2/10/07

Να ξεμπερδεύουμε με αυτή τη χρονιά


Περπάτησα πριν μερικές μέρες στους έρημους δρόμους της παλιάς αγοράς. Οταν τα μαγαζιά κλείνουν, τα στενά πεζοδρόμια γεμίζουν σκουπίδια, συσκευασίες συνήθως που θα μπορούσαν να τροφοδοτήσουν τεράστια εργοστάσια ανακύκλωσης αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου, εδώ. Εχω μανία με τα σκουπίδια, τα παρακολουθώ σαν σήματα ιστορίας, σαν ενδείξεις κοινωνικής αλλαγής, σαν έκφραση της ψυχανωμαλίας μας. Αποκτούμε, αποκτούμε και μετά πετάμε, πετάμε για να μπορέσουμε να ξαναποκτήσουμε. Μέσα λοιπόν σ’ αυτό το σκουπιδαριό, ξεχώρισε μπροστά μου ένας πολύχρωμος πλαστικοποιημένος τάκος, κάτι φανερά καινούργιο και αχρησιμοποίητο και πλησίασα. Ηταν τα απούλητα ημερολόγια της χρονιάς που διανύουμε, αυτά τα παλιομοδίτικα με τα αποσπώμενα φύλλα που συνήθως επικολλούνται σε χαρτόνια με τα οικόσημα συλλόγων, μεταξύ των οποίων παλιότερα των πιο «δημοφιλή» (ως εύκολα να διατεθούν επί πληρωμή χωρίς αντίρρηση) ήταν αυτά των σωμάτων ασφαλείας ή κάποιων άλλων με στενές σχέσης στις ασφάλειες πάσης φύσεως.
Τρεις μήνες λοιπόν πριν το τέλος της χρονιάς, δικαίως ο σοφός έμπορος ξεφορτώθηκε το ξεπερασμένο εμπόρευμα, φαντάζομαι για να στοκάρει το καινούργιο. Οπως όμως τα είδα, δεν άντεξα στον πειρασμό να σκίσω το νάιλον και να πάρω ένα. Τα φύλλα αυτού του ημερολογίου, έμειναν ιστορικά για τα τετράστιχα που είχαν τυπωμένα στην πίσω πλευρά τους, τα οποία είχα την εντύπωση ότι δεν διακρινόταν για την ποιητικότητά τους. Μια αμυδρή εικόνα στο μυαλό μου, μάλλον είχαν το χαρακτήρα λοταρίας. Μια κυρά σήκωνε το πρωί το μαγικό χαρτάκι να αλλάξει τη μέρα και διάβαζε το πίσω ποιηματάκι σαν χρησμό, σαν μυστικό μήνυμα για τη ζωή της. Κάτι σαν, που σήμερα μπορείς να λαμβάνεις κάθε πρωί το προσωπικό σου ωροσκόπιο στο e-mail σου. Θα διαλέξω μερικά να βάζω εδώ σαν ξόρκι. Αν τουλάχιστον πετυχαίνουν μια στοιχειώδη ομοιοκαταληξία και να βγάζουν ένα νόημα. Η τα ακριβώς αντίθετα.

Οπως αυτό:
Να τα χαρώ τα μάτια σου που παίζουν και γελούνε
Και το ζητούνε το φιλί μα δεν το μαρτυρούνε.


Και μιας και η σαιζόν τελειώνει θα τελειώσω και με την αγαπημένη μου pop επιτυχία του τελευταίου 12μηνου. Ολοι ήξεραν ότι πέθαινα για το Tonight, αλλά ύστερα ήρθε ο Χατζηγιάννης. Και είπα να ξεκόψω. Οπως λέει και τραγούδι, το παραχαμογέλασε και μας σκότωσε: Oh tonight you killed me with your smile so beautiful and wild so beautiful and wild.

Δεν υπάρχουν σχόλια: