10/12/06

Σκουπιδαριό με ετικέτα

Το να επιλέγεις να στήσεις το "μαγαζί" σου στην περιφέρεια της μεγάλης και πολύβουης αγοράς, εκτός του ότι μπορεί να υπονοεί ότι δεν έχεις τα "μέσα" να βρεθείς στο επίκεντρο, μπορεί επίσης να θέλει να δείξει ότι προτείνεις μια ξεχωριστή ποιότητα. Μια μοναδικότητα την οποία οι καταναλωτές δεν ανακαλύπτουν βολτάροντας γενικώς, αλλά αντίθετα αναζητούν επί τούτου. Δεν ξέρω τι ακριβώς από τα δύο συμβαίνει με τους ιδιοκτήτες των καταστημάτων της Χάριτος, αλλά σίγουρα η απόστασή τους από την ευρύτερη "πλατεία" δεν είναι ό,τι καλύτερο τις μέρες των γιορτών όταν το χρήμα που κυκλοφορεί είναι περισσότερο από ό,τι συνήθως. Εξ ού και το ετήσιο σαββατιάτικο πάρτι, που στόχο έχει (όπως υπολογίζω τουλάχιστον εγώ) να υπενθυμίσει στους ευκαιριακούς πελάτες ότι η πιάτσα έχει προέκταση. Και μαζεύεται προς τα κει πάνω από νωρίς το μεσημέρι ένα συρφετός ανθρώπων, στολισμένων ανάλογα για την περίσταση με εορταστική μουτσούνα. Οι φυλές διάφορες αλλά όλοι θα ήθελαν να επιδείξουν για λίγο έναν αέρα της "πλατείας", μια γκλαμουριά, ένα στυλ. Τώρα γιατί από μακριά όλη αυτή η συνωθούμενη μπροστά τους πάγκους δωρεάν διανομής ποτών, ροφημάτων και εδεσμάτων, βρωμάει έλλειψη και δεν χρειάζεται πολύ για να το μυρίσει κανείς. Το σκουπίδι πάνω στο οποίο πατούν τα επώνυμα παπούτσια είναι απερίγραπτο. Φυλλάδια, ποτηράκια, πεταμένες συσκευασίες τσίχλας μουλιάζουν στα βρωμόνερα που περίσσεψαν από τον επιμελή καθαρισμό των πεζοδρομίων πριν την γιορτή. Κανείς δεν δείχνει να ενοχλείται από τη βρώμα, όλοι αυτοί οι επιδεικνυόμενοι ως έχοντες, δεν έχουν τίποτα περισσότερο από τις ετικέτες που επιμελώς κρέμονται από πάνω τους. Δημιουργούν με άνεση και φυσικότητα το σκουπιδαριό, και μετά κάθονται μέσα του και χαζο...οτιδήποτε. Λίγες ώρες αργότερα, πέτυχα το στιγμιότυπο που μου έδεσε το έργο. Θα ακολουθήσει μόλις φθάσει στο mail μου το αποδεικτικό φωτογραφικό ντοκουμέντο.

