Θα μάθω στα πόδια μου να πετάνε

Ξεκινώ από απλή επιθυμία να δοκιμαστώ, στη συμμετοχή στο περιβάλλον φωτιστικό όργιο, που εξελίσσεται γύρω από το σπίτι μου και επωφελούμενη της μάλλον ήπιας κακοκαιρίας σεργιανάω στο μπαλκόνι. Η θέα απέναντι, διαψεύδει κατηγορηματικά τα όσα περί αδυναμίας του λαού να ανταποκριθεί στις υψηλές τιμές του ρεύματος, με μόνη ένσταση την πιθανή αδυναμία των κατοίκων της μισοδιαλυμένης πολυκατοικίας, να αντιληφθούν το νόημα της φρίκης των δελτίων ειδήσεων, επειδή απλά δεν καταλαβαίνουν την γλώσσα. Εξελίσσουν τη γιορτή μέσα στην ροή μιας αδυσώπητης καθημερινότητας, ενώ τα απλωμένα ρούχα της μπουγάδας σκιάζουν την αίγλη της φωταψίας.
Ανεξαρτήτως όμως του λόγου της νοσταλγίας, ο μετανάστης -όταν και εφόσον του δίνεται η ευκαιρία- εκεί θα πάει, στον ήχο του, υπό συνθήκες μάλιστα ισχυρά empathy-τικές θα επιλέξει, αναλόγως της ιδιοσυγκρασίας του, το τραγούδι. Μακράν μπροστά η Joni Mitchel, αν και το River δεν ήταν ποτέ η βασική επιλογή μου, στο album Blue, εδώ τα λέει όλα.

River

It's coming on Christmas
They're cutting down trees
They're putting up reindeer
And singing songs of joy and peace
Oh I wish I had a river I could skate away on

But it don't snow here
It stays pretty green
I'm going to make a lot of money
Then I'm going to quit this crazy scene
Oh I wish I had a river I could skate away on

I wish I had a river so long
I would teach my feet to fly
I' ve made my baby
say good bye

Η απόλυτη στιχοποιία http://jonimitchell.com
Aπό το ίδιο άλμπουμ που περιέχει ισχυρή δόση καλοκαιρινής Ελλάδας συνιστώ ανεπιφύλακτα:
Carey: Καλύτερο από αντιβίωση για καλοκαιρινές αγάπες
This flight tonight: Φευγάτο ταξίδι για να τον συναντήσεις
Kάπου σίγουρα βρίσκονται για να "κατέβουν".

Και θα επανέλθω αφού βρέθηκα εδώ...