.html

21/11/07

Τα γαλλικά

Δίνω το κείμενο στον επιμελητή. Πάντα ζητώ να μου εντοπίσει ατοπήματα ασήμαντα, μικρές ατέλειες, υπόλοιπα μιας γνώσης παλιάς και άχρηστης σήμερα, προίκα χωρίς αντίκρυσμα, λένε οι αργυρώνητοι κειμενογράφοι της διαφήμισης. Το κείμενο πρέπει να είναι τέλειο για τη δουλειά που κάνει. Και ύστερα ψάχνω μια τρύπα, κάτι να σκάσει, να ξαναψάξω τις γλώσσες, το αποκούμπι στις ηχηρές αδυναμίες, τι ξέρω που να μούχει πει κάτι, και ξεβράζομαι στο πιο απλό, να γράψω «σήμερα» στα γαλλικά. Aπό αφορμή τυχαία, αλλά δεν υπάρχουν συμπτώσεις, μόνο εναλλακτικές διαδρομές που δεν έχω εντοπίσει, και μια φίλη, που μούχει πει τα πάντα στη γλώσσα αυτή και τώρα λέμε, «αν το να λες χειρούργος είναι σωστό, τότε θα λέγαμε και μηχανούργος, που κλίνεται όπως και ο πανούργος». Ξεκινάμε με το φαινομενικά εφηβικό, αλλά ως αποστροφή μεγαλειώδες “ Je vous souhaite d'être follement aimée”
(http://www.desordre.net/textes/bibliotheque/breton.html) και καταλήγω μεσάνυχτα να ψάχνω τον Breton στο διαδίκτυο, και μετά τον αγαπημένο μου Prevert, πρώτη φορά στο πρωτότυπο, αν εξαιρέσω το «Petit dejeuner» του σχολικού εγχειρίδιου. Και αφού στα νιάτα μου παρέκαμψα ό,τι σ’ αυτόν δεν έβριζε την προκατάληψη, βρίσκω το L’ automne και μετά το Paris at Night (καταφύγιο λοιπόν μια άλλη γλώσσα), και αναγνωρίζω μια ψυχή, πότε στον πόλεμο και πότε στην απάνεμη πλευρά να γράφει:

Trois allumettes, une à une allumées dans la nuit
La première pour voir ton visage tout entier
La seconde pour voir tes yeux
La dernière pour voir ta bouche
et l'obscurité toute entière pour me rappeler tout cela
en te serrant dans mes bras.


Και λέω, καλό ό,τι λέει το πρόσωπο, τα μάτια, το στόμα αλλά τι γίνεται με τη σύντηξή τους μέσα στο σιωπηλό σκοτάδι?

(για όσους δεν έκαναν πιάνο και γαλλικά http://parathemata.blogspot.com/2007/06/blog-post_19.html αν και προτιμώ τη μετάφραση του Μ. Μεϊμάρη, ποιητή, ελάχιστο δείγμα του έργου του στο http://www.sarantakos.com/kibwtos/et/meimarhs_titloi.html)

20/11/07

On parle francais

L'automne
Jacques Prevert (Paroles)

Un cheval s'écroule au milieu d'une allée
Les feuilles tombent sur lui
Notre amour frissonne
Et le soleil aussi.

Χαμένο

Αγκάλιασμα.
Kαι το ξεδίπλωμά του
λειψό και φοβισμένο.
Aγχωτικό.
Kαι το φιλί,
που πέταξε.
Τόσος πόθος και έχασα το στόχο.

18/11/07

Καταιγίδα +1

Αρκεί ένα ανοιχτό παράθυρο
για να βλέπεις τον κόσμο να αλλάζει.

Κομμάτι προσωπικής αφήγησης περί ροκ εντ ρολ


Χτες καταιγίδα
Σήμερα λιακάδα και ανοιχτά παράθυρα.
Χτες τρικυμίες καρδιάς
Σήμερα πλύσιμο, σιδέρωμα, κανονικότητες.
Κούρα αποστέρησης.

