Κατεβαίνω τις κυλιόμενες του σταθμού και στριμώχνομαι ανάμεσα στο ετερόκληρο πλήθος, είναι 11.00 κανείς δεν πάει τέτοια ώρα στη δουλειά του. Χάρη σε μια απίστευτα ευτυχισμένη συγκυρία δεν χρειάστηκε να μπω στη σκληρή δυσκολία της μετακίνησης το πρωί, στη δυσκολία της ανάγκης, αλλά τώρα το πνεύμα της μαζικής μετακίνησης έχει παντελώς αλλάξει. Παρατηρώ ακούγοντας τους διπλανούς, φορείς εμφανώς της σύγχρονης έκφρασης του σημερινού θέματος ημερήσιας διάταξης - λέγε με ασφαλιστικό-.
Λέει ο με σκαμμένο από το μόχθο πρόσωπο: " Αυτό που ΘΑ γίνει σήμερα δεν έχει ξαναγίνει" και το βλέμμα του λάμπει. Το κεφάλι του είναι ελαφρά σηκωμένο, το βλέμμα του στοχεύει κατ' ευθείαν στο μέλλον που μάλλον δεν τον πολυ-αφορά. Και ζηλεύω αυτή την άνευ δικαιολογητικής βάσης αισιοδοξία, αυτή την απεριόριστη πίστη στο καλύτερο, αυτή την εκδηλωμένη πρόθεση συμμετοχής στο ανέφικτο. "Ευτυχώς η πλατεία επιβεβαίωσε τις προσδοκίες του", λέω, καθώς αναδύομαι από τον υπόγειο σταθμό. Και μετά, στο δυνατό φως της μαζικής μέρας, φορώ τα σκούρα μου γυαλιά, γιατί είμαι έτοιμη να δακρύσω. Με παίρνει και με σηκώνει το πλήθος και δεν αντέχω.
12/12/07
12η Δεκεμβρίου
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Το είπα και στο blog μου.
Εσύ ναι συγκινήθηκες,έχεις λόγους και κάπου βασίζεις το όλο σκηνικό.Για κάποιους έχει κάτι να πει.
Όμως οι περισσότεροι γιατί;Αυτοί δεν ευθύνονται για την συνέχεια των πραγμάτων;
Είναι αυτό που ξανα-είπα,οι καμμένοι ψήφισαν αυτους που τους έκαψαν,συνεπώς ποιός φταίει;
Γι'αυτό σου λέω,οι περισσότεροι κινούνται εκ του ασφαλούς.
Αμα ρώταγες πόσοι απο αυτούς βρίσκονται στο δημόσιο,θα ήταν πλειοψηφία.
Ή μήπως είμαι λάθος ;
Λέω ότι ακόμα και ο πιο πλανημένος έχει δικαίωμα να μάθει από τα λάθη του. Σε ένα σύστημα που μας κοιμίζει με παραμύθια ελπίζω στη σφαλιάρα που θα μας ξυπνήσει.
Ελπίζω όμως η σφαλιάρα...να μην είναι επώδυνη γιατί καήκαμε...
Δημοσίευση σχολίου