...γι' αυτό οι ποιητές χρειάζεται να οπλοφορούν. Αυτό έγραφε ο ποιητής Γ. Υφαντής πριν από αλήθεια πολλά χρόνια, εξισώνοντας κάθε είδους βασανιστήριο, με τη φρίκη του να ταξιδεύει ένας ποιητής με "υπεραστικό που διαθέτει κασετόφωνο."
Πράγματι η μετακίνηση από και προς την ελληνική επαρχία κάποτε, μπορούσε να γίνει εξαιρετικά επώδυνη, καθώς το μέσον "υπεραστικό λεωφορείο", χάρι ή εξ αιτίας της διπλής του υπόστασης -πρακτορείο επαρχίας/πρακτορείο κέντρου- έπεσε ταχύτερα θύμα του συγκερασμού που είχε σαν αποτέλεσμα το μουσικό είδος "λαϊκοδημοτικό". Εκτοτε και σταδιακά μέσα από την "πολιτ-αστική επανάσταση" που έλαβε χώρα στην ελληνική ύπαιθρο τα πράγματα ακολούθησαν την προβλεπόμενη από το σύστημα πορεία. Το υπεραστικό λεωφορείο, ως μέσον, φορέας και εν τέλει το ίδιο το μήνυμα, ελήφθη και απορροφήθηκε στην επαρχιακή ιδεοληψία και υπήρξε ο σούπερ καταλύτης για την μαζική λαϊκοδημοτική επέλαση στο σύνολο της χώρας. Στη Λειβαδιά, που βρέθηκα, το μοντέλο επιβεβαιώνει τον ποιητή, μόνο που πια δεν είναι μόνο τα κασετόφωνα, αλλά το σύνολο της καθημερινότητας που προσβάλλεται βάναυσα από την ασχήμια. Η νέα πόλη που περιβάλλει εκείνη της εποχής του κασετόφωνου, μέσα στον εργολαβικό μανιερισμό της, τόσο κραυγαλέα εξευγενισμένη, πνίγει με τα κλωνοποιημένα, πολυόροφα μπλοκ κατοικιών κάθε έννοια εντοπιότητας, κάθε ιδέα σύμπλεσης με το τοπίο, κάθε πιθανότητα να αναγνωρίσει κανείς αυτό το μέρος σαν αυτό και όχι σαν οτιδήποτε άλλο.
Μια φίλη μου αποκαλεί τις περιοχές επέκτασης της δυτικής Θεσσαλονίκης, «Τιμισοάρα», ενώ κάπου βρήκα αποκαλούμενους τους νέους οικισμούς στα ανατολικά της Καλαμαριάς ως «Επέκταση».
Κλαίμε για τις πόλεις της αντιπαροχής, και αργότερα θα κλαίμε για τις πόλεις των στεγαστικών δανείων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου