Παρατηρώ αποκλεισμούς. Στο Μετρό. Στην Ομόνοια μπαίνει μία πέραν
πάσης πολιτικής ορθότητας στο χαρακτηρισμό χοντρή γυναίκα. Απεριποίητη, εγκατελειμένη προσωπικά, λεκέδες στα ρούχα. Κάνει δύο βήματα, στέκεται, γραπώνεται από την κολώνα.
Κλείνει περισσότερη από τη μισή είσοδο. Ακολουθούν 4-5
αφρικανοί. Προσπαθούν να μπούν από το χώρο που περισσεύει ενώ πίσω
τους άλλοι, αγενώς βιαστικοί, σπρώχνουν. Η χοντρή δεν πηγαίνει παρά μέσα. Νιώθω ότι
φοβάται μην σπρώξει κάποιον και τον αναγκάσει να γυρίσει να τη δει στο
χάλι της. Είναι δυσκίνητη λόγω όγκου και ανύπαρκτης αυτοεκτίμησης. Οι
μαύροι από την άλλη δεν πιέζουν για να προχωρήσουν. Φοβούνται και
αυτοί γιατί ξέρουν ότι οι κινήσεις τους ελέγχονται και μπορεί να
παρεξηγηθούν. Είναι λοιπόν κάποιοι άνθρωποι, μετέωροι, που θάθελαν
πιθανόν να γίνουν αόρατοι, διαφανείς για να νιώθουν πιο άνετοι και πιο
ασφαλείς. Στην Ιαπωνία υπάρχουν ειδικοί υπάλληλοι του Μετρό που
σπρώχνουν τους επιβάτες να μπουν στους συρμούς για να κλείσουν οι
πόρτες. Ισως είναι κι αυτό μια λύση.
Εχω μελαγχολική διάθεση. Ισως επειδή βλέπω.
11/1/08
Ζωτικός χώρος Ι
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Καλησπέρα.
Μια παρατήρηση.
Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν θα λέγαμε για παρόμοιο περιστατικό,με πρωταγωνίστρια μια ανορεξική γυναίκα,"μια λεπτή".Το βάρος δίνεται σε αυτόν που έχει υπερβάλλον βάρος,πάντα.Αλλά μπορεί και οι ανορεξικοί να έχουν ενίοτε χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Ναι πράγματι. Υπάρχει ένα σύστημα που επιβάλλει πάσης φύσεως αποκλεισμούς, χτυπάει στην καρδιά της αυτοεκτίμησης, στοχεύει στο φόβο και στο μάζεμα. Ετσι κάνει τη δουλειά του.
Δημοσίευση σχολίου