20/11/07

Χαμένο

Αγκάλιασμα.
Kαι το ξεδίπλωμά του
λειψό και φοβισμένο.
Aγχωτικό.
Kαι το φιλί,
που πέταξε.
Τόσος πόθος και έχασα το στόχο.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Όπως λέει κ ο φίλτατος Χατζηγίαννης (που ξέρω πόσο πολύ λατρεύεις, αλλά κολάει στην περίσταση)"Τι να πω κι εγώ που όλα τα περίμενα, μα έγιναν αλλίως"

Πόσα πράγματα, φιλιά και αισθήματα
αφήσαμε να πάρει ο χρόνος. Μόνο μετά από καιρό μπορείς να τα αναγνωρίσεις και να τα μετανιώσεις (αν τολμάς).

Μάθαμε να φοβόμαστε την αδιαφορία τους, την σκληρότητα τους και την ανεπάρκεία τους να μας αναγνωρίσουν ότι αξίζουμε ΠΟΛΛΑ.

Οτι καταφέραμε πολλά, που δεν τα βρήκαμε έτοιμα. Ότι αξίζουμε πολύ περισσότερα από αυτους που δεν πόνεσαν. Μα που να τα πεις και να σε ακούσουν?

Θα σε πουν ευαίσθητη, συναισθηματική, λίγη. Γι 'αυτό και εμείς μάθαμε να φοβόμαστε και να τα κρατάμε για τους λίγους οποιοπαθείς φοβισμένους αυτής της γης.

thinking4G είπε...

Πόσο αντιπρωσοπευτικοί είναι αυτοί οι στίχοι του Πασχαλίδη απο το τραγούδι "Της Λήθης ο πηγάδι"


"Τα χάδια μου τα πέταξα στης λήθης το πηγάδι
Να μην τα βρουν οι αγκαλιές που βγαίνουνε σεργιάνι

Με διαβατάρικα πουλιά
έρωτα να μην πιάνεις
Γιατί είναι διαβατάρικα
και γρήγορα τα χάνεις
Και σου κουρσεύουν τη λαλιά κι ανάσα πια δεν έχεις
Κι όλο γυρίζεις το πρωί χάδι
να μου γυρεύεις"