My λάϊκα

Στο μεταξύ δεν έμεινα άμοιρη της εγχώριας μουσικής σκηνής, και σήμερα μέσα στο τρελλό παιχνίδι ήχων, εικόνων, λέξεων και αισθήσεων, ο μουσικός τυμβωρύχος προμηθευτής μου - στα πλαίσια της ειδικότητάς του να μου διοχετεύει ό,τι σπάνιο για να με εκπλήξει- , μου έστειλε την πιο trash εκδοχή τραγουδιού για το Ντεπό, την παλιά μας γειτονιά στη Θεσσαλονίκη. Ούτε λόγος ότι στην κορυφή του προσωπικού μου Top 10 σχετικά με την προαναφερθείσα περιοχή, είναι τα τραγούδια που περιλαμβάνουν τους στίχους:
"Και γω που σ' αγαπώ με το βοριά μαλώνω σ' ένα σοκάκι του Ντεπό" (Αχ ο μπαγλαμάς)
και
"Μάταια θα ψάχνεις το στρατί που πάει για το Ντεπό" (Θεσσαλονίκη),

αλλά καθαρά για λόγους όχι μόνο συναισθηματικούς, αλλά και γιατί αυτή η άλλοτε μαγική περιοχή της πόλης δεν μου επιτρέπει να κρατήσω για πάρτη μου αυτό το πόνημα μεταφέρω εδώ τους στίχους εισαγωγής του, ακόμα και αν το τοποθετούσα στο Νο -ν της λίστας. Αλλωστε, όπως λέω και συχνά "ποτέ μην πεις ποτέ".
"Είναι πιο κίτρινα τα φώτα στο Ντεπό
τα καλντερίμια όπως τ' άφησες βρεγμένα..."