1/11/07

Μια προσωπική προσέγγιση στο διαφορετικό



Καινούργια στη γειτονιά μου πριν 4 χρόνια είχα κάνει μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση. Τη μάντρα με τις μαύρες γάτες και τη μάντρα με τις άσπρες γάτες. Η πρώτη, με πρόσοψη σε κεντρικότατο δρόμο και περικλεισμένη από τους τοίχους πολυκατοικιών, υπήρξε μάλλον παλιό πάρκινγκ, που διέκοψε τη λειτουργία του. Στη μάντρα αυτή είχα δεί, ότι κατοικούσε μια αποικία κατάμαυρες γάτες. Στην απέναντι μεριά του δρόμου, με μόνη την παρεμβολή ενός τρίγωνου πρασίνου και ενός σοκακιού με ελάχιστη κίνηση, ήταν η μάντρα με τις άσπρες γάτες, σε μια υπαίθρια έκθεση μεταχειρισμένων φορτηγών. Στην αρχή μου φάνηκε ένα χαριτωμένο θέαμα. Σταδιακά όμως άρχισα να παρατηρώ τη συμπεριφορά αυτών των χαριτωμένων ζωντανών. Στην πρώτη, οι γάτες μη έχοντας ελπίδα να διαφύγουν λόγω της πυκνής κίνησης του δρόμου έξω από το καταφύγιό τους, βασιζόταν για τη διατροφή τους στις φροντίδες των ιδιοκτητών των παρακείμενων καταστημάτων (όπως φαίνεται και στη φωτογραφία από τα πολλά πλαστικά πιατάκια). Αντίθετα οι άσπρες γάτες, παρ' ότι δεν έλεγαν όχι στη φροντίδα του ιδιοκτήτη της μάντρας, είχαν θεαθεί και στον κάδο απορριμμάτων του σοκακιού ή κατά τη διάρκεια χαλαρών περιπάτων με ερωτική διάθεση στο παρκάκι. Το φετινό καυτό καλοκαίρι είχε περιορίσει αισθητά τη συχνότητα της διάβασής μου από τη συγκεκριμένη διαδρομή, άρα και τις σχετικές με τις δύο φυλές των γάτων, παρατηρήσεις. Πρόσφατα όμως η θέα της προστατευμένης άνετης απομόνωσης των μαύρων γάτων με έκανε να ερευνήσω την τύχη των άσπρων, από την άλλη μεριά του δρόμου. Πέρασα τουλάχιστον 10 μέρες μέχρι να ανακαλύψω την -μάλλον- τελευταία άσπρη γάτα, ενώ τη μάντρα με την διέξοδο στον κόσμο έχουν αρχίσει ήδη να κατακλύζουν ασπρόμαυρα και πολύχρωμα γατιά. Και αναρρωτήθηκα. Τι αξίζει άραγε? Να περνάς καλά με θέα τρεις θεόρατους, απροσπέλαστους τοίχους, ένα κάγκελο και την πυκνή, απειλητική κυκλοφορία τρεφόμενη από τα αποφάγια των γειτόνων ή να αποκτήσεις την έστω μικρή ελευθερία να πηδάς τη μάντρα, να σκάβεις τα σκουπίδια για μια έξτρα λιχουδιά και να συναντάς τον πλάνητα εραστή σου, πάνω στο φρεσκοποτισμένο γρασίδι? Το μελαγχολικό βλέμμα της τελευταίας άσπρης γάτας μου λέει, ότι και αυτή είναι έτοιμη να αφήσει το ήρεμο σκιερό της καταφύγιο κάτω από τις ρόδες του φορτηγού και να βγεί στη γύρα.

1 σχόλιο:

THE.MA. είπε...

Μεγάλη η δύναμη της ελευθερίας
Ο κατ’ επιλογή όμως μικρόκοσμος είναι μια δύναμη που μπερδεμένη με την έλλειψη γνώσης έχει χάσει την υπόσταση της.
Είναι η δύναμη να πιστεύουμε στις αξίες και στους ανθρώπους μας πέρα από τις προκλήσεις και τα εναλλακτικά σενάρια
...Η ξεχασμένη και ασύμφορη για τη διακυβέρνηση του κόσμου
Ίσως να ήταν εξίσου εύκολο για κάποια μαύρα γατιά να αλητέψουν έξω από το μικρόκοσμό τους (ίσως και να το κάνουν κι ολας)
Αλλά τελικά είναι ακόμα εκεί, προστατευμένα ή όχι είναι εκεί
Πίσω από τα κάγκελα που για μας είναι σύμβολα ανελευθερίας αλλά γι αυτά;
Μήπως είναι τα σύνορα της ευτυχίας τους; Αυτά που τα διαχωρίζουν από τα άσπρα γατιά που ο κορεσμός και η βαρεμάρα τους κόστισαν τη ζωή και όχι το ρίσκο της ελευθερίας.
Ίσως ισχύουν και τα δυο
Η τελευταία άσπρη γάτα ξέρει!