Aποχαιρετισμός (εντελώς προσωπικό)

Χαιρετώ τα έξι μέλη σου, τα τρία για το δρόμο, τα δύο με το αστείο - λόγω περίστασης- σεξουαλικό υπονοούμενο, τα δύο που θα αρνηθούν να λούσουν τα μαλλιά σου, την πίστη σου ότι τα σκαλιά δεν είναι πια το στέκι σου κι ας ανεβαίναμε κάποτε στα κάστρα σαν τα κατσίκια, εσύ πήγες εκεί πια, σαν για να τιμωρήσεις την ψυχή σου. Λέω και ψάχνω και γω να ζητήσω συγγνώμη για ό,τι είπα, αλλά το ξέρεις, εγώ αλλάζω με όλα αυτά, και από τη χθεσινή απειλή επανόδου βρίσκω:

... Οι άλλοι θα σου πούν που πήγαν
θα σου πούν και πού να πας.
Αλλά μέχρι να κουβαλήσεις εκεί το εαυτό σου
δεν θα ξέρεις ποτέ στ' αλήθεια
Αν κάποιος βρήκε τον Παράδεισο,
ή ποιός, απλά, πήγε στο διάολο...

Joni Mitchel, Amelia, Shadows and Light Live

Θα μπορούσα να κρεμάσω εδώ την κοινή μας φωτογραφία στο Σύνταγμα, ως προάγγελων του grunge, αλλά το κρατώ σαν τελευταίο όπλο. Και μιας που της Μαρίας δεν της άρεσε η ταινία, ίσως και νάχει δίκιο. Στο κάτω κάτω αυτό το τέρας ο σκηνοθέτης, κατάφερε να γοητεύσει και μία πρώην Veterinary Congress Hostess, για την οποία θα έπρεπε να είχαμε κάποια αλληλεγγύη. Για το ταγάρι, ρε γαμώτο...