Επίμονη προσμονή της καταιγίδας,
ως επίκληση ταραχής,
που σβήνει ξανά μόλις σκάσει το φως.
Ή και το αντίστροφο.
Little darling, it’s been a long cold lonely winter
Little darling it feels like years since its been here
HERE COMES A SUN, and I say, it’s allright…

Καταιγίδα

Μεσάνυχτα ενός χειμώνα ψεύτικου.
Βροχή και ζέστη και υγρά φώτα.
Δεν μπήκε.
Μετέωρα ποτήρια.

17/11/07

17 Noέμβρη

Η πλατεία είναι γεμάτη
Παγκάκια, φαστφουντάδικα, αφετηρίες
Μετανάστες, άστεγους, σκισμένες κούτες
Σύριγγες, χαμένα σώματα, άδεια μάτια
Προβολείς, κάμερες, περιπολικά
Σκουπίδια, νεκρούς θάμνους, βουβές κρήνες.
Περνάμε τρέχοντας με ένα κόμπο στο λαιμό.

Η πλατεία είναι γεμάτη
Επώνυμους, freddo, κινητά
Deals, name dropping, πολυθρόνες
Prozak, botox, άδεια μάτια
Προβολείς, κάμερες, hot spots
Κάδους ανακύκλωσης, γλάστρες, έργα τέχνης.
Περνάμε αργά με ένα κόμπο στο στομάχι.

I often dream of trains when I' m alone

Με αφορμή το σχόλιο του splogo




I often dream of trains when I'm alone
I ride on them into another zone
I dream of them constantly
Heading for paradise
Or Basingstoke
Or Reading
I often dream of trains when I'm awake
They ride along beside a frozen lake
And there in the buffet car
I wait for eternity
Or Basingstoke
Or Reading
I often dream of trains till it gets light
The summer turns to winter overnight
The leaves fall so suddenly
The sun sets at four o'clock
Exactly what
I'm dreading
I often dream of trains when I'm with you
I wonder if you dream about them too
Maybe we'll meet one night
Out in the corridor
I'm waiting for
You baby
Baby

15/11/07

Απέναντι IV

Δοκιμάζω μια έκθεση προσωπική
Παίζω στα δάκτυλα μισόλογα
Το στριπτίζ της ψυχής
σοφά επιτρεπόμενο μεσ’ στην ανωνυμία
προκαλεί μια δήλωση ταυτότητας.
Είμαι εγώ
Ζωντανή!

Τραπεζάκια με μπύρες
Το γυμνό μου στήθος,
Τότε.

Τώρα μαζεμένες λέξεις
Προσεκτικές
Πρέπει!

Απέναντι VII

Εικόνες
Εύκολες
Δεν κολακεύουν
Εγώ, εσύ, εκείνος, εκείνη
Υπογραμμίζουν την απόσταση
Απομακρυνθείτε από τους συρμούς.