4/12/06

Sunny days are over για κάποιον

Ενας φίλος, φίλος?, ε θα μπορούσες να το πεις και έτσι, χάθηκε.
Δεν γνωρίζομασταν καλά αλλά σίγουρα είχαμε γνωριστεί έντονα. Δηλαδή για κάποιο λόγο "έπαιξε" σε μια έντονη περίοδο της ζωής μου.
Τι να νιώσω? Δεν μου αρέσει η υποκρισία. Η απουσία του δεν αλλάζει τίποτα στην καθημερινότητά μου. Η ξαφνική του απώλεια όμως βάζει σε λειτουργία ένα μηχανισμό search συναισθημάτων, από αυτά που μόλις ξυπνήσουν σε βάζουν στην πρίζα. Και ερωτώ:
_ Γιατί δεν καβαλάς τ΄ αμάξι πια για μια γρήγορη βόλτα στη Θεσσαλονίκη?
_Πόσα σφηνάκια κατά κεφαλή μπορούν να κάνουν μερικούς τύπους να βολτάρουν πάνω κάτω την ακροθαλασσιά με τα ρούχα, μέρα μεσημέρι στην πιο μαζική παραλία της πόλης?
_Πόσο ήσυχη μπορεί να είναι μια προβλήτα στη Μηχανιώνα, μέσα στο καλοκαίρι και Σάββατόβραδο?
_Ποιο τραγούδι θα τραγουδήσεις για να διασχίσεις μια θάλασσα από μελαψούς νοτιοασιάτες στην Αθηνάς?
_Γιατί ενώ ο Αγγελάκας δεν γράφει συνήθως ερωτικά τραγούδια, εσύ νομίζεις ότι όλα τα τραγούδια του τα έγραψε από έρωτα?
_Γιατί χρειάστηκε τόσα χρόνια για να καταλάβω ότι "to love the one you're with" των Crosby, Stills and Nash έκρυβε μια μεγάλη αλήθεια?
_Ο Στέλιος Ρόκκος μπορεί στ' αλήθεια να εμπνεύσει ή είναι απαραίτητη η παράλληλη κατανάλωση ικανής ποσότητας Johnny μαύρου?
_O,τι αρχίζει με Ρόκκο και μαύρο Johnny μπορεί να τελειώσει με μπουγάτσες σε πρακτορείο του ΚΤΕΛ?
_Τι σχέση έχει ένας τραυματίας τροχαίου με την οργιώδη κατανάλωση κοκορετσιού στις πλαγιές της Πεντέλης?
_Ενα πλημμυρισμένο κάμπινγκ θεωρείται ότι απλώς έχει υγρασία?
_Ποια ανώτερη δύναμη με ανάγκασε να ξεσκονίσω πριν δυο μέρες όλα τα παλιά αρχεία και να ανασκαλέψω γλυκειές -πια- αναμνήσεις?
_Ποιος θυμάται μια γλάστρα τριανταφυλλιάς -που ξεράθηκε σχεδόν αμέσως-, μετά από 9 χρόνια, αν δε χρειάστηκε να γράψει γι' αυτήν ένα άτεχνο ποίημα?
_Τι σχέση έχει με όλα αυτά το χθεσινό μου όνειρο?
_Είναι τα "Τραγούδια για τους μήνες" ένα soundtrack του summer '97?

3/12/06

Θέλουμε να μείνουμε παιδιά?

Ελεγα χθες ότι στη σύγχρονη κοινωνία πληθαίνουν τα παιδιά όλων των ηλικιών. Φαίνεται ότι ελάχιστοι επιθυμούν να "μεγαλώσουν", δηλαδή να φορτωθούν πραγματικές ευθύνες και προβλήματα που απαιτούν κόπο και πνευματική προσπάθεια για να να επιλυθούν. Υπάρχει από την άλλη μεριά ένα σύστημα που ευνοεί με το παραπάνω αυτή τη φιλοσοφία ζωής. Οι πολιτικοί διαχειριστές και τα φιλαράκια τους στα media χαϊδεύουν συνεχώς την παιδικότητα των πολιτών, τους πείθουν ότι βρίσκονται εκεί για να αναλάβουν τα μεγάλα ζητήματα, πως έχουν πάντα αυτοί τη λύση, ενώ ο άνθρωπος/πολίτης είναι ανίσχυρος έτσι κι αλλιώς να πάρει τη ζωή του στα χέρια του. Οι πολίτες δεν διεκδικούν αλλά γκρινιάζουν σαν μωρά γιατί καθυστερεί η ικανοποίηση των αναγκών τους ενώ το μυαλό τους δεν πάει καθόλου στο ότι, οι περισσότερες ανάγκες για τις οποίες media και πολιτικοί είναι έτοιμοι να προστρέξουν είναι πλαστές και υποβολιμαίες. Ετσι αποσπάται η προσοχή από τις πραγματικές ανάγκες, στο "παιδί" αρκεί να κρεμαστεί στη φούστα της "μάνας" του και να ρουφάει υποσχέσεις, συγγνώμες και ωραία λόγια. Μετά ήσυχο μπορεί να κάτσει να το "μαδήσουν". Ο θόρυβος που υπάρχει καταργεί την κριτική ικανότητα, κάνει αδύνατη την έρευνα για το τι κρύβεται πίσω από αυτό που φαίνεται, ενώ η υποκριτική αποκάλυψη σκανδάλων κάθε τόσο, κάνει τον πολίτη χοντρόπετσο. "Εμείς δεν το φτιάξαμε το σύστημα", μου είπε ένας συνάδελφος πρόσφατα, "έτσι το βρήκαμε, και κάνουμε ότι μπορούμε για να βγάλουμε πέρα μέσα σ' αυτό". Το σύστημα είναι βρώμικο, ύπουλο, διαβρωτικό αλλά μας εκπαιδεύει καλά για να ζούμε μαζί του. Καμμία διάθεση για βελτίωση.
Είδα τη διαφήμιση μιας πιστωτικής κάρτας που υπόσχεται άτοκες αγορές μέχρι το τέλος του χρόνου. Φαίνεται ελκυστικό σε όσους έχουν γονατίσει από τους τόκους. Μόλις όμως σκεφτώ ότι έτσι κι αλλιώς μια καινούργια κάρτα δεν έχει υπόλοιπα, και ότι οι μισές αγορές μ' αυτήν θα γίνουν όταν ήδη ο πρώτος λογαριασμός θα εκκαθαρίζεται ανατριχιάζω. Ενα μήνυμα χωρίς τίποτα νέο. Μια κοινοτοπία για να κληθούν οι υπερχρεωμένοι να κάνουν ένα ακόμα βήμα πιο βαθιά. Τα "παιδιά" χρειάζονται κι άλλα παιχνίδια. Με ένα χαριτωμένο τρόπο κάποιος τους βάζει μπροστά στα μάτια μια γλυκειά καραμέλα. Τα σάλια τους έχουν αρχίσει ήδη να τρέχουν. Απλώνουν το χέρι. Η μάγισα του σοκολατόσπιτου όμως έχει ήδη ρίξει τα καρότα στο καζάνι που βράζει. Τα μωρά θα παχύνουν καλά στην ευωχία των γιορτών. Υστερα, ο διοικητής της ΤτΕ θα μαλώσει τους κακούς που παρασύρουν με λόγια και έργα τα αφελή μωρά. Λίγο αργότερα τα κανάλια θα δείξουν ρεπορτάζ από υπερχρεωμένα μωρά που χάνουν το σπίτι τους για μια απλήρωτη κάρτα και οι πολιτικοί θα δείξουν ευαισθησία. Δακρυσμένοι τηλεθεατές θα δηλώσουν την έμπρακτη συμπαράστασή τους κάνοντας "τς, τς". Εχουν γλυτώσει από το μαγεμένο σοκολατόσπιτο, και τροφαντοί όπως έγιναν, θα υπογράψουν το επόμενο συμβόλαιο αδυνατίσματος με 30 άτοκες δόσεις.

