Πως έγινε και πήγε να μας προσπεράσει. Πως και στάθηκε να μας συντροφέψει στην παρέα της βροχής. Μια φίλη της στιγμής, όπως οι ξαφνικές καταιγίδες και έγινε κομμάτι αυτής της τρελλής μας χαράς. Τόσο σπάνιο. Σε ένα έρημο δρόμο κάποια να σε ακούσει να τη φωνάζεις και να μη γυρίσει την πλάτη. Ετοιμη να συνυπάρξει, νικώντας το δισταγμό του "μη μιλάς σε αγνώστους". Η καρδιά μας, ζωντανεμένη από τη βροχή, μαζί της.
25/10/07
H φίλη της βροχής
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Α ρε να ζήσει σόϊ!!!!
Λες οτι δεν τα πας καλά με το τηλέφωνο!! Δεν πειράζει. Δεν μπορεί με τίποτα να συγκριθεί με μια κατά πρόσωπο συζήτηση. Με εναν καφέ ή ένα ποτήρι κρασί.
Τα ίδια είμαι κ εγώ. Προσπαθώ να καταλάβω όλους αυτούς που λύνουν το Κυπριακό από το κινητό και συνήθως σε τόνο που να τους ακούει όλη η Αριστοτέλους - μη σου ξεφύφει και δεν μάθεις πόσες φορές την έφτυσε ο γκόμενος. Προτιμώ να μιλάω σε μια φάτσα και όχι σε πέντε τρύπες.
Πες μου όμως τι γίνεται όταν δεν τα πας καλά και με τον γραπτό λόγο?? Για να μην αναφέρω και τον προφορικό. Ακούω για άλλους που θυμώνουν, φωνάζουν, γκρινιάζουν...
Ποτέ δεν κατάφερα να θυμώσω ικανοποιητικά, να γκρινιάξω μέχρι τελικής πτώσης βρε αδελφέ!!! Τελικά κατέληξα να γράφω ημερολόγιο. Εν μέρει γιατί όταν γράφεις τα προβλήματα σου φαίνονται πιο μικρά (περίπου) και εν μέρει γιατί πλέον έμαθα να μην εμπιστεύομαι απόλυτα κανέναν. Οι περισσότεροι κάποια στιγμή, τα λεγόμενά σου θα τα στρέψουν εναντίον σου!!!
Άντε καλό κουράγιο (έχω φτύσει αίμα με τους τόνους).
Φιλάκιαααααα
Δημοσίευση σχολίου