Δεν εξαρθρώνεται

Νυχτώνει νωρίς. Βαραίνει η καρδιά καθώς νύχτα πια αφήνω το γραφείο. Αλλά σήμερα αντιστάθηκα. Ανηφόρησα προς την Αεροπαγίτου για μια βόλτα στο Φεστιβάλ Βιβλίου. Καθαρή πρόφαση, για λίγες ανάσες, σε ένα από τα πιο όμορφα σημεία της πόλης. Πανσέληνος. Το είχα ξεχάσει. Το φεγγάρι γράφει σκούρες γραμμές στους σκοτεινούς βράχους αριστερά, δεξιά. Στο βάθος το σκληρό φως των προβολέων του Φεστιβάλ. Φάρος. Εστίαση βλέμματος. Εσπασε. Προχωρώ σαν υπνωτισμένη. Αυτά τα φώτα κάνουν στους ανθρώπους ότι και στα νυχτερινά έντομα. Προσκαλούν, τυφλώνουν, καίνε. Παίζω τα βλέφαρα. Λιγοστός κόσμος. Βαρεμάρα στα περίπτερα. Οι κυρίες αγοράζουν κυρίες. Που αναμασούν τους άχαρους έρωτές τους. Αλλες κυρίες αγοράζουν ψυχολογία, ενδυνάμωση, εσωτερισμό. Να σώσουν τους άχαρους έρωτές τους. Περισσεύει ο μεγαλέξαντρος, οι μαντείες, τα θαύματα. Σαν πάγκος στο παζάρι επαρχιακής λουτρόπολης. Κοντοστέκομαι σε ελάχιστα σημεία. Το βρήκα και το σχεδόν το άρπαξα. Αυθόρμητα, για τέσσερις μόνο γραμμές. Μούμεινε κουσούρι από παλιά, τότε που δάνεισα αυτό το βιβλίο και έγινε αγύριστο. Για να ξαναποκτήσω μαζί με τη μνήμη που ασθενεί και τη χαρά της αναζήτησης. Τη γαλήνη της απέλπιδας αναμονής.

Και τριγυρνώ μονάχος και αξεδίψαστος
απ΄το Βαρδάρι ως το Σιντριβάνι
δεν εξαρθρώνεται αυτός ο πυρετός,
δεν επανδρώνεται με άλλους η καρδιά μου.

Ν. Χριστιανόπουλος "Ποιήματα"