2/12/06

It's christmas time


Τα χριστούγεννα έρχονται κάθε χρόνο και πιο νωρίς. Η κολλητή μου σήμερα ανοίγει επίσημα την εορταστική περίοδο της παρέας με στόλισμα δέντρου και δείπνο. Οταν ήμουν πολύ μικρή έπειθα τη μάνα μου να στολίσουμε το δέντρο πολύ νωρίς και δεν δεχόμουν να το ξεστολίσουμε πριν τις απόκριες. Αυτή η στάση βέβαια είναι καθαρά παιδική. Στη σημερινή κοινωνία όπου όλοι οι άνθρωποι τείνουν να συμπεριφέρονται συνεχώς ως παιδιά, η πρωιμη έναρξη του εορτασμού, έγινε καθεστώς. Είδα σήμερα και δέντρα στολισμένα στο ντεκόρ πρωινής ενημερωτικής εκπομπής. Οι κατακόκκινες μπάλες άστραφταν στο δέντρο, ενώ ο παρουσιαστής με γουρλωμένα μάτια, περιέγραφε τη μεταφορά στη φυλακή, των δύο κατηγορούμενων για το πενταπλό φονικό του Αγρινίου. Ακολούθησε η κατάρρευση ετοιμόρροπου στη γειτονιά μου και τα βρισίδια στις αρχές που αδιαφορούν για την ασφάλεια του πολίτη. Υστερα έκανε την εμφάνισή του ο λιανισμένος από το ξύλο κύπριος φοιτητής, που μόλις κατέθεσε στον εισαγγελέα. Η άψογη συμπεριφορά των αστυνομικών της Φλώρινας ήταν αυτό που σχολίασε τσέχος νεαρός που την κοπάνησε από τη χώρα του και συνελήφθη μαζί με φίλο του να κουβαλάνε πιστόλια και μαχαίρια. Και μετά από τόσο εγκληματικό ρεπορτάζ, με τις κόκκινες μπάλες πάντα στο φόντο, ξεκίνησε η προεόρτια μάχη της λαϊκής. Και μιας που οι τιμές δεν είναι υπερβολικές, ο ρεπόρτερ βρήκε κάτι καλύτερο. Καρτέλ στις λαϊκές. Τριγυρνούσε με την κάμερα και κατέγραφε τους πάγκους με ομοειδή προϊόντα που για κάποιο λόγο είχαν και τις ίδιες τιμές. Και φυσικά οι καταγγελίες έπεφταν σύννεφο. Κι ακόμα δεν άρχισε η γαλοπούλα.

Ολα ξεκινούν με ένα ξεκαθάρισμα

Αναγκάστηκα να αδειάσω 3-4 συρτάρια ψάχνοντας πολύ συγκεκριμένα για τυπικά έγγραφα που έχουν εκδοθεί ακόμα και 18 χρόνια πριν. Είναι φοβερό το τι κόπος χρειάζεται για να κλείσεις παλιές υποθέσεις. Σήμερα πήρα για πολλοστή φορά την απόφαση να μην αφήνω τίποτα να χρονίζει. Τελειώνω εύκολα με ό,τι έχει να κάνει με συναισθηματικά ή πρακτικά θέματα. Οτιδήποτε όμως αφορά τη γραφειοκρατία με ακινητοποιεί. Βλέπω απέναντί μου ένα τέρας και παγώνω. Ετσι τα πράγματα αφήνονται στη μοίρα τους μέχρι μια -ισχύος δαμόκλειας σπάθης- υποχρέωση να με ξεπαγώσει. Ελπίζω αυτή τη βδομάδα να τελειώσει αυτή η υποχρέωση με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.
Υπάρχουν όμως και ευχάριστα νέα. Από τα αδειασμένα συρτάρια ξεπήδησαν χιλιάδες σκέψεις, γράμματα που δεν στάλθηκαν ποτέ, γρήγορη ποίηση, χαρτάκια, χαρτάκια, χαρτάκια, χάρτες, cartes postales, φωτογραφίες, διαβατήρια, παλιοί λογαριασμοί.
Μαζί και η επιθυμία για μια προσπάθεια κοινωνίας/επικοινωνίας στο απύθμενο virtual space, ο μόνος λόγος καθυστέρησης της οποίας, ήταν για καιρό η αντίσταση στην εγκατάσταση πάσης φύσεως ρουφιανολογισμικού μέσα στον υπολογιστή μου. Εν τάξει. Κάτι δίνεις κάτι παίρνεις... Μου τόπαν και τα διαβατήρια που ξεφύλλισα με περισσή νοσταλγία. Τόσες σφραγίδες, τόσα δύσκολα τελωνεία, τόσες βίζες. Τελικά όμως το ταξίδι πραγματοποιήθηκε.
Αυτό μένει, και δώ ίσως ένα ίχνος, στο πουθενά.