29/12/07

Rene Char

Δεν το βρήκα μεταφρασμένο, αλλά η συγκίνηση με έσπρωξε να μεταφέρω εδώ με τον τρόπο μου το Front the la rose

Παρά το ανοιχτό παράθυρο στο δωμάτιο της μακράς απουσίας, το άρωμα του ρόδου, ακόμα δένεται με την ανάσα που υπήρχε εκεί. Για άλλη μια φορά βρισκόμαστε απαίδευτοι, νεοφερμένοι, στον έρωτα. Το ρόδο! Οι τρόποι του θα μπορούσαν να σκορπίσουν ακόμα και την αναίδεια του θανάτου. Δεν υπάρχουν φράγματα στο δρόμο. Η επιθυμία είναι ζωντανή, ένας πόνος στα αιθέρια μέτωπά μας.

Κάποιος που περπατά τη γή μέσα στις βροχές της, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από τα αγκάθια σε τόπους τελειωμένους ή άφιλους. Αλλά αν σταματήσει για να μιλήσει με τον εαυτό του. Αλλοίμονο! Βρίσκοντας τα κρυμμένα αισθήματά του, ξαφνικά γίνεται στάχτη, ένας τοξότης που τον έσωσε η ομορφιά.

5 σχόλια:

Spyros Vlahos είπε...

Γιατί τόση πίκρα;
Γιτί ρε γαμώτο;
Στην Κέρκυρα ήρθες σαν πενθήμερη, τι;
Σε χαιρετώ
Σπύρος

Spyros Vlahos είπε...

Γεια σου Sun και καληνύχτα
Σπύρος

Χρύσα Πανταζή είπε...

Πίκρα? Καμμία. Απλα ενίοτε η μελαγχολία με γοητεύει, λέει πολλά περισσότερα για τη ζωή. Δεν διάλεξα τυχαία το όνομα αυτού του blog.

Πενθήμερη? Πες το και έτσι. Πάνω κάτω είχα αυτή την ηλικία τότε, αυτά τα μυαλά και αυτή τη φόρα. Και αυτή τη διάθεση για ρίσκο.

Κάτι συμβαίνει φαίνεται με τις πενθήμερες. Και σήμερα έτσι μου βγαίνουν. Εξ ου και η αξία του Front de la rose. Μου υπενθυμίζει να αγγίζω τα πράγματα πάντα σαν νεοφερμένη, να αλλάζω με την ομορφιά.

Spyros Vlahos είπε...

Με δρασκελιές πλησιάζει το 2008
Σουέύχομαι (και το εννοώ) να είσαι υγιής και χαρούμενη

Σε φιλώ
Σπύρος

Χρύσα Πανταζή είπε...

Αντεύχομαι με το Σκισμενο Γράμμα του Τίτου Πατρίκιου

Τα χρόνια...
Αλλάζουμε...
Θα...