Τέλος χρόνου

Είναι μεσάνυχτα και η φύση αντί να ησυχάζει, ταρακουνιέται από το δυνατό αέρα. Οι γλάστρες βαρέθηκαν να αντιστέκονται και ξαπλώθηκαν. Δεν μου κολλάει ύπνος. Στο μυαλό στριφογυρίζουν αριθμοί. Συσπειρωμένοι γύρω από λογιστικά φύλλα, κάνουμε παράλληλες προσθαφαιρετικές επαληθεύσεις. Σαν να ζητούμε χρησμούς. Αριθμοί, ως τυχαίες συμπαραθέσεις συμβόλων, οράματα της Σφίγγας, υποδηλώσεις μελλοντικών πράξεων, που ευχόμαστε να επαληθευτούν. Σαν συλλογικό αστρολογικό report, μια συνισταμένη, συνιστωσών αγνώστων προθέσεων. Το αόρατο μελάνι της αντίστασής μας υπογράφει ορατές δεσμεύσεις. Ποντάρουμε έξαλλα ενώ πυκνά σύννεφα σκεπάζουν τη ρουλέτα.

Στο μεταξύ σε μια παράλληλη ζωή ανταλλάσσουμε δώρα. Multimedia ευχές απειλούν να τινάξουν στον αέρα το inbox. Κρατάω αυτήν που δόθηκε απλά, χέρι με χέρι, γραμμένη πρόχειρα σε μισό φύλλο Α4.

Εξ΄όλων των χρωμάτων έν και πάλλευκον,
το αχνάρι της μέλισσας κει που δεν
ετελειώσαμε ποτέ. Φιλιά που δόθηκαν κι
άλλα που δέν.
Χαιρέτωσαν.
Άνθ' ημών η αγάπη.

Ως το πρωί και 4 μέχρι την τελευταία άδεια του χρόνου.