29/12/07

Rene Char

Δεν το βρήκα μεταφρασμένο, αλλά η συγκίνηση με έσπρωξε να μεταφέρω εδώ με τον τρόπο μου το Front the la rose

Παρά το ανοιχτό παράθυρο στο δωμάτιο της μακράς απουσίας, το άρωμα του ρόδου, ακόμα δένεται με την ανάσα που υπήρχε εκεί. Για άλλη μια φορά βρισκόμαστε απαίδευτοι, νεοφερμένοι, στον έρωτα. Το ρόδο! Οι τρόποι του θα μπορούσαν να σκορπίσουν ακόμα και την αναίδεια του θανάτου. Δεν υπάρχουν φράγματα στο δρόμο. Η επιθυμία είναι ζωντανή, ένας πόνος στα αιθέρια μέτωπά μας.

Κάποιος που περπατά τη γή μέσα στις βροχές της, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από τα αγκάθια σε τόπους τελειωμένους ή άφιλους. Αλλά αν σταματήσει για να μιλήσει με τον εαυτό του. Αλλοίμονο! Βρίσκοντας τα κρυμμένα αισθήματά του, ξαφνικά γίνεται στάχτη, ένας τοξότης που τον έσωσε η ομορφιά.

Σιωπηλό πουλί

Παίρνω το μήνυμα κάποιας που αποφασίζει να σιωπήσει, ενώ εγώ, για να μην πω ό,τι νιώθω, αναλώθηκα σε κοινοτοπίες-μεταμφιεσμένες αμηχανίες-. Ακολουθούν πολλές ώρες σιωπής, δεν μιλώ, δεν ακούω, σκαλίζω σχήματα και γράμματα σε λευκά χαρτιά. Χρειάζομαι σιωπή και μοναξιά για να κρατήσω από το θόρυβο ό,τι καλό (στο εύχομαι και σε σένα Irene).
Σήμερα, από τη σκονισμένη βιβλιοθήκη των καλών απαντήσεων ξεσηκώνω το απόφθεγμα του Rene Char, "Κανένα πουλί δεν έχει την καρδιά να τραγουδήσει μέσα σ' ένα θάμνο ερωτήσεων", και το καταλαβαίνω πολύ καλά αυτό το πουλάκι.

28/12/07

Στίγμα

Συγκέντρωση ύλης
μη σκοπούμενη
προϊόν ωστόσο επιθυμίας
στο χρώμα του αίματος

Τα χείλη στον καθρέφτη
τη βλέπουν να ξεθωριάζει

27/12/07

Πτήσεις

Μιλάω σε ένα φίλο, αίτημα, οδηγίες χρήσεως λεπτών φιλέτων ζωής, μιλάμε σπάνια για το βάθος, καθώς η από εφηβίας γνωριμία δικαιολογεί την επιφανειακή ελαφρότητα, ενώ ταυτόχρονα χτίζει αργά και στιβαρά το υποστήλωμα του αυτονόητα κατανοητού. Νομίζω ότι ο αέρας του φυσά το μυαλό καθώς, ως πιλότος υπερελαφρών, ξεπερνά την περιπτωσιολογία και μου λέει: "Στις πτήσεις η απογείωση είναι πάντα προαιρετική. Η προσγείωση όμως - η κάποια προσγείωση - είναι υποχρεωτική, αναπόφευκτη". Δεν έκανα κουβέντα για το "Μόνο εισερχόμενα", για την αποφευκτέα πτήση. Οταν όμως άδειασα το μυαλό μου ξαναπήγα στα αγαπημένα μου της Joni Mitchel:

A ghost of aviation
She was swallowed by the sky
Or by the sea like me she had a dream to fly
Like Icarus ascending
On beautiful foolish arms
Amelia it was just a false alarm

Maybe I've never really loved
I guess that is the truth
I've spent my whole life in clouds at icy altitude
And looking down on everything
I crashed into his arms
Amelia it was just a false alarm