13/11/07

Περισσότερο φθινόπωρο


Μάκρυνε αυτό το καλοκαίρι. Διυλίστηκε στο πρώτο ψιλόβροχο, χιλιόμετρα μακριά, κι ύστερα ξαναφάνηκε καθώς κατέβαινα – >no easy way down – με δυό ποτά, ως το Νοέμβρη, να σκαλίζω την ψυχή μου και να ψάχνω συννεφιές.
Μικρό φθινόπωρο με οδήγησε στην αίσθηση των δρόμων, με λόγια δανεικά, - έρημος – γυμνός – πόνος -, ταχύνω το βήμα γλυκά και ελευθερώνομαι. Για λίγο.
Κοιτάζοντας στον καθρέφτη είδα την αλλαγή. Το φως, η λάμψη χάθηκαν, μόνο τα μάτια μου γελούν ακόμα, καθώς τραβώ τα μαλλιά προς τα πίσω μισοσηκώνοντας τα φρύδια.
Κράτησα τα βιαστικά κουδουνίσματα του τηλεφώνου σαν εκρηκτική απόλαυση που δεν δίνεται και χάιδεψα τους ώμους μου, πριν τους σκεπάσω με το μαύρο δέρμα. Αν δεν ήταν Σάββατο θα είχα κρατήσει τις αισθήσεις μου ως το πρωί, αλλά ωστόσο καμμιά φορά βοηθάει και η τύχη, κι ανάπαυσα το σώμα μου σε μια αγκαλιά-απόσταση. Βάφτισα στο κίβδηλο χρυσάφι μου μορφές, τις βούτηξα στο έξαλλο αλκοόλ μου, τις ταξίδεψα αργά στο φαρδύ δρόμο της κανονικότητάς μου.
Επέστρεψα εσπευσμένα στη σκοτεινή μου μεριά, που φώναζε και εκλιπαρούσε μέρες τώρα να τη σεβαστώ.

12/11/07

It takes a lot to laugh it takes a train to cry

Με φτιάχνει η κατάσταση των τραίνων (με α και ι απαραίτητα όσο διατηρούν την ελληνικότητα της φιλοσοφίας λειτουργίας τους). Μια μέρα πλήρους εκπλήρωσης των προσδοκιών, μια νύχτα παγωνιάς, που ωστόσο αποζημιώνεται με την ελευθερία να καπνίζεις όσο θέλεις στο σκοτεινό διάδρομο. Ενας επιβάτης διαμαρτύρεται από την ώρα που μπήκε. Τον πειράζει αφάνταστα που οι νέες κλινάμαξες μπήκαν στο δρομολόγιο της Βουλγαρίας. Ποιος του το φανέρωσε άραγε? Εγώ έχω τα δικά μου. Ενα καράβι δουλειές που περιμένουν, ενώ θα φθάσω ξεπαγιασμένη και ξάγρυπνη. Γλύφω καραμέλες μέντας. Πολύ τσιγάρο, δεν μπορώ να αναπνεύσω. Οχι μόνο από αυτό. Είναι ώρες ώρες και το πνίξιμο της καρδιάς. Μαγικό τραίνο σε χειμερινό δρομολόγιο, άλλοτε φαντασία, όραμα, ταξίδια που ονειρευτήκαμε, μπλουζ ρυθμοί, σήμερα βιαστικά τριήμερα. Πάντα στο τάκα τάκα των γραμμών ανασύρεται από τη μνήμη λίγος Dylan, "Χρειάζονται πολλά για να γελάσεις αλλά μόνο ένα τραίνο για να βάλεις τα κλάματα".

Well, I ride on a mailtrain, babe,
Can't buy a thrill.
Well, I've been up all night, baby,
Leanin' on the window sill.
Well, if I die
On top of the hill
And if I don't make it,
You know my baby will.

Now the wintertime is coming,
The windows are filled with frost.
I went to tell everybody,
But I could not get across.
Well, I wanna be your lover, babe,
I don't wanna be your boss.
Don't say I never warned you
When your train gets lost.

Σα μια προσπάθεια ακύρωσης του στίχου, δεν έχω χάσει ποτέ τραίνο. Ούτε άλλο δρομολόγιο. Θαρρείς και ο πόλεμος στην κυριολεξία, μπορεί να κάνει κάτι, για να στηρίξει λάθος επιλογές. Kαι αντί να κάνω το χρόνο εραστή, τον έκανα αφεντικό. Ψηφίζω ανεπιφύλακτα Θεσσαλονίκη-Αθήνα 16 ώρες. Να προλαβαίνεις να σκεφτείς, μήπως την κάνεις για επιστροφή, από κανένα ορεινό μονοπάτι, όταν η μηχανή τα παίζει και επίκειται καθυστέρηση. Να έχεις επιλογές.

