Στο Μετρό πάλι. Ωρα αιχμής. Ο συρμός γεμίζει ολοένα και περισσότερο σε κάθε στάση. Αισθάνομαι το σώμα μου περίεργα και ανακαλύπτω ότι έχω πάρει μια άβολη, αγκυλωμένη στάση, που με βοηθά να έχω όσο το δυνατόν λιγότερη επαφή με τους γύρω. Τα σώματα με φρικάρουν. Εχω μελαγχολική διάθεση. Ισως γιατί μούρχονται σκέψεις σαν ριπές.
11/1/08
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Τα ξένα σώματα άλλοτε σε φρικάρουν κι άλλοτε σε λυτρώνουν με έναν τρόπο.Έτσι είναι.Και κάποτε καταλήγει να γίνει "δικό σου",με τον καιρό,με τα χρόνια,ένα τέτοιο ξένο σώμα.
Δημοσίευση σχολίου