25/12/07

Βγαίνω

Υπάρχει το τέλος της καθιερωμένης γιορτής και μια πολλά υποσχεθείσα και μη εισέτι διεψευσθείσα πανσέληνος, η αποκαθαρμένη σχέση αυτοκίνησης αντίθετα στο ρεύμα, αντίθετα στις αλκοτέστ παρεμβάσεις, ένα δεύτερο ζευγάρι παπούτσια, παλτό στο πίσω κάθισμα, κρατημένη θέση. Τεχνικά ανυπόστατοι δισταγμοί. Αντίσταση στο λάικα και όλο το ροκ εντ ρολ, τελικά επικράτησα. Με περιμένει η πρωινή μου θάλασσα, οπτικού τύπου χειμερινός κολυμβητής, ακόμα και μόνο γι' αυτή την πρωινή βουτιά αξίζει η βραδυνή περιπλάνηση.

24/12/07

Ευχές

Βαθιά συναισθήματα, πολλές απλές χαρές, λύπες που να αξίζουν τον κόπο, εύχομαι.

Ταξίδι τις γιορτές

Βαρετές προετοιμασίες, ίδιες, και άλλες πρωτόγνωρες, το σώμα σε διαδικασία αναίρεσης, απαλλαγής, μεταλλαγής, να γίνει κάτι για το πανηγύρι - χορό μεταμφιεσμένων αισθημάτων - ολότελα γυμνωμένο από τις συνήθεις ιδιότητές του, παιχνίδι.

Ο μετανάστης με τον πυρετό του νόστου, σχεδιάζει γρήγορα χιλιόμετρα, ξεσκονίζει ατζέντες, ξοδεύει κλήσεις, κι ύστερα δεν τον χωράει ο τόπος, οι ζωές των άλλων στενές, δικές τους, ξεδιπλώνει βήματα, γρήγορα ή αργά είναι άνευ σημασίας, βήματα σε δρόμους που αλλάζουν διαρκώς.

Κρύο, νύχτα, αναζητώ το παγκάκι κωδικός "πληγωμένες καρδιές", τη γωνιά "σε συνάντησα", το θάμνο "τελευταίο τσιγάρο και φύγαμε".

Κάποιοι παλεύουν τώρα, και παρά το προχωρημένο της ώρας, τους δικούς τους κωδικούς.

Παίρνω ταξί.
Μετράω φώτα με μισόκλειστα μάτια, μέχρι να γίνουν μια μακριά φωτεινή γραμμή, αδιάσπαστη. Ο μίτος που με κρατά σε ρότα.
Ενας σύντομος βαθύς ύπνος. Θεραπεία από την απόσταση.

21/12/07

Click it

Η Ειρήνη που την ξέρω από τότε που ήταν μικρή και πολύ παιχνιδιάρα στο Φανό, συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο. Στο Νυμφαίο τώρα ή στο www.arcturos.gr ζωντανά μέσω webcam. Αρκεί να μην το έχει ρίξει στη χειμερία της νάρκη.

Ηλιοστάσιο ΙΙ

Λίγοι του δίνουν σημασία αλλά από σήμερα μεγαλώνει η μέρα. Πριν κιόλας απολαύσουμε το σκότος, η γή φέρνει τούμπα και το φως ξαναπαίρνει το πάνω χέρι. Εποχή για ευχές λένε κάποιοι και κάποιοι άλλοι, ψαγμένοι και καλά, εποχή για αλλαγές. Εποχή για τόλμη, πότε είναι?