4/11/07

Φθινοπωρινό never delivered

Είναι αυτή η ροή σου μέσα μου, που με κάνει να αντιστέκομαι τόσο πολύ, μα τα λόγια είναι φτώχεια, είναι η αίσθησή σου, η τρελλή σου αίσθηση, ένας άτονος υπόηχος που χτυπά κατ' ευθείαν στο άλλο μισό του εγκεφάλου μου και κατατρώει την πραγματικότητά μου, στο άπιαστό σου όνειρο.
Βρέχει σήμερα, αστράφτει και βρέχει, το απόγευμά μου δοσμένο στον "υγρό ουρανό", μισή στον ύπνο, μισή στον ξύπνο, τα μέλη μου αργοκίνητα και μια φωνή στο τηλέφωνο σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω καλά και beep beep - το μήνυμα - beep beep. Μήπως δεν το ήξερα? Ηθελα να δω πως σημειώνεται μια απουσία με υψηλή τεχνολογία.
Τα τρένα αρχίζουν χειμερινά δρομολόγια... Τα τρένα αρχίζουν χειμερινά δρομολόγια...
Ενα αεροπλάνο προσγειώνεται με κραδασμούς, μέσα από τα σύννεφα. Δεν βλέπω τίποτα άλλο παρά σύννεφα και στο walkman μια μουσική, και να η πόλη. Κάθε γωνιά και μαρτυρία. Αρχίζω χειμερινά δρομολόγια. Ενας έρωτας στο ημιυπόγειο. Κάποιος μετρά τις μέρες για το άλλο καλοκαίρι. Μα εγώ την αγαπώ αυτή τη βροχή, λίγο κρύο να μου κοκκινίσει τα μάγουλα, κι ύστερα ξέρω καλά πόσο με αλλάζει ο καιρός, τον άλλο Ιούλιο μπορεί να έχω μαύρα μάτια.
Αν μπορούσαμε να κοιτάζουμε τη θάλασσα, γκρίζα και ταραγμένη, αυτήν που τόσο γλυκά μας τάιζε την αίσθηση στο κατακαλόκαιρο, να βυθίσουμε τη ματιά μας μέσα της και να ρουφήξουμε πίσω το αίμα που αφήσαμε εκεί κάτω, αυτό θάταν αρκετό. Κλείνουμε τα παράθυρα, μιας και νυχτώνει νωρίς και αφηνόμαστε στις εικόνες. Πάει πολύς καιρός που τα ντοκουμέντα μου είναι αφηρημένα. Δεν έχουν τίποτα να πουν από μόνα τους. Το μυαλό μου ξαναπλάθει από αυτά μια κίνηση.

3/11/07

Ο Μπάμπης ο Φλου

Δεν είναι και το καλύτερό μου, αλλά μου αρέσει η ιδέα ότι ένας Μπάμπης κατάφερε να γίνει θρύλος και όλη η αίθουσα να τραγουδάει το όνομά του. Εγώ κολλάω με το "Μούπες θα φύγω", ΟΚ σωστό και στην ώρα του, αλλά κανείς δεν με είχε προετοιμάσει για Dead Flowers (μέρα που ήτανε), ούτε για τον καυγά που χρειάστηκε να μαζέψω, ούτε για το μάθημα Σοφίας που έκατσε μετά από μερικές ευγενικές σπρωξιές, ούτε καν ότι στο Κύτταρο, μπορείς να πιείς επί τέλους καθαρά ποτά. Για να ζήσεις μια συναυλία της Σπυριδούλας, δεν χρειάζεται απαραίτητα το τελευταίο μου δεκαήμερο, αλλά ό,τι μπορείς να εκλάβεις ως έρωτα είναι αρκετό. Κατάλυση των αποστάσεων, ναι, των ασφαλών γραμμών, ΟΚ, κάθε αληθινό ροκ συμβάν, είναι -για μένα- μια δόση επιβεβαίωσης, στο γενικό μου motto, "το ροκ μου έσωσε τη ζωή". Και ακόμα πιο πολύ, για τις μικρές εξομολογήσεις, αυτών που κατάλαβαν ότι δεν τους πίστεψα για φίλους, αλλά να πως τα φέρνει η ζωή, να με πιστέψουν αυτοί...

