Ασκήσεις δημιουργικής γραφής Ι - Σφάχτης

Ξυπνώ πάλι αξημέρωτα. Με ένα σφάχτη αριστερά στη μέση. Ανοίγω τηλεόραση. Βάζω καφέ. Στο νεροχύτη άπλυτα πιάτα. Ο σφάχτης δυναμώνει. Τα πλένω, γέρνοντας ελαφρά.

Εσύ πάντα ξυπνούσες πρωί. Για να γεμίσεις τρέχοντας τον καθαρό νεροχύτη άπλυτα πιάτα. Για λίγο. Απλυτα, πλύσιμο και ξανά από την αρχή. Με ένα τσιγάρο στην άκρη των χειλιών.

Ανοίγω την ατζέντα. Μια γουλιά καφέ, τσιγάρο για να οργανώσω τις δουλειές της μέρας. Η καθημερινή μου εκκρεμότητα.

- Σήμερα θα πάω και θα τους πω, τέλος. Η μου τα δίνετε ή φεύγω.

Φουντώνω. Νέα κρίση του σφάχτη.

- Αυτή η δουλειά με στέλνει. Πρέπει οπωσδήποτε να κάνω κάτι. Αλλά πάντα βρίσκουν τρόπο να με τουμπάρουν. Πρέπει να ζητήσω, όχι, καλύτερα να απαιτήσω, να εκβιάσω. Είναι άδικο να με πηδάνε για μερικά φιλικά χτυπήματα στην πλάτη.

Εσύ σ’ αυτά βέβαια ήσουν μανούλα. Εσύ ήξερες πως να χτυπάς γλυκά την πλάτη στα καλά σου τα παιδιά.

Στις σημειώσεις μου. Εκτός του όλου τακτικού πηδήματος, σήμερα πάλι προβλέπεται και ένα τρίωρο εκπαίδευσης.

Στις επιχειρήσεις πρόσφατα έχουν φάει ένα κόλλημα με την εκπαίδευση. Και ειδικά με την εκπαίδευση στα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη. Βρισίδια, απειλές, κλωτσίδια απαγορεύονται. Πειθώ, συναίνεση, φιλικά χτυπήματα στην πλάτη. Προς Θεού όχι κρίσεις.

Θα έκανες μεγάλη καριέρα εσύ. Με τέτοια πείρα στα φιλικά χτυπήματα. Με τέτοιες πειστικές ντρίπλες σε κάθε απόπειρα απαίτησης. Με το όραμα του μέλλοντος που απαιτεί θυσίες. Πρωινά ξυπνήματα, διάβασμα, δουλειές, τάξη και προπάντων όχι παράλογες απαιτήσεις. Τα λογικά σου τα παιδιά.

- Το όραμα, έλεγε προχθές ο εκπαιδευτής. Δώστε στους υφισταμένους ένα όραμα και πείστε τους ότι τους αφορά. Εμπλέξτε τους.

Και όλοι κουνούσαν το κεφάλι. Από μέσα τους.

Και μένα με βασάνιζε ο σφάχτης αριστερά. Καθώς γλυκά τα αραιά μαλλιά του πληθαίναν στο χρώμα σου και στα σουφρωμένα του χείλη, έσκαγε απροσδόκητα ένα αναμμένο τσιγάρο.

Το όραμα έχει γίνει η λέξη-πιπίλα. Προσπαθώ να βολέψω το σφάχτη μου στον καναπέ. Και να προσδιορίσω την αιτία και την προέλευσή του.

Μιλούσαν χθες, τρώγοντας, για το όραμα. Είναι κι αυτοί πηγμένοι, συγκρατημένα αλλόφρονες. Με τους γκουρού, τα γυμναστήρια, τους ψυχολόγους και τους προσωπικούς συμβούλους, τα παυσίπονα και τα αγχολυτικά τους. Ζωή χωρίς όραμα, έλεγαν, και αντάλλασαν απόψεις και τεχνικές οδηγίες. Η Μαρία, η Λίζα, ο Γιάννης, ο Μάνος. Τα έκαναν θάλασσα σε όλα. Προσωπικά, φιλικά, επαγγελματικά. Τώρα τυλίγουν το κουβάρι προς τα πίσω για να βρούν την άκρη. Υποτίθεται.

- Δεν τρως. Που τρέχει το μυαλό σου, μου πετάει η Λίζα. Θέλω να τους πω ότι έχω χορτάσει βλακείες αλλά το μούδιασμα εκεί αριστερά, προμηνύει σφάχτη και σωπαίνω.

Εσύ πάντα έλεγες ότι η σιωπή είναι χρυσός και ότι κρατάμε τις κρίσεις για τον εαυτό μας.

Τόχουν συνήθεια να προσπαθούν να βάλουν όλη την ομήγυρη στον παιχνίδι της κουβέντας. Είναι και αυτό μια τεχνική για τη συναίνεση. Το κάνουν ασυναίσθητα, μετά από τόσα και τόσα εκπαιδευτικά σεμινάρια. Αλλωστε οι σιωπηλοί τύποι τους ανησυχούν. Λίγο κρασί ακόμα όμως και θα με ξεχάσουν πάλι.

- Και σύ τι κάνεις με την ημικρανία; Κόψε τα φάρμακα που σε τρελλαίνουν. Θα σου συστήσω ένα χειροπράκτη να σε φέρει στα ίσα σου, επιμένει ο Μάνος για τη Λίζα.

- Τόψαξες από αλλού? Που σε χτυπάει? Αριστερά ή δεξιά? Συμπλήρωσε η Μαρία. Ελα στη γιόγκα. Ο γκουρού μου λέει ότι η θέση του πόνου, προδίδει κόμπους, τραύματα πνιγμένα.

Το άκουσες αυτό και μου τράβηξες τη σουβλιά ή ήταν η ιδέα μου? Στο κάτω κάτω, άκουσα μόνον. Και τάχουμε συμφωνήσει. Αυτά είναι βλακείες, φαντασιοπληξίες.

Πλένω το φλυτζάνι του καφέ και αδειάζω το τασάκι πριν φύγω. Βράζω και ο πόνος γίνεται αφόρητος.

- Και να ξέρεις, του λέω, πως τέρμα τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη. Βαράω την πόρτα. Ο,τι θέλει ας κάνει πια. Μου αρκεί που πέταξε μακριά αυτός ο σφάχτης.