19/12/07

Φάνηκε τυχαίο

Κατά πως άδειασες για μια φορά
την τρέλλα σου στον ώμο μου

Και το φιλί που πάλαιψε τόσο
να μη διαρκέσει
έγινε διάφανο
Πέρασε

Τρελλό στρουμφοχωριό και χρυσόμυγες

Και εκεί που νομίζεις ότι όλα θα τελειώσουν με τα θαλασσιά στρουμφοφώτα του Λυκαβητού, ιδού το ιστορικό κεντρικό ξενοδοχείο του Συντάγματος, με σύμβουλο χριστουγεννιάτικης ατμόσφαιρας τον στυλίστα της χρυσόμυγας, που καμμία κάμερα, αλλά ούτε και το photoshop μπορούν να απεικονίσουν. Ατελείωτο γέλιο. Από τη μια η κλασική μεγαλοπρέπεια, από την άλλη η έλατο-ντισκομπάλα και το χειρότερο... Ο δήμαρχος, σε μια προσπάθεια να διαχωρίσει εαυτόν από το Αβραμοπούλειο υπερδέντρο και το ζαχαροχωριό της πίκρας, φιλοξενεί τη μέρα του Μετανάστη (κλαμμένα φωτάκια εδώ και αλλού τα stands των ΜΚΟ, χριστούλη μου τι μπέρδεμα) χωρίς βεβαίως να μας λείψει το καρουσέλ, χαμηλόμισθοι μεσόκοποι που καβαλάν τα χρυσοποίκιλτα αλογάκια, ω τι ωραίο πράγμα τα χριστούγεννα!!!!, με τις euroβλαχουρίες και τα τζιγκουμπλένια.
Κι εγώ θα περάσω αύριο αυτή την πόρτα, θα φωτιστεί το πρόσωπό μου χρυσοπράσινο, μια στιγμή θα εκφράσει το αίσθημά μου (αυτό το χρώμα το προ ενός βίαιου, ανακλαστικού και κατά γενική ομολογία αντιαισθητικού αδειάσματος του στομαχιού), θα είναι ωραία γιατί θα πούμε για άλλα νούμερα, πάσης φύσεως, πράγματα, πρόσωπα, σχέσεις, αλλά ο λόγος θα απουσιάζει πλήρως, όλα ά-λογα.

18/12/07

Τέλος χρόνου

Είναι μεσάνυχτα και η φύση αντί να ησυχάζει, ταρακουνιέται από το δυνατό αέρα. Οι γλάστρες βαρέθηκαν να αντιστέκονται και ξαπλώθηκαν. Δεν μου κολλάει ύπνος. Στο μυαλό στριφογυρίζουν αριθμοί. Συσπειρωμένοι γύρω από λογιστικά φύλλα, κάνουμε παράλληλες προσθαφαιρετικές επαληθεύσεις. Σαν να ζητούμε χρησμούς. Αριθμοί, ως τυχαίες συμπαραθέσεις συμβόλων, οράματα της Σφίγγας, υποδηλώσεις μελλοντικών πράξεων, που ευχόμαστε να επαληθευτούν. Σαν συλλογικό αστρολογικό report, μια συνισταμένη, συνιστωσών αγνώστων προθέσεων. Το αόρατο μελάνι της αντίστασής μας υπογράφει ορατές δεσμεύσεις. Ποντάρουμε έξαλλα ενώ πυκνά σύννεφα σκεπάζουν τη ρουλέτα.

Στο μεταξύ σε μια παράλληλη ζωή ανταλλάσσουμε δώρα. Multimedia ευχές απειλούν να τινάξουν στον αέρα το inbox. Κρατάω αυτήν που δόθηκε απλά, χέρι με χέρι, γραμμένη πρόχειρα σε μισό φύλλο Α4.

Εξ΄όλων των χρωμάτων έν και πάλλευκον,
το αχνάρι της μέλισσας κει που δεν
ετελειώσαμε ποτέ. Φιλιά που δόθηκαν κι
άλλα που δέν.
Χαιρέτωσαν.
Άνθ' ημών η αγάπη.


Ως το πρωί και 4 μέχρι την τελευταία άδεια του χρόνου.

17/12/07

Mόνο εισερχόμενα

Υφίσταμαι τρελλή επίθεση από νούμερα. Ολα δείχνουν ότι η μόνη καλή λύση είναι να τα ερωτευτώ, μήπως και έτσι μου αποκαλυφθεί το μυστικό της ισορροπίας τους. Στο μεταξύ, για αντίδοτο ονειρεύομαι ταξίδια. Εκφρασμένα ωστόσο με λόγια που δεν μου ανήκουν.

