Πάντα ο Αύγουστος

Σε πρόγραμμα τηλεοπτικής απεξάρτησης, χαμένη ανάμεσα σε χαρτιά και βιβλία, εστιασμένο φως, προσπάθεια και για προσωπική εστίαση στα σημαντικά. Περασμένες 11, κουδούνισμα τηλεφώνου. Βιαστικό «άνοιξε Alpha», σαν νάλεγε «ανοιξε σουσάμι», δεν ξέρω αν έπεσαν πάλι τίποτα πύργοι, πριν φωτίσει ακόμα η οθόνη, ακούω «Αύγουστο». Δεν έπεσαν οι πύργοι. Ανοιξε όμως το σουσάμι της ιστορίας μιας παλιάς παρέας, Θεσσαλονίκη, ΦΟΘΚ, Μικρό αμφιθέατρο Νομικής, η Σελήνη, το Ντορέ – «άστο μωρέ, σήμερα απέραντα φραπογαλάδικα», λέω – τα φεστιβάλ πάσης φύσεως, τα μηχανάκια μας, τα τραγούδια του Παπάζογλου, «η τρελλή και αδέσποτη». «Αύγουστος, θυμάσαι» μου λέει και εύχομαι να μπορούσα να βάλω τα κλάμματα, τόσες ώρες συνέχεια, όσες τον έχω κλάψει αυτό τον «Αύγουστο», ζεστές νύχτες του καλοκαιριού στην παραλία και παγωμένα βράδυα διασχίζοντας τα σκοτεινά πάρκα. Αλλά δεν το κάνω σήμερα. Οι ώρες απαιτούν υψηλή προσωπική εστίαση στα σημαντικά. Μου θυμίζει όμως εκείνος το Θέμο, να λέει «η χλίψη είναι το ανώτερο στάδιο της θλίψης», τότε φαινόταν πολύ αστείο, σήμερα αυτό το «χλ», μου κάνει χλεύη, κανείς μας δεν δικαιούται να χάνει χρόνο θλιμμένος.