4/1/08

Αλεξίπτωτο

Οι μέρες χαρακτηρίζονται από την επιστροφή στη δουλειά μετά από σύντομες διακοπές. Και η πρακτικότητα επιδιώκει να επιβληθεί γρήγορα και αποτελεσματικά στη σκέψη ενώ η ψυχή αγωνίζεται να παραμείνει στο δικό της προσωρινό έστω παράδεισο, στον ελεύθερο χωρίς περιορισμούς χρόνου/χώρου στοχασμό της. Μου είπε κάποιος το πρωί, αμέσως μετά τη χλιαρή χειραψία και τις τυποποιημένες ευχές. "Ανώμαλη προσγείωση". Και ξανασκέφτηκα το post της 27/12/07 περί πτήσεων. Και αισθάνθηκα ότι για τις περισσότερες ανώμαλες προσγειώσεις μου είχα μεγάλη ευθύνη. Γιατί κυρίως ήθελα να σώσω το σκάφος και ό,τι σήμαινε αυτό, μαζί και την πίκρα και την απογοήτευση που φαίνεται να φορτώνονται κρυφά σαν ύπουλη απειλή στη σκευοφόρο πριν την απογείωση. Οντας αρκετά έμπειροι ξεκινάμε σκεπτόμενοι ότι το αεροπλάνο μπορεί τελικά να καταρριφθεί. Και το φορτώνουμε εκ των προτέρων άτσαλα με τα βάρη αυτά. Σε κάθε ελιγμό αυτά αλλάζουν απότομα θέση, βάζουν σε κίνδυνο την ισορροπία και στο τέλος δεν αποκλείεται να γίνουν αιτία της αναγκαστικής προσγείωσης. Αν όμως δε σκοπεύεις να πάρεις το σκάφος μαζί σου σε μια κάθετη βουτιά στη θάλασσα ή τάχα μου να το σώσεις με μια ηρωική κάθοδο που θα σε κάνει ανάπηρο ήρωα, καλύτερο είναι πρώτον να ελέγχεις καλά το αμπάρι και δεύτερο να έχεις πάντα μαζί ένα αλεξίπτωτο. Ισως η χαλαρή, χωρίς προκαθορισμένο προορισμό και προσδοκίες, πτήση μαζί του, καθώς ο άνεμος καθορίζει τα πάντα και νιώθεις απίστευτα ελαφρύς, είναι πολύ πιο πλούσιο ταξίδι.

1 σχόλιο:

Spyros Vlahos είπε...

Σε ευχαριστώ, μεγαλειώδες.

Κι ο λόγος που μαζοχίζονται οι άνθρωποι, για την υστεροφημία. Που θα πεθάνει κάποια μέρα κι αυτή.