Κόκκινα φτερά

Διακόπτω την ανάγνωση του σεναρίου για να απαντήσω στο τηλέφωνο. O δημοσιογράφος έχει ακούσει ότι ετοιμάζομαι να σκηνοθετήσω. Θέλει να έχει την πρωτιά στην είδηση. Ισως και μία μίνι συνέντευξη. Θα τα πούμε λέω. Θα σου πω, όταν θα έρθει η ώρα.
Είναι όλα με το μέρος της. Ο παραγωγός πρόθυμος να κάνει πράξη τις πιο τρελές της επιθυμίες. Το κοινό πεθαίνει να δει τα όριά της. Οι κριτικοί χαϊδεύονται στα μικρά φτερά που κρέμονται πάντα από τα ρούχα και τα κοστούμια της. Τα κοστούμια της, επεκτάσεις των ρούχων της ή αντίστροφα, με τα μικρά φτερά – σφραγίδα της εικόνας της. Ενα ανεπαίσθητο διακριτικό που εφηύρε για τον εαυτό της και έπεισε ότι της είναι αναπόσπαστο.
Θα μιλήσω όταν έρθει η ώρα. Στη δουλειά μου η ώρα είναι τώρα, συνέχεια. Συνεχώς η ώρα μου ακροβασία 30 χρόνια σανίδι, πλατό, ρόλος, εικόνα, λέξεις. 30 χρόνια μεταφράζω, μεταπλάθω, υλοποιώ πολλαπλές επινοήσεις, πρώτα ο συγγραφέας, μετά ο σκηνοθέτης, ύστερα η σκηνή, το κοινό, στο τέλος κάπου εγώ, συνονθύλευμα λόγου και κίνησης, υποθέτω, καλά τα πήγα, υποθέτω ότι ήμουν εκεί, η μικρή γυναίκα που μεγαλώνει μέσα από τις άλλες γυναίκες, τρομαχτικά φαντάσματα και ελκυστικές οπτασίες τρίτων.
Μην το σκέφτεσαι άλλο. Ο άτιμος παραγωγός σου παίζει παιχνίδι. Νομίζει πως θα σε αποσύρει ήρεμα από την κυκλοφορία, θα σε βάλει γλυκά στα μετόπισθεν καθώς περισπούδαστη θα λουφάζεις πίσω από την κάμερα. Με τις ώριμες οδηγίες σου μια μυξιάρα ξανθιά θα δει τον έρωτά της να κατεβαίνει το πλατύσκαλο, η κάμερα θα την ακολουθεί καθώς τρέχει πάνω στα ψηλοτάκουνά της να τον αγκαλιάσει.
Ανασκευάζω νοητά τις οδηγίες στο δακτυλογραφημένο χαρτί που μοιάζει να έχει σκεπαστεί ζεστά από μικρά πούπουλα. Ανασκευάζω τις γραμμές που γεμάτος εγωισμό έχει πληκτρολογήσει ο νεαρός σεναριογράφος. Κουνώ το κεφάλι χαμογελώντας. Είναι ρηχός.
Στοιχηματίζει για την αλήθεια του, δεν ασχολείται με όλες εκείνες τις πλευρές αυτής της αλήθειας που εσύ έχεις πάψει να αγνοείς. Πως και γιατί βρέθηκε να αποθέσει στα χέρια σου τις βεβαιότητές του, δεν φταίει, δεν ξέρει, ούτε και σύ ήξερες για χρόνια.
Η κάμερα με ακολουθεί. Πρέπει για άλλη μια φορά να τρέξω πάνω στα αναθεματισμένα ψηλοτάκουνα να αγκαλιάσω τον έρωτά μου που κατεβαίνει το πλατύσκαλο. Η να κατέβω τρέχοντας το πλατύσκαλο για να συναντήσω τον έρωτά μου. Το κοινό τρελλαίνεται πάντα στη σκηνή αυτή. Θα γλυστρίσω και θα τσακιστώ σκέφτομαι, πάντα.
Οι παραγωγοί ήταν πάντα με το μέρος της. Τα μακριά της πόδια άξιζαν εκατομμύρια. Κάθε βήμα της ακριβά ασφαλισμένο, ποτέ δεν χρειάστηκε να τρέξει. Εκατοντάδες όμορφα πόδια ήταν έτοιμα να σακατευτούν στο πλακόστρωτο και τα σκαλιά τρέχοντας ενώ αυτή απολάμβανε το κοκτέιλ της στην άνετη πολυθρόνα. Η σκηνή του ασφαλούς αγκαλιάσματος ήταν ο ρόλος της. Το φόρτε της.
Τρέμω από λαχτάρα, τρέχω, αγκαλιάζομαι, και μένω λαμπερή και ατσαλάκωτη, 30 χρόνια, αψεγάδιαστη, ούτε μια στάλα ιδρώτας, μια υποψία ανυπομονησίας, ένας υπαινιγμός πόνου από τα παγιδευμένα στα ψηλοτάκουνα πόδια.
Η σκηνή, άνοστη πια ή από πάντα χτίζεται και ξαναχτίζεται μπροστά στα μάτια σου. Μια μυξιάρα ξανθιά, χρόνια πριν, αγκαλιάζεται με πάθος χωρίς σημάδια διάβασης του πάθους πάνω της. Η μυξιάρα ξανθιά, σε λίγες ώρες θα κάνει την ίδια διαδρομή τρέχοντας, θα φοβάται μη γλυστρίσει, εσύ θα έχεις δώσει όλες τις οδηγίες, πολύ ψηλά τακούνια, αληθινό πλακόστρωτο, έξω, σε κεντρική πλατεία, θέλεις ρεαλισμό, όχι στούντιο, ασφάλεια, ντουμπλαρίσματα.
Ο παραγωγός θα είναι εκεί. Κόσμος θα χάσκει από απόσταση. Θα τη δει να φοράει τα μεγάλα μαύρα γυαλιά, σπορ ρούχα, ίσως ένα μικρό καπέλο, ίσια αθλητικά παπούτσια και μια εσάρπα με μικρά κόκκινα φτερά θα τυλίγεται στο λαιμό της Θα μιλάει δυνατά δίνοντας οδηγίες. Το συνεργείο θα τρέχει και ο καταδικός της οπερατέρ θα κάνει την κάμερα ένα με το βλέμμα της.
Η σκηνή είναι στημένη. Πίσω μακιγιάρουν τη νεαρή πρωταγωνίστρια. Εχω φορέσει τις πανύψηλες λουστρινένιες γόβες. Πετάω το καπέλο φωνάζοντας «κάμερα πάμε». Ο ξαφνιασμένος οπερατέρ σαν αυτόματο, κλείνει το πλάνο πάνω στα πόδια που διασχίζουν την πλατεία τρέχοντας προς τα σκαλιά. Η κάμερα ανοίγει, ανοίγει. Ανεβαίνω τα σκαλιά. Κανείς δεν περιμένει. Τα σκαλιά τελειώνουν. Κόβω την κορδέλα ασφαλείας, χαιρετώ τον αιφνιδιασμένο φύλακα. Χάνομαι. Η κάμερα σταματά.Υστερα στο μοντάζ βρήκα καμμιά τριακοσαριά άχρηστα καρέ. Κόκκινα φτερά να πετούν στον αέρα.