1/11/07

Μια προσωπική προσέγγιση στο διαφορετικό



Καινούργια στη γειτονιά μου πριν 4 χρόνια είχα κάνει μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση. Τη μάντρα με τις μαύρες γάτες και τη μάντρα με τις άσπρες γάτες. Η πρώτη, με πρόσοψη σε κεντρικότατο δρόμο και περικλεισμένη από τους τοίχους πολυκατοικιών, υπήρξε μάλλον παλιό πάρκινγκ, που διέκοψε τη λειτουργία του. Στη μάντρα αυτή είχα δεί, ότι κατοικούσε μια αποικία κατάμαυρες γάτες. Στην απέναντι μεριά του δρόμου, με μόνη την παρεμβολή ενός τρίγωνου πρασίνου και ενός σοκακιού με ελάχιστη κίνηση, ήταν η μάντρα με τις άσπρες γάτες, σε μια υπαίθρια έκθεση μεταχειρισμένων φορτηγών. Στην αρχή μου φάνηκε ένα χαριτωμένο θέαμα. Σταδιακά όμως άρχισα να παρατηρώ τη συμπεριφορά αυτών των χαριτωμένων ζωντανών. Στην πρώτη, οι γάτες μη έχοντας ελπίδα να διαφύγουν λόγω της πυκνής κίνησης του δρόμου έξω από το καταφύγιό τους, βασιζόταν για τη διατροφή τους στις φροντίδες των ιδιοκτητών των παρακείμενων καταστημάτων (όπως φαίνεται και στη φωτογραφία από τα πολλά πλαστικά πιατάκια). Αντίθετα οι άσπρες γάτες, παρ' ότι δεν έλεγαν όχι στη φροντίδα του ιδιοκτήτη της μάντρας, είχαν θεαθεί και στον κάδο απορριμμάτων του σοκακιού ή κατά τη διάρκεια χαλαρών περιπάτων με ερωτική διάθεση στο παρκάκι. Το φετινό καυτό καλοκαίρι είχε περιορίσει αισθητά τη συχνότητα της διάβασής μου από τη συγκεκριμένη διαδρομή, άρα και τις σχετικές με τις δύο φυλές των γάτων, παρατηρήσεις. Πρόσφατα όμως η θέα της προστατευμένης άνετης απομόνωσης των μαύρων γάτων με έκανε να ερευνήσω την τύχη των άσπρων, από την άλλη μεριά του δρόμου. Πέρασα τουλάχιστον 10 μέρες μέχρι να ανακαλύψω την -μάλλον- τελευταία άσπρη γάτα, ενώ τη μάντρα με την διέξοδο στον κόσμο έχουν αρχίσει ήδη να κατακλύζουν ασπρόμαυρα και πολύχρωμα γατιά. Και αναρρωτήθηκα. Τι αξίζει άραγε? Να περνάς καλά με θέα τρεις θεόρατους, απροσπέλαστους τοίχους, ένα κάγκελο και την πυκνή, απειλητική κυκλοφορία τρεφόμενη από τα αποφάγια των γειτόνων ή να αποκτήσεις την έστω μικρή ελευθερία να πηδάς τη μάντρα, να σκάβεις τα σκουπίδια για μια έξτρα λιχουδιά και να συναντάς τον πλάνητα εραστή σου, πάνω στο φρεσκοποτισμένο γρασίδι? Το μελαγχολικό βλέμμα της τελευταίας άσπρης γάτας μου λέει, ότι και αυτή είναι έτοιμη να αφήσει το ήρεμο σκιερό της καταφύγιο κάτω από τις ρόδες του φορτηγού και να βγεί στη γύρα.