...Αστροφεγγιά
έχεις μια αίσθηση έρωτα που με ξετρελλαίνει
κάνε αυτό το τρελλό πουλί να σταματήσει
δεν θάπρεπε νάμαι σ' αυτή την πτήση απόψε...


Οι στίχοι της J. Mitchel, η εικόνα του Αγγελου.

14/12/07

Για τα σχόλια της Αποδιοργάνωσης

Modus Vivendi

N' αφήνεσαι ράθυμα στο ρεύμα της θάλασσας, να λιμνάζεις
σε τόπους που πρόσκαιρα αγάπησες ή ν' αναλώνεσαι
διαγνώνοντας άσκοπα αθεράπευτες περιπτώσεις.

Να προσμένεις μιαν άνοιξη πως τάχα πλησιάζει
με τη νωχέλεια ηλιόλουστης μέρας που ξάφνου ναυάγησε
μες στις κατάφωτες παραθαλάσσιες κωμοπόλεις.

Να' σαι κατάμονος κι όμως κρυμμένος σε χίλιες καρδιές
να περάσεις στο αίμα αυτών που σ' αγκάλιασαν πρόσκαιρα
να πληθαίνεις.

Ν.Α. Ασλάνογλου - Δύσκολος θάνατος

12/12/07

12η Δεκεμβρίου

Κατεβαίνω τις κυλιόμενες του σταθμού και στριμώχνομαι ανάμεσα στο ετερόκληρο πλήθος, είναι 11.00 κανείς δεν πάει τέτοια ώρα στη δουλειά του. Χάρη σε μια απίστευτα ευτυχισμένη συγκυρία δεν χρειάστηκε να μπω στη σκληρή δυσκολία της μετακίνησης το πρωί, στη δυσκολία της ανάγκης, αλλά τώρα το πνεύμα της μαζικής μετακίνησης έχει παντελώς αλλάξει. Παρατηρώ ακούγοντας τους διπλανούς, φορείς εμφανώς της σύγχρονης έκφρασης του σημερινού θέματος ημερήσιας διάταξης - λέγε με ασφαλιστικό-.
Λέει ο με σκαμμένο από το μόχθο πρόσωπο: " Αυτό που ΘΑ γίνει σήμερα δεν έχει ξαναγίνει" και το βλέμμα του λάμπει. Το κεφάλι του είναι ελαφρά σηκωμένο, το βλέμμα του στοχεύει κατ' ευθείαν στο μέλλον που μάλλον δεν τον πολυ-αφορά. Και ζηλεύω αυτή την άνευ δικαιολογητικής βάσης αισιοδοξία, αυτή την απεριόριστη πίστη στο καλύτερο, αυτή την εκδηλωμένη πρόθεση συμμετοχής στο ανέφικτο. "Ευτυχώς η πλατεία επιβεβαίωσε τις προσδοκίες του", λέω, καθώς αναδύομαι από τον υπόγειο σταθμό. Και μετά, στο δυνατό φως της μαζικής μέρας, φορώ τα σκούρα μου γυαλιά, γιατί είμαι έτοιμη να δακρύσω. Με παίρνει και με σηκώνει το πλήθος και δεν αντέχω.

