Η προτελευταία πτήση για Αθήνα και η τελευταία για Μόσχα. Η απόλαυση του αδειανού αεροδρομίου, η Guinness, τα κόκκινα τα μπλουζ, η αναμονή της άφιξης, πως γίνεται τρεις ολόκληρες μέρες να υπάρχουν μόνο για να γυρίσω πίσω. Πως γίνεται τόση αγωνία για την αναχώρηση τόση γαλήνη για την επιστροφή. Τόσες ελπιδοφόρες αναχωρήσεις. Ενα εκεί που θάπρεπε νάναι πουθενά. Που να το πιάσεις. Αλλά κάθε λεπτό που θέλω να μείνω, φεύγω πιο μακριά. Φόβος? Φωλιάζει παντού. Το γαμημένο εγώ ανυπότακτο. Ξυπνάει και με τρομάζει. Ζητάει κι άλλο, ενώ ξέρει ότι αυτό, θαπρεπε από καιρό νάχει τελειώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου