Ολα ξεκινούν με ένα ξεκαθάρισμα

Αναγκάστηκα να αδειάσω 3-4 συρτάρια ψάχνοντας πολύ συγκεκριμένα για τυπικά έγγραφα που έχουν εκδοθεί ακόμα και 18 χρόνια πριν. Είναι φοβερό το τι κόπος χρειάζεται για να κλείσεις παλιές υποθέσεις. Σήμερα πήρα για πολλοστή φορά την απόφαση να μην αφήνω τίποτα να χρονίζει. Τελειώνω εύκολα με ό,τι έχει να κάνει με συναισθηματικά ή πρακτικά θέματα. Οτιδήποτε όμως αφορά τη γραφειοκρατία με ακινητοποιεί. Βλέπω απέναντί μου ένα τέρας και παγώνω. Ετσι τα πράγματα αφήνονται στη μοίρα τους μέχρι μια -ισχύος δαμόκλειας σπάθης- υποχρέωση να με ξεπαγώσει. Ελπίζω αυτή τη βδομάδα να τελειώσει αυτή η υποχρέωση με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.
Υπάρχουν όμως και ευχάριστα νέα. Από τα αδειασμένα συρτάρια ξεπήδησαν χιλιάδες σκέψεις, γράμματα που δεν στάλθηκαν ποτέ, γρήγορη ποίηση, χαρτάκια, χαρτάκια, χαρτάκια, χάρτες, cartes postales, φωτογραφίες, διαβατήρια, παλιοί λογαριασμοί.
Μαζί και η επιθυμία για μια προσπάθεια κοινωνίας/επικοινωνίας στο απύθμενο virtual space, ο μόνος λόγος καθυστέρησης της οποίας, ήταν για καιρό η αντίσταση στην εγκατάσταση πάσης φύσεως ρουφιανολογισμικού μέσα στον υπολογιστή μου. Εν τάξει. Κάτι δίνεις κάτι παίρνεις... Μου τόπαν και τα διαβατήρια που ξεφύλλισα με περισσή νοσταλγία. Τόσες σφραγίδες, τόσα δύσκολα τελωνεία, τόσες βίζες. Τελικά όμως το ταξίδι πραγματοποιήθηκε.
Αυτό μένει, και δώ ίσως ένα ίχνος, στο πουθενά.