Αποδιοργάνωση

Διαπραγματεύομαι το ζήτημα της αποδιοργάνωσης, στο επίπεδο μιας κατάστασης που είναι σταθερή, γνωστή και ελέγξιμη αλλά όμως μπορεί σε μία στιγμή και εξ αιτίας ενός απροσδόκητου συμβάντος να αλλάξει εντελώς κατεύθυνση. Στη λογική μιας συμβατικής φυσικής το σύστημα, μετά την αρχική διαταραχή, και εφόσον δεν ξεπεραστούν κάποια όρια, τείνει τα επανέλθει στην αρχική κατάσταση, χωρίς περαιτέρω παρενέργειες, πλήν όσων τέλος πάντως συνέβησαν στη διάρκεια της διαταραχής πχ. να χάσει κάποιος το τραίνο από την διαταραγμένη κίνηση του εκκρεμούς. Ευτυχώς ωστόσο η φυσική έχει δραπετεύσει από αυτό που εγώ τουλάχιστον θυμάμαι από τα μαθητικά μου χρόνια, και έτσι επί τέλους μία διαταραχή υπόσχεται ότι μπορεί συνεχώς να αλλάζει τα δεδομένα του κόσμου (μου?), ένα χαοτικό μοντέλο που αν και δεν αποκλείει την επιστροφή στην αρχική θέση ισορροπίας, μπορεί να υποσχεθεί την πρόθεση ισορροπίας σε οποιαδήποτε πιθανή κατάσταση, αλλά πάνω από όλα απελευθερώνει τις δυνατότητες και δίνει ελπίδα σε κάθε μικρό και ανεπαίσθητο παράγοντα να αποκτήσει λόγο και επιπτώσεις –ίσως και οριστικής αλλοίωσης - στο σκοπό και το τελικό όραμα. Μια χρυσαλίδα εδώ μπορεί να γίνει η περίφημη πεταλούδα που θα προκαλέσει χιονοθύελλα στη Ν. Υόρκη. Εμένα προς το παρόν δεν με νοιάζει η Ν. Υόρκη αλλά το να μη κλείσουν οι δρόμοι τις παραμονές των Χριστουγέννων…

To fractal μια ιδέα της προσωπικής μου προσέγγισης στη μαγεία της χαοτικής διάθεσης
http://www.cs.princeton.edu/introcs/22library/flaming-fractal.jpg

9/12/07

Λαμπερά και βροχερά

Πιο λαμπερά
και από χριστουγεννιάτικα λαμπάκια,
μια ακτίνα φως στο μαύρο ουρανό
η φωτεινή δροσιά που θέλω να γευτώ,
να στη χαρίσω.

Αφιλόξενη γή

Tόσο λίγοι που νοιάζονται, τόσο πολλοί που θα πονέσουν. Η μικρή μας συνάντηση, δίπλα σε ένα δρόμο, αδιάβατο από υποψήφιους πελάτες, σε μια πλατεία που μαντρώνεται για να ετοιμαστεί για το χριστουγεννιάτικό της ψευτοχωριό της κατανάλωσης.

8/12/07

Ενας χρόνος και κάτι...

...πέρασε από τότε που άνοιξε αυτή η σελίδα και το θυμήθηκα αργά κάπως, αλλά με αφορμή το γεγονός που αποτέλεσε και το δεύτερο post στις 2/12/06. Το πάρτι χριστουγεννιάτικου στολισμού μιας φίλης, που πλέον είναι κάτι σαν θεσμός της παρέας. Δυστυχώς όμως υπάρχει και ένα μία ακόμα επανάληψη που σχολίασα στην ίδια περίοδο πέρσι, ένα άλλο προέρτιο πάρτι, εμπορικού χαρακτήρα (θα το αποφύγω φέτος), που ωστόσο μου τόνισε ότι η ζωή μας έχει πολλά επαναλαμβανόμενα μοτίβα, που αν δεν τα πάρουμε χαμπάρι εγκαίρως, γινόμαστε πιόνια τους. Είναι αυτό που μας πνίγει μερικές φορές και το αποδίδουμε με τον όρο ρουτίνα, νομίζοντας ότι αυτή περιλαμβάνει μόνο την καθημερινότητα. Υπάρχουν όμως και καταστάσεις που ενώ έχουν μεγάλη απόσταση επανάληψης, εν τέλει έχουν και μια αδυσώπητα σταθερή συχνότητα, και αυτό ώρες ώρες με κάνει να χάνω την αίσθηση του χρόνου, να νομίζω ότι η ζωή μου αποχρωματίζεται και συμπυκνώνεται στα ελάχιστα.

6/12/07

Aποχαιρετισμός (εντελώς προσωπικό)

Χαιρετώ τα έξι μέλη σου, τα τρία για το δρόμο, τα δύο με το αστείο - λόγω περίστασης- σεξουαλικό υπονοούμενο, τα δύο που θα αρνηθούν να λούσουν τα μαλλιά σου, την πίστη σου ότι τα σκαλιά δεν είναι πια το στέκι σου κι ας ανεβαίναμε κάποτε στα κάστρα σαν τα κατσίκια, εσύ πήγες εκεί πια, σαν για να τιμωρήσεις την ψυχή σου. Λέω και ψάχνω και γω να ζητήσω συγγνώμη για ό,τι είπα, αλλά το ξέρεις, εγώ αλλάζω με όλα αυτά, και από τη χθεσινή απειλή επανόδου βρίσκω:

... Οι άλλοι θα σου πούν που πήγαν
θα σου πούν και πού να πας.
Αλλά μέχρι να κουβαλήσεις εκεί το εαυτό σου
δεν θα ξέρεις ποτέ στ' αλήθεια
Αν κάποιος βρήκε τον Παράδεισο,
ή ποιός, απλά, πήγε στο διάολο...


Joni Mitchel, Amelia, Shadows and Light Live


Θα μπορούσα να κρεμάσω εδώ την κοινή μας φωτογραφία στο Σύνταγμα, ως προάγγελων του grunge, αλλά το κρατώ σαν τελευταίο όπλο. Και μιας που της Μαρίας δεν της άρεσε η ταινία, ίσως και νάχει δίκιο. Στο κάτω κάτω αυτό το τέρας ο σκηνοθέτης, κατάφερε να γοητεύσει και μία πρώην Veterinary Congress Hostess, για την οποία θα έπρεπε να είχαμε κάποια αλληλεγγύη. Για το ταγάρι, ρε γαμώτο...

5/12/07

Θα μάθω στα πόδια μου να πετάνε

Ξεκινώ από απλή επιθυμία να δοκιμαστώ, στη συμμετοχή στο περιβάλλον φωτιστικό όργιο, που εξελίσσεται γύρω από το σπίτι μου και επωφελούμενη της μάλλον ήπιας κακοκαιρίας σεργιανάω στο μπαλκόνι. Η θέα απέναντι, διαψεύδει κατηγορηματικά τα όσα περί αδυναμίας του λαού να ανταποκριθεί στις υψηλές τιμές του ρεύματος, με μόνη ένσταση την πιθανή αδυναμία των κατοίκων της μισοδιαλυμένης πολυκατοικίας, να αντιληφθούν το νόημα της φρίκης των δελτίων ειδήσεων, επειδή απλά δεν καταλαβαίνουν την γλώσσα. Εξελίσσουν τη γιορτή μέσα στην ροή μιας αδυσώπητης καθημερινότητας, ενώ τα απλωμένα ρούχα της μπουγάδας σκιάζουν την αίγλη της φωταψίας.
Ανεξαρτήτως όμως του λόγου της νοσταλγίας, ο μετανάστης -όταν και εφόσον του δίνεται η ευκαιρία- εκεί θα πάει, στον ήχο του, υπό συνθήκες μάλιστα ισχυρά empathy-τικές θα επιλέξει, αναλόγως της ιδιοσυγκρασίας του, το τραγούδι. Μακράν μπροστά η Joni Mitchel, αν και το River δεν ήταν ποτέ η βασική επιλογή μου, στο album Blue, εδώ τα λέει όλα.

River

It's coming on Christmas
They're cutting down trees
They're putting up reindeer
And singing songs of joy and peace
Oh I wish I had a river I could skate away on

But it don't snow here
It stays pretty green
I'm going to make a lot of money
Then I'm going to quit this crazy scene
Oh I wish I had a river I could skate away on

I wish I had a river so long
I would teach my feet to fly
I' ve made my baby
say good bye

Η απόλυτη στιχοποιία
http://jonimitchell.com
Aπό το ίδιο άλμπουμ που περιέχει ισχυρή δόση καλοκαιρινής Ελλάδας συνιστώ ανεπιφύλακτα:
Carey: Καλύτερο από αντιβίωση για καλοκαιρινές αγάπες
This flight tonight: Φευγάτο ταξίδι για να τον συναντήσεις
Kάπου σίγουρα βρίσκονται για να "κατέβουν".

Και θα επανέλθω αφού βρέθηκα εδώ...

Τόσο

Τόσο αιφνίδιο για να το αποφύγω
Τόσο δύσκολο να το λογικέψω
Πόσο οδυνηρό να το αποβάλλω
Τόσο παράλογα και όμορφα
ανθρώπινο.

Πάντα ο Αύγουστος

Σε πρόγραμμα τηλεοπτικής απεξάρτησης, χαμένη ανάμεσα σε χαρτιά και βιβλία, εστιασμένο φως, προσπάθεια και για προσωπική εστίαση στα σημαντικά. Περασμένες 11, κουδούνισμα τηλεφώνου. Βιαστικό «άνοιξε Alpha», σαν νάλεγε «ανοιξε σουσάμι», δεν ξέρω αν έπεσαν πάλι τίποτα πύργοι, πριν φωτίσει ακόμα η οθόνη, ακούω «Αύγουστο». Δεν έπεσαν οι πύργοι. Ανοιξε όμως το σουσάμι της ιστορίας μιας παλιάς παρέας, Θεσσαλονίκη, ΦΟΘΚ, Μικρό αμφιθέατρο Νομικής, η Σελήνη, το Ντορέ – «άστο μωρέ, σήμερα απέραντα φραπογαλάδικα», λέω – τα φεστιβάλ πάσης φύσεως, τα μηχανάκια μας, τα τραγούδια του Παπάζογλου, «η τρελλή και αδέσποτη». «Αύγουστος, θυμάσαι» μου λέει και εύχομαι να μπορούσα να βάλω τα κλάμματα, τόσες ώρες συνέχεια, όσες τον έχω κλάψει αυτό τον «Αύγουστο», ζεστές νύχτες του καλοκαιριού στην παραλία και παγωμένα βράδυα διασχίζοντας τα σκοτεινά πάρκα. Αλλά δεν το κάνω σήμερα. Οι ώρες απαιτούν υψηλή προσωπική εστίαση στα σημαντικά. Μου θυμίζει όμως εκείνος το Θέμο, να λέει «η χλίψη είναι το ανώτερο στάδιο της θλίψης», τότε φαινόταν πολύ αστείο, σήμερα αυτό το «χλ», μου κάνει χλεύη, κανείς μας δεν δικαιούται να χάνει χρόνο θλιμμένος.

3/12/07

Μποϊκοτάζ στο ρεύμα

Από το πρωί λαμβάνω e-mail που με προτρέπουν να συμμετέχω στο μποϊκοτάζ της ΔΕΗ στις 15/12 το μεσημέρι. ΟΚ καμμία αντίρρηση αρχικά, ο σκοπός είναι καλός και αν υπάρξει μαζική συμμετοχή, θα δώσει και ένα μήνυμα. Ποιο όμως είναι το μήνυμα? Οτι μπορούμε να αντέξουμε χωρίς ρεύμα για 15 λεπτά, μέρα μεσημέρι? Δεν νομίζω. Μήπως αξίζει να σκεφτούμε συνολικά την κατανάλωση ρεύματος στη ζωή μας και πόσο η τελευταία είναι πλήρως εξαρτημένη από αυτό, για πράγματα ασήμαντα? Παράδειγμα ο καφές. Ενας ελληνικός ψήνεται σε ένα λεπτό στο γκαζάκι. Ο γαλλικός θέλει πέντε στην καφετιέρα και μετά να κάθεται κι εκεί για να μένει ζεστός. Ο freddo, θέλει ψυγείο, πάγο, συσκευή για το χτύπημα του αφρόγαλου. Ενας χυμός πορτοκάλι απαιτεί τρία λεπτά χρήση του ηλεκτρικού λεμονοστίφτη. Ολα τα σπίτια έχουν δεκάδες πρίζες στις οποίες προσαρμόζονται άλλα τόσα πολύμπριζα. Και βέβαια ήδη έχει αρχίσει το όργιο της χριστουγεννιάτικης διακόσμησης.

Προσωπικά επιδιώκω να μην κάνω υπερκατανάλωση ρεύματος. Μειώνω τις χρήσεις που δεν είναι απαραίτητες. Πίνω ελληνικό. Στίβω τα πορτοκάλια σε παραδοσιακό στίφτη. Δεν χρησιμοποιώ ηλεκτρική οδοντόβουρτσα. Σβήνω τις συσκευές από το διακόπτη για να μην μένουν stand by. Δεν έχω αυτόματο ποτισμό για 20 γλάστρες. Δεν αφήνω στις πρίζες ξεχασμένους φορτιστές. Χρησιμοποιώ οικολογικούς λαμπτήρες. Το καλοκαίρι πλένομαι με κρύο νερό. Μπορεί να μην είναι αρκετά, αλλά είναι μια άσκηση, που ίσως αργότερα με βοηθήσει να κόψω και άλλες κακές συνήθειες.

2/12/07

Νυχτερινά

Δεν ξενυχτούν οι παιδεμένοι
Δουλεύουν νύχτα
για να ξεχνούν αυτό που τους καίει.

Διασταυρώνουν τα βλέμματα
και σβήνουν τον πόθο τους
στη χαμογελαστή συμβατικότητα.

Μη με κοιτάς στα μάτια και σύ
ρίξε κάτω τα βλέφαρα
Να τα γουστάρω έτσι πίσω απ' τη βιτρίνα
σαν σπιτικό γλυκό
σε κλειδωμένο βάζο.

Ο χειμώνας ζει, αλλά όχι εδώ

Καλημέρα στο Δεκέμβρη, παραδοσιακά πρώτο μήνα του χειμώνα, οι παραδόσεις κλονίζονται. Ξυπνώ χαράματα επειδή ο trance addict της πολυκατοικίας ξύπνησε με διάθεση εκδίκησης στις 7. Καφές, ειδήσεις. Προσπάθεια για λίγο ακόμα ύπνο, άτυχη, δεύτερος καφές. Τηλεφωνήματα. Τρίτος καφές στην αυλή του Ευαγγελισμού, καιρός, κοντομάνικο. Ψώνια φιλαρέσκειας. Ψώνια επιβίωσης. Κλασικά, γεύμα στο Νικήτα. Κλασικά καφές στο Στυλ. Η πόλη στολίζεται, νυχτώνει. Στο Στυλ. Σκοτάδι για τα καλά. Στο Στυλ. Ακυρωμένα ταξίδια. Στο Στυλ. Δηλωμένα αδιέξοδα, ακόμα στο Στυλ. Στις τσάντες, η στυλάτη φιλαρέσκεια προκαλεί τις μπλε σακούλες του κρεοπωλείου. Ελπίζω να τελειώσουμε τη βραδυά στο Ηoxton, μη μας πιάσει καμμιά διάθεση περαιτέρω περιπλάνησης. Mode εξομολογήσεων σε επιτάχυνση.

19 και σήμερα για την τελευταία άδεια της χρονιάς!

1/12/07

Μη φθινόπωρο

Τεχνικό τέλος του φετεινού φθινοπώρου, fake φθινοπώρου, το πέρασα με κοντομάνικα πάνω στο σώμα και ανοιξιάτικο τράνταγμα της καρδιάς. Μέσα σε όλα τα ανθρώπινα, μπήκα άθελα, στα πάνω πάνω, σκορπισμένη πλήρως στο εξάκλινο κλινοθέσιο, με μια ξέπνοη ανατολή να μου λέει «μαζέψου», κλεμμένος ύπνος, κλεμμένες ώρες, καταδικά μου λόγια εξομολόγηση, θέλω αλλά δεν μπορώ.