It takes two to tango και more για τσάμικο

Ξεκίνησε σαν μια πλάκα προσωπικής εκπαίδευσης, σαν να λέμε,
μην ξεμείνεις ηλεκτρονικά illiterate που μου είπε κάποιος για να δικαιολογηθεί
που καταχρηστικά έκανε χρήση της ηλεκτρονικής μου διεύθυνσης. (Ο τελευταίος είχε κάθε λόγο να παραμείνει έτσι αφού η στήλη του σε ημερήσια εφημερίδα, έχει αρκετή ανταπόκριση ώστε να υπάρχει κάποιος τρίτος που διαχειρίζεται τo δημοσιοποιημένο e-mail address του, εκμεταλλευόμενος για εμπορικούς λόγους τις διευθύνσεις όσους προσπάθησαν να επικοινωνήσουν με αυτό τον τόσο άμεσο, σε σημείο παρορμητικότητας, τρόπο). Παρένθεση τέλος. Εν πάσει περιπτώσει θεωρώ ότι το διαδίκτυο πάνω από όλα είναι ένα μέσο για επικοινωνία, με όλα τα ελαττώματά του (να μην ξεχνάω ότι η γιαγιά μου αρνιόταν να μιλήσει στο μηχάνημα του Σατανά/τηλέφωνο) – Oχι λόξες τύπου δεν θα μείνω πίσω, θα είμαι ευέλικτη, adaptable, πρέπει για να παραμείνω employable, κολοκύθια. Ανέβηκα στο τρένο νωρίς και όταν πια έπηξε κατέβηκα διακριτικά γιατί μου θύμιζε αυτοκινητάμαξα Θεσσαλονίκη – Αθήνα 16 ώρες με απαραίτητη βλάβη μεταξύ Μπράλου-Λιανοκλαδίου.
Περίμενα και μετά είπα ώρα για το ποιοτικό άλμα, δηλαδή μη βασανιστείς όταν όλοι ψάχνονται, πάρτο έτοιμο, αλλά τελικά αν δεν είσαι πρωτοπόρος μπορεί να γίνεις και τεμπέλης, για να μην πω λαμόγιο. Ευτυχώς νομίζω παγιδεύτηκα στην πρώτη κατηγορία, έτσι κι αλλιώς περιβάλλον επικοινωνίας δεν έφτιαξα (βλέπε αρχή της παραγράφου), δεν μπορείς να λές στους φίλους σου τηλεφωνικά «Εκανα blog μπες να δεις» όταν το μόνο που κάνουν στο Δίκτυο είναι να διακινούν spam του κ... μεταφορικά και κυριολεκτικά μετά συγχωρήσεως. Χρειάστηκα λοιπόν μια σφαλιάρα, μια τυχαία συνάντηση, κάποιους έτσι της αυτοκινητάμαξας που ωστόσο ακόμα τολμούν να ρωτούν τον ελεγκτή «ρε παιδιά πότε θα φύγουμε», και να πω, «στο καλό σου πες το και αν ακουστεί ακούστηκε». Ενα συρτάρι παλιά ποιήματα δεν τα διάβασε κανένας και σε χάλασε που δεν χρειάζεσαι πια συρτάρια, αλλά μπορείς να τα πετάξεις όλα στο Δίκτυο?


Ετσι διαλέγω:

Θέλω να στο διαβάσω αυτό το ποίημα
Τότε που οι παγίδες θάχουν κλείσει όλες
Τότε που πια δεν θα φοβόμαστε πίσω από τις γρίλιες
Την αγένεια της ανοιχτής πόρτας
Τότε που σε απόσταση θα στέλνουμε τα μυστικά μας
Για να μη μας φτάσουν ποτέ