Frankfurt am Main

Διασχίζοντας τη γέφυρα του Main. Μεσάνυχτα σκοτάδι, μοιρασμένες φιγούρες σε όλο το μήκος της, κρύο τσουχτερό. Σκέφτομαι, ο κόσμος αλλάζει γρήγορα, κουράζομαι να κυνηγάω την αλλαγή, έχω περπατήσει αυτή την πόλη πολλές φορές γεμάτη δύναμη και χαρά για το καινούργιο. Τώρα το καινούργιο είναι αλλόκοτο, κηδείες με βυζαντινούς ύμνους στα γερμανικά, ευαγγέλια στα νεοελληνικά, ο αποδημών φεύγει μόνος, θα απελεύσει εις στάχτη μόνος, αποστολή με courier, πίνουμε καφέ και κονιάκ, 20 άνθρωποι, στο grill/doner/cafe Koenig, όλοι αναρρωτιούνται τι έλληνες είναι αυτοί, από το πουθενά κάθονται στο πεζοδρόμιο, κάνει κρύο, 4-5 ώρες. Επικήδειες πτήσεις, ίσως ένα νέο προϊόν για την αεροπορική βιομηχανία, δεν ξέρουμε πια, πού μας αποχαιρετούν οι δικοί μας άνθρωποι, αλλά μπορούμε να πάμε εκεί ΣΗΜΕΡΑ, ένα παγκοσμιοποιημένο, αμήχανο "δεύτε τελευταίον ασπασμόν". Δύο check in, πολλαπλοί έλεγχοι, "η κυρία να βγάλει τα παπούτσια της", και ένας ξενοδόχος που ανθίσταται στον εξοβελισμό των ανθρώπινων παθών και διατηρεί σταχτοδοχεία στο σαλονάκι. Tο χάνω...