12/12/07

Αποδιοργάνωση

Διαπραγματεύομαι το ζήτημα της αποδιοργάνωσης, στο επίπεδο μιας κατάστασης που είναι σταθερή, γνωστή και ελέγξιμη αλλά όμως μπορεί σε μία στιγμή και εξ αιτίας ενός απροσδόκητου συμβάντος να αλλάξει εντελώς κατεύθυνση. Στη λογική μιας συμβατικής φυσικής το σύστημα, μετά την αρχική διαταραχή, και εφόσον δεν ξεπεραστούν κάποια όρια, τείνει τα επανέλθει στην αρχική κατάσταση, χωρίς περαιτέρω παρενέργειες, πλήν όσων τέλος πάντως συνέβησαν στη διάρκεια της διαταραχής πχ. να χάσει κάποιος το τραίνο από την διαταραγμένη κίνηση του εκκρεμούς. Ευτυχώς ωστόσο η φυσική έχει δραπετεύσει από αυτό που εγώ τουλάχιστον θυμάμαι από τα μαθητικά μου χρόνια, και έτσι επί τέλους μία διαταραχή υπόσχεται ότι μπορεί συνεχώς να αλλάζει τα δεδομένα του κόσμου (μου?), ένα χαοτικό μοντέλο που αν και δεν αποκλείει την επιστροφή στην αρχική θέση ισορροπίας, μπορεί να υποσχεθεί την πρόθεση ισορροπίας σε οποιαδήποτε πιθανή κατάσταση, αλλά πάνω από όλα απελευθερώνει τις δυνατότητες και δίνει ελπίδα σε κάθε μικρό και ανεπαίσθητο παράγοντα να αποκτήσει λόγο και επιπτώσεις –ίσως και οριστικής αλλοίωσης - στο σκοπό και το τελικό όραμα. Μια χρυσαλίδα εδώ μπορεί να γίνει η περίφημη πεταλούδα που θα προκαλέσει χιονοθύελλα στη Ν. Υόρκη. Εμένα προς το παρόν δεν με νοιάζει η Ν. Υόρκη αλλά το να μη κλείσουν οι δρόμοι τις παραμονές των Χριστουγέννων…

To fractal μια ιδέα της προσωπικής μου προσέγγισης στη μαγεία της χαοτικής διάθεσης
http://www.cs.princeton.edu/introcs/22library/flaming-fractal.jpg

9 σχόλια:

thinking4G είπε...

"Στη λογική μιας συμβατικής φυσικής το σύστημα, μετά την αρχική διαταραχή τείνει τα επανέλθει στην αρχική κατάσταση, χωρίς περαιτέρω παρενέργειες, πλήν όσων τέλος πάντως συνέβησαν στη διάρκεια της διαταραχής"
Μακάρι να συνέβαινε με τους ανθρώπους αυτο...Μετά απο μια διαταραχή συνήθως αργούμε πολυ να επανέλθουμε στην αρχική κατάσταση και τις περισσότερες φορές τίποτα δεν είναι όπως πριν.Δλδ πάντα η διαταραχή θα αφήσει το δικό της στίγμα.

Matan είπε...

"Διαπραγματεύομαι το ζήτημα της αποδιοργάνωσης"...

krataw auto. M'ekfrazei apoluta autes tis meres. Na fugei to 2007 8elw...na bei o neos xronos me allon aera,ginetai..?

Χρύσα Πανταζή είπε...

Irenedur, αυτό ακριβώς είναι το ζήτημα μου. Μήπως κάποια στιγμή οι άμυνες του συστήματος γίνουν τόσο ισχυρές που θα με επαναφέρουν πάντα στα ίδια. Η πιθανότητα της αλλαγής και της εξέλιξης είναι που με εξιτάρει σε κάθε αιφνιδιασμό αποδιοργάνωσης.
matan, και υπόσχεσαι ότι αν φυσήξει άλλος αέρας θα τον αφήσεις να σε πάρει μαζί του;

thinking4G είπε...

"Μήπως κάποια στιγμή οι άμυνες του συστήματος γίνουν τόσο ισχυρές που θα με επαναφέρουν πάντα στα ίδια."

Στο εύχομαι αλλα δεν νομίζω..
..γιατί αυτή είναι η φύση του ανθρώπου...
και τονίζω του "ανθρώπου",γιατί γαιδούρια υπάρχουν πολλά,άνθρωποι όμως;
Συνεπως η φύση του πραγματικού ανθρώπου είναι αυτή: να τον στιγματίζει το προηγούμενο...
καλώς ή κακώς,
δυστυχώς ή ευτυχώς..

Matan είπε...

elpizw na fush3ei kai na me parei mazi tou bas kai ananew8w kapws...o

Χρύσα Πανταζή είπε...

Αμ δε φυσάει από μόνο του. Ισως για να φυσήξει πρέπει κάτι να θυσιαστεί. Θυμάμαι τους μυθικούς Αχαιούς, παγιδευμένους στο λιμάνι της Αυλίδας, έτοιμους για τον νικηφόρο πόλεμο στην Τροία και ο άνεμος να κάνει την πάπια. Είπαν λοιπόν οι θεοί, πως για να κινήσει ο άνεμος είναι απαραίτητη μια θυσία, και έβαλαν οι Αχαιοί την Ιφιγένεια, κορίτσι πράμα, στο βωμό. Κάθε πρόκληση ενέχει και ενα βωμό θυσίας, όχι κάτι φοβερό, ένα καθάρισμα της ντουλάπας, ένα ξεκαθάρισμα του νου, κάτι παλιό που πονά και πρέπει να το ξεφορτωθούμε. Αδειασμα των αμπαριών χρειάζονταν οι Αχαιοί, για να πλεύσουν τα πλοία έστω και με μια απλή αύρα.

thinking4G είπε...

"κάτι παλιό που πονά και πρέπει να το ξεφορτωθούμε."



Μπορούμε Χρύσα;

Χρύσα Πανταζή είπε...

Την προσέγγιση αυτή την έχω δοκιμάσει σε προσωπικό επίπεδο και δούλεψε. Οταν κατάλαβα ποια βαρίδια μ' έκαναν να χάνω κάθε φορά τον ούριο άνεμο, άρχισα σιγά σιγά να τα πετάω. Οχι να ξεχνώ... Να βρίσκω μέσα σε κάθε τι που με πονάει, ποιό ήταν το γλυκό κομμάτι μου που είχε προσβληθεί από το δηλητήριο του πόνου. Υστερα το βγάζω στον ήλιο, το βλέπω, το ξαναβλέπω, το ξαναγαπάω γιατί είναι εγώ. Ο πόνος γίνεται γνώση και τα πανιά φουσκώνουν πάλι.

thinking4G είπε...

"o πόνος γίνεται γνώση "

Αυτό σίγουρα...