29/11/07

Αυτοκίνηση


Eνώ πιστεύουμε -χωρίς στοιχεία- ότι μπορούμε να κοροϊδεύουμε την ...κοινωνία (φωτό "παλιού" αρχείου).


15 χρόνων φορτωμένη τη γνωστή εφηβική μελαγχολία και όλο το έργο «να φύγουμε από δω, τούτος ο κόσμος δεν μας χωράει», μεσάνυχτα, με μουσική υπόκρουση ραδιοφωνάκι, κρυφοκοιτούσα από το παράθυρο τα διερχόμενα αυτοκίνητα, ελπίζοντας ότι κάποτε θα έχω το δικό μου για να φεύγω και να τριγυρνώ όποτε γουστάρω. Yστερα, πριν κλείσω τα 18 τρελλάθηκα με τις μοτοσικλέτες. Αυτό είπα θα είναι το μέσον διαφυγής για πάντα. Και μόλις τα κατάφερα απέκτησα το πρώτο μου αυτόματο μηχανάκι. Γίναμε ένα εγώ και αυτό, και το επόμενο και το επόμενο και το επόμενο. Χιλιάδες χιλιόμετρα, εύκολα, δύσκολα, χαρούμενα, λυπημένα, μόνη, μαζί, εκεί, αλλού, παντού. Μετά οι τρέλλες έγιναν επάγγελμα. Η ελευθερία, αυτοκίνητο. Τα χιλιόμετρα, μετρήσιμο μέγεθος, χαρά-λύπη, χρόνος μετακίνησης, ήρθα-φεύγω, χωράνε κι άλλοι-άσχετοι, κι άλλες αποσκευές, δεν βρίσκω πάρκινγκ, η ενόχληση θάναι προσωρινή, γρατσούνισμα στο πίσω φτερό... Οχτώ χρόνια γάμου από συμφέρον και μετά χωρισμός, πικρός, με μόνο 2 χιλιάρικα αποζημίωση. Ησύχασα. Ξαναβρήκα τα πόδια μου. Και τα μάτια μου που χαίρονται να βλέπουν αργά, να παρατηρούν.

5 σχόλια:

thinking4G είπε...

Καλή μου άνοιξες πληγή ωραια...
Ήμουν και είμαι χρόνια λάτρης της δίτροχης ομορφιάς.Πάντα ονειρευόμουν να αποκτησω την δική μου μηχανή και τελικά το κατάφερα μετα τις πρώτες σπουδές μου.
Πολλά χλμ,όμορφες στιγμές.
Σούρωπο φθινόπωρου,
μπουφανάκι,κρανακι και έτοιμη για εξόρμηση..αυτό το γλυκό αεράκι που σε φυσσά είναι το κάτι άλλο...
Ήτανε πολύ όμορφο το αίσθημα που όλοι σε κοίταγαν επειδή έκανες κάτι διαφορετικό..ήξερα πως όταν με κοίταγαν κανένας δεν σκέφτονταν "πηγαινε να πλύνεις πιάτα",όπως όταν κοιτάς γυναίκα γενικά να οδηγεί.
Ήτανε πολύ δύσκολο να κουμαντάρεις τέρας 170κιλών και 600κυβικών,αλλα
ήτανε και είναι μια απο τις αγάπες μου..
Γεύτηκα και όμορφα ποτήρια,μα και πικρά ποτήρια.

Χρύσα Πανταζή είπε...

Ναι φυσικά κανείς δε σκέφτεται ότι μπορεί να πλένεις πιάτα. Η φαντασιώσεις για τις γυναίκες μοτοσικλετίστριες είναι πολύ πιο ανατριχιαστικές και μου έχουν φωνάξει και μερικές. Αυτό είναι από τα πικρά ποτήρια που σε κάνουν δυνατότερο.

Ανώνυμος είπε...

Η "μεγάλη φυγή" δεν έχει φύλο, οικονομική κατάσταση, οικογενειακή και κυρίως ηλικία. Πρέπει να το λέει η καρδιά σου. Μπορεί να σου "προκύψει" και μία ημέρα πηγαίνοντας στο γραφείο και στο τέλος να βρεθείς στη Βραζιλία.

Χρύσα Πανταζή είπε...

Και επίσης έχω καταλάβει πια ότι δεν θέλει και ιδιόκτητο μεταφορικό μέσον. Ισως μάλιστα ακόμα και αυτό μπορεί να γίνει αιτία για να μην αποφασίζεις να φύγεις. Αλλωστε όπως έλεγε και η συχωρεμένη η Joplin:
Freedom 's just another word
for nothing left to lose...
... εκτός φυσικά από το διαβατήριο

Ανώνυμος είπε...

πιάτα πλένει , και ξεσκονίζει , και πετάγεται με τα ρόλευ στο κεφάλι σάββατο απόγευμα στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς!!!
Ποιανου την φαντασίωση έκανα κομμάτια, θρύψαλα??